Reisverslag 4: Varanasi, Dharamsala en Amritsar, 2
Blijf op de hoogte en volg Kira
15 Juni 2016 | India, Amritsar
Wanneer we de volgende ochtend wakker worden is de hele lucht grijs en zijn de bergen niet eens te zien door de mist en wolken die in het dal hangen. Misschien dus toch niet de beste dag om de trekking te gaan doen. We zouden eigenlijk zondag richting Amritsar gaan, maar de bus vertrekt om 5 uur s ochtends dus we besluiten dit 1 dag te verzetten zodat we nog een extra dag hier in McGlanj hebben. We wilden ook nog graag de waterval zien die hier in de buurt is, dus dat kunnen we dan mooi vandaag doen. Na een uitgebreid ontbijt op ons balkon lopen we richting het stadje om richting de waterval te gaan. Halverwege komen we een meisje uit Engeland tegen die samen met een vrouw uit India hier een weekendje is. Ze zitten allebei in de advocatuur en werken nu een maand samen in Delhi. In de weekenden doen ze uitstapjes naar verschillende plekken, zodat ze wat meer van India kan zien. We lopen samen verder omhoog en wanneer we bij de waterval aankomen blijkt het niet veel meer dan een dun straaltje water te zijn. Salone (de Indiase vrouw) zegt dat ze hier in oktober nog was en toen stond het water juist super hoog en was de waterval erg groot. Echter was de afgelopen maand 1 van de droogste en heetste maanden in de Indiase geschiedenis (top timing van ons haha) waardoor er van de waterval niet veel meer over is. Ze zegt wel een leuk cafeetje aan de top van de waterval te weten waar we wat kunnen eten en drinken. Na ongeveer een uur begint het steeds harder te waaien en komt er uiteindelijk storm en onweer. We besluiten maar weer richting beneden te lopen en ergens binnen een chille plek te zoeken om te kunnen lunchen. Ook komen we erachter dat Salone tijdens dezelfde dagen als wij in Amritsar zal zijn voor haar werk. Ze zegt het super leuk te vinden om ons mee te nemen naar een paar leuke plekken in de stad en met name de grote gouden tempel waar we met haar een ritueel bij kunnen wonen. We wisselen nummers uit en besluiten daar maandag te meeten. De rest van de middag zitten we in een restaurantje waar ze mega lekker eten hebben en een lounge met kussens en lage tafeltjes waar ik de ontknoping van m'n boek uitlees. We ontmoeten ook 3 Israëliërs waarmee we een aantal potjes Kabu spelen (het kaartspel dat we van de Israëliërs hebben geleerd in Nepal). De weersvoorspelling voor morgen ziet er beter uit, dus we besluiten weer vroeg onze wekker te zetten om te kijken of het weer morgen wel goed genoeg is om de Triund trek te doen.
De volgende ochtend worden we om 7 uur wakker met een mooi uitzicht op de bergen en volle zon joepie. We ontbijten met porridge, trekken onze hiking outfit weer aan en dan zijn we klaar om te gaan. Wel moeten we eerst nog onze was ophalen die we gisteren beneden in het dorpje hadden afgegeven. We lopen naar beneden, maar daar aangekomen blijkt het nog niet klaar te zijn vanwege de powercut van gisteren (er was een paar uur lang geen stroom door de storm). We zeggen dat het geen probleem is en dat we na de trek nog wel terug zullen komen. De Israëliërs van gisteren vertelden ons dat het beginpunt van de trek vrij ver is, dus dat we beter een taxi omhoog kunnen nemen. We vinden een tuktuk die ons voor 120 wel halverwege dit punt wil brengen, zodat we het vanaf daar verder kunnen lopen. Wanneer we de berg oprijden komen we erachter dat het echt maar een klein stukje verder is dan ons hotel, alleen rijden we er met een mega omweg heen. We hadden het dus makkelijk kunnen lopen haha maargoed. Vanaf hier schijnt het zo'n 2,5 kilometer te zijn naar het beginpunt waar we een half uurtje later aankomen. We moeten ons intekenen in een boek en dan kunnen we vertrekken met een hoop andere Indiërs. De meeste van de Indiërs zien er echter niet echt uit alsof ze dit vaker doen, en na 20 meter hoor je ze dan ook al puffen, klagen en hijgen. Sommige van de meisjes hebben ballerina's aan, terwijl het pad bestaat uit losse grote puntige stenen wat het lopen vrij moeilijk maakt. Onderweg zijn er veel punten met een mooi uitzicht over het dal waar je de verschillende dorpjes kunt zien liggen. Na ongeveer een uur komen we twee jongens tegen uit Delhi waar we een stukje mee lopen. Ze zijn van plan om volgend jaar Everest Basecamp te gaan doen en lopen deze trek nu voor de derde keer als training. Toch merken Lou en ik dat we wel wat conditie hebben opgebouwd na de annapurna, aangezien het klimmen ons duidelijk een stuk makkelijker afgaat haha. Het laatste stuk is erg stijl, maar na 2,5 uur staan we bovenaan de top op 2876 meter met een prachtig uitzicht. Aan de ene kant zie je sneeuw toppen en grote hoge bergen, en aan de andere kant zie je alle stadjes en dorpjes in de bergen liggen. Het is een soort valley met allemaal paarden en ezels, veel gras en twee huisjes. We kopen wat water en wat te eten en gaan op 1 van de stenen in de zon chillen. We maken wat foto's en filmpjes (worden nog even 20 keer gevraagd om met wat jongens voor een andere foto te poseren) en na twee uurtjes besluiten we weer naar beneden te lopen. Wanneer we de hoek omgaan komen we een meisje tegen die voor ons in de rij stond bij het intekenen en nu pas bij de top aankomt. Ook onderweg worden we om de 5 minuten aangesproken hoe lang het nog is omdat iedereen het erg zwaar heeft in deze hitte. Het is idd een warme dag en ondanks dat ik me al een paar keer heb ingesmeerd merk ik dat m'n armen erg rood beginnen te worden. Naar beneden gaan gaat nog een stuk sneller dan naar boven, al lijkt de weg wel ineens twee keer zo lang, we kunnen ons niet meer herinneren dat we dit allemaal naar boven hebben gelopen haha. Toch komen we uiteindelijk weer uit bij Daram Kot en kopen een galia meloen voor 30 cent bij een man die ons vertelt dat die 8 vrouwen heeft en dat we er zo bij aan mogen sluiten nou toppp. Malou en ik hebben gedurende onze reis even twee conclusies getrokken over India:
1. Iedereen in mental
2. Alles is een act
Echt alle mensen hier zijn gewoon zo vreemd ze hebben allemaal zoo'n rare humor en zeggen en doen de meest rare dingen, niemand lijkt echt 100% haha. We hebben echt hard kunnen lachen om de meest random dingen die we hierdoor meemaken, maar vaak kijken we elkaar weer aan met een blik van jeppp weirdddd. En dan nog de act, alles wat iedereen zegt is vrijwel altijd een act. Je kunt nooit weten of iets nou echt waar is of echt klopt, ze zeggen allemaal wat ze zelf interessant vinden klinken of wat voor hen het beste uitkomt. Malou en ik wisten nooit wanneer iets nou echt waar was of niet, dus meestal zagen we t allemaal maar als een act.
Na onze spullen in het hotel te hebben gedropt, besluiten 23 maar meteen even door naar beneden te lopen en onze was op te halen zodat we weer frisse kleren hebben. Wanneer we weer fris en fruitig zijn na de douche is het al een uur of 7 en chillen we nog even op ons balkon. Ik kom erachter dat ik echt me-ga verbrand ben op m'n armen en in m'n nek/hals, alles is vuurrood oepsie. Waarschijnlijk had alle zonnebrand weinig zin door al het zweten, maar gelukkig had ik m'n super mooie pet op dus m'n hoofd is in ieder geval oke. Ik doe er zo'n 20 lagen aftersun op in de hoop dat het morgen beter is. Daarna bestellen we wat te eten in ons hotel zodat we niet meer nog een keer de berg op en af hoeven te lopen naar het dorpje haha en in de avond kijken we een film.
De volgende dag is onze laatste dag in Dharamsala. We willen nog graag naar het Dalai Lama Temple Complex aangezien dat natuurlijk wel een must-see is in de woonplaats van deze heilige man. Dit is aan de andere kant van McGleonj waar we heen besluiten te lopen (ik met m'n zwarte vest aan omdat m'n armen niet meer in de zon kunnen dus lekker warm). Het tempel complex is wat minder indrukwekkend dan we hadden verwacht, maar toch mooi om te zien. Op de terugweg lopen we nog langs een marktje met leuke kraampjes en ook vinden we de me-ga lekkere koekjes die we een paar dagen geleden hadden gekocht en sindsdien nergens meer konden vinden. We slaan meteen drie pakken in haha. Daarna lopen we door naar Bhagsu om bij ons favoriete restaurantje wat te lunchen en te chillen en verder te lezen in ons boek. Ik ben begonnen aan het boek "The Art of Happiness" geschreven door een Amerikaanse psycholoog in combinatie met de Dalai Lama. Het is erg interessant om te lezen hoe hij de visie van de Dalai Lama weet te combineren met onze westerse manier van denken. Nadat we hier ook hebben avondgegeten gaan we weer terug naar het hotel aangezien we morgen om 4 uur s nachts zullen worden opgehaald voor de bus naar Amritsar.
Wanneer de wekker gaat heb ik het gevoel dat ik net een uurtje heb geslapen, maar we pakken onze tassen en gaan beneden naar de receptie om uit te checken en in de taxi te stappen. Het is ongeveer een half uurtje rijden naar de plek waar de bus vertrekt en als we daar aankomen staat onze bus er al. We ontmoeten een paar andere Backpackers die ook richting Amritsar gaan en een half uur later kan de busreis beginnen. We hebben stoelnummers toegewezen gekregen, maar wanneer we twee uur verder zijn staat de hele bus prop vol en komt er een erg oude en zo te zien erg zieke man binnen. Veel van de locals betalen maar 5 rupie (nog geen 5 eurocent) voor een ritje in deze bus, maar ze lijken niet bereid te zijn om op te staan en de oude man te laten zitten. Malou en ik besluiten dus maar op te staan zodat hij en z'n vrouw op onze plek kunnen zitten, lijkt ons vrij normaal toch? Alle vrouwen in de bus vinden het erg aardig en ze lachen lief naar ons. 1 van de vrouwen zegt in haar beste Engels "good manners very good" en bedankt ons. De rest van de reis is hobbelig en het noodweer breekt los met een hele hoop regen en onweer. Wel lekker verkoelend na een uur staan in de hete bus. Ruim 6 uur later komen we aan in Amritsar en de regen is ondertussen opgehouden. Wanneer we de bus uitlopen zien we dat 2 mannen al alle backpacks van het dak aan het afhalen zijn (thank god dat we op t laatste moment nog onze regenhoes eroverheen hebben gedaan) en we verwachten al dat ze daar geld voor willen, we hebben hem namelijk ook zelf erop moeten leggen. Wanneer we zeggen dat we onze eigen backpack wel pakken schudden ze nee en voor we het weten staan ze op de grond. Als we onze backpack pakken en weg willen lopen gaan ze natuurlijk protesteren dat we moeten betalen, maar wij leggen uit dat we ze zelf wilden pakken maar dat we daar de mogelijkheid niet eens voor hadden. Ze blijven moeilijk doen dus we geven ze een paar rupie en lopen dan maar snel door. We komen erachter dat ons hotel dichtbij het station is (de tuktuk chauffeur zegt uiteraard dat het super ver is, maar wanneer we het aan iemand anders vragen blijkt het 5 minuutjes lopen te zijn). Daar aangekomen voelen we ons vrij dood na deze korte nacht en ook mijn maag is nogal van slag. We checken in en de man achter de receptie wil graag een selfie met ons die die op z'n Facebook kan zetten omdat die daar veel likes mee kan krijgen (z'n eigen woorden ja haha uhhhh okeuj..) Dus na de selfie en de gebruikelijke 100 gegevens in te hebben gevuld kunnen we naar onze kamer om wat slaap in te halen. Na twee uurtjes worden we wakker en gaat Malou even checken of alles is geregeld met onze treintickets voor morgennacht terug richting Delhi. Ik koop wat bananen en water en als ik terugkom blijkt dat Shafi is vergeten onze treintickets te regelen (hoewel we hem er wel twee keer over hebben geappt). Hij zegt dat we met de nachtbus kunnen, maar we zijn er inmiddels achter dat je in de bus vrijwel niet kunt slapen en daarna zullen we ook al een korte nacht krijgen omdat we 20 uur moeten vliegen met 2 keer overstappen. We bellen hem dus op om te zeggen dat we eigenlijk echt niet met de bus willen en hij zegt dat die gaat kijken wat die kan regelen. Uiteindelijk heeft die kunnen regelen dat we morgen met de express trein terug naar Delhi kunnen en die nacht nog in een hotel in Delhi kunnen slapen; primaaa of eigenlijk nog chiller dus. Vervolgens appen we Salone, de Indiase vrouw die we in Dharamsala hadden leren kennen en die ons graag rond wilde leiden hier. We spreken om half 9 af bij de golden Temple in het centrum en eten van tevoren nog wat bij een restaurantje daar in de buurt. Wanneer we bij de golden Temple aankomen kunnen we haar niet meer bereiken en zien we haar ook nergens. We komen wel 2 andere Backpackers tegen en twee jongens die hier in Amritsar wonen, dus we besluiten gewoon bij hun te gaan zitten aan de rand van het water bij de tempel en chillen daar samen de rest van de avond. Ik voel me niet heel lekker, dus we gaan een beetje optijd naar huis en appen Salone of we evt morgen nog wat samen kunnen doen. Ook zij blijkt ons gezocht en gebeld te hebben, maar de verbinding was niet goed genoeg. Jammer want we zaten schijnbaar heel dicht bij elkaar, maar we spreken af om morgen rond half 12 weer te meeten en wat te bekijken in de stad.
De volgende middag lopen we nog een beetje verdwaald rond om half 12 als we ineens iemand Malou horen roepen. Daar zijn Salone en een andere vrouw, haar client voor wie ze op dit moment een rechtszaak aanvecht. Zij komt uit Amritsar en vindt het dus heel leuk om ons mee te nemen en wat van Amritsar te laten zien. Eerst gaan we naar een soort park/tuin waar zo'n 80 jaar geleden enorm veel mensen zijn neergeschoten. Er was op deze plek toen een vergadering gaande over de onafhankelijkheid van India, maar een groep Engelsen waren het hier niet mee eens en hebben toen hun wapens getrokken en vrijwel iedereen die zich hier bevond neergeschoten. De kogelschoten waren op bepaalde plekken zelfs nog in de muren te zien. Vervolgens gaan we nog een keer naar de gouden tempel om hem in het daglicht te zien en met de zon erop is die ook erg mooi. Boven is een museum waar alles staat uitgelegd over de vrijwel eeuwige strijd tussen de Sikh's en Moslims en er zijn veel schilderingen te zien waar alle gruwelijke taferelen van die tijd worden afgebeeld (kinderen die levend begraven of verbrand worden etc.). Ook lopen we een rondje om het hele water en de gouden tempel heen en krijgen we een offer dat we op moeten eten (wat ik na 2 happen maar weggooi omdat ik bang ben dat ik het anders niet binnenhoud haha..). Salone en haar client moeten daarna helaas weer weg omdat ze een afspraak hebben op het politiebureau. Wanneer we Salone even later vragen of de case er voorspoedig uitziet, zegt ze dat het om een vrij zware case gaat aangezien de vrouw meerdere keren door haar stiefvader en stiefbroer is verkracht. Malou en ik zijn vrij geshockt en als we vragen of haar man dit wist zegt Salone dat hij het wel wist, maar hij is zelf alcoholist en deed er niks tegen. Zo zielig, het is zo'n lieve mooie en jonge vrouw en dan word je uitgehuwelijkt aan zo iemand en overkomt je dit... Malou en ik kunnen het nogsteeds niet helemaal bevatten en hopen dat de rechtszaak snel rond is zodat ze kan scheiden van haar man en dat de andere twee achter de tralies belanden. Na afloop besluiten we wat te lunchen (of in mijn geval alleen drinken) bij de Mac Donalds aangezien we allebei geen Indiaas eten meer kunnen zien of ruiken zonder er enorm misselijk van te worden. Rond 4 uur gaan we richting het treinstation en ruim optijd zitten we in onze luxe trein. We krijgen onderweg zelfs eten en drinken en alles, beetje jammer alleen dat we zo weinig honger hebben haha. In Delhi worden we opgepikt door iemand van de office en die brengt ons naar het hotel waar we meteen ons bed induiken met de hoop dat we ons morgen beter voelen.
De volgende ochtend is het helaas nog 10 keer zo erg geworden, en we besluiten ons plan om vandaag nog even Delhi in te gaan maar te cancellen. We betalen wat extra geld bij zodat we tot 4 uur in onze hotelkamer kunnen blijven en dus zo lang mogelijk in bed kunnen liggen. Ik heb ondertussen het gevoel dat ik zo'n 40 graden koorts heb en ook Malou heeft erge hoofdpijn, buikpijn en spierpijn. Dat wordt dus een interessante vliegreis haha... We nemen wat ibuprofen en stappen dan in de taxi naar het vliegveld om richting Vietnam te gaan en hopelijk snel te genezen van onze Delhi belly. Wanneer we in gaan checken willen ze het bewijs van ons Vietnamese visum zien voordat we verder mogen. Ik heb het in m'n mail staan maar die kan niet worden geopend, dus ik ga opzoek naar WiFi. Na een half uur heb ik nog geen wifi en besluit ik het maar even via m'n gewone internet te doen. Teruggekomen bij de incheck balie zegt de jongen dat die even aan z'n baas na moet vragen of het goed is zo, aangezien het op m'n telefoon staat en niet uitgeprint is. De baas komt eraan gelopen, kijkt naar het formulier op m'n telefoon en besluit dat het perse uitgeprint moet zijn. Malou en ik snappen het hele probleem niet, want ik kan hem zelfs de originele mail en alles laten zien, en wat is nu het verschil of je het op een mobiel scherm ziet of op een blaadje papier? However, deze man is niet van plan ons door te laten voordat we het op papier hebben en printen schijnt hier niet mogelijk te zijn. We kunnen meelopen met een van de stewardessen en die zal dan proberen het ergens vanaf mijn mobiel te printen. Dit duurt natuurlijk 100 jaar en uiteindelijk komen ze tot de conclusie dat het niet lukt. Ik begin me alleen maar slechter en slechter te voelen en wil op dit moment het liefst plat liggen en niet hoeven te bewegen in plaats van 100 rondjes over een vliegveld lopen om iets zwart op wit te krijgen. We proberen uit te leggen dat we graag onze vlucht willen halen en dat het m op deze manier niet gaat worden, maar hij wil het dan wel in z'n eigen office printen. Ik moet het naar hem mailen, maar doordat iets van m'n mail niet werkt lukt ook dat niet. De baas zegt dat ik anders tegen zijn assistente aan de telefoon maar m'n e-mailadres en wachtwoord moet geven zodat hij in kan loggen en de email kan zoeken en uit kan printen. Dit lijkt ons nog een slechter idee, en hij zal toch niks begrijpen van het Nederlands. Uiteindelijk is er een aardige andere man wiens mobiel ik mag lenen om in te loggen op m'n hotmail en waarmee ik de mail door kan sturen. 1,5 uur later hebben we dan eindelijk hetzelfde formulier zwart op wit, de baas werpt er een blik op en dan mogen we doorlopen #finally. Ik ben blijjjjjj dat we bijna weg zijn uit dit land met al die stomme regels en een paar mensen die denken dat ze alles voor t zeggen hebben. We gaan richting de gate en beginnen aan onze helse 20 uur durende vliegreis met overstappen in Kuala Lumpur en Ho Chi Min, maar gelukkig wel met het vooruitzicht dat we dadelijk in Vietnam Sanne weer zullen zien en daar sowieso een top tijd gaan krijgen!! (Nog niet wetende dat dit begint met 3 dagen in het ziekenhuis vanwege een salmonella infectie, maargoeeed daarover in t volgende verslag meer).
India je was me een hele belevenis! Ik geloof dat ik het nu nog lastig vind om te zeggen hoe ik er in het algemeen op terug kijk, aangezien ik me de laatste dagen zo slecht heb gevoeld en ik merk dat ik helemaal kapot ben van alle indrukken en het drukke leven hier. Een dag waarin je vrijwel niks doet kan al zoveel energie kosten door alle chaos en drukte, er is geen een seconde rust en continue zijn er mensen tegen je aan het praten, je mee aan het trekken, spullen in je gezicht aan het duwen of op een andere manier je aandacht aan het vragen.. Ohja en dan nog de hitte, die gemiddelde temperatuur van 45 graden heeft het er niet altijd makkelijker op gemaakt haha. Maar het is zeker een land dat ik nooit meer zal vergeten! Het is een super speciale cultuur en er zijn zoveel mooie dingen te zien, dit zul je in andere landen niet snel zo mee kunnen maken denk ik. Het was echt een bijzondere ervaring. Vandaar dat ik ook heel blij ben dat we het hebben gedaan en dat we echt een keer wat anders hebben gezien en hebben ervaren dan wat wij zijn gewend. Dat was ons doel voor India en dat is zeker gelukt! Voor nu heb ik vooral heel veel zin om naar Vietnam te gaan en lekker bij te komen en uit te rusten, en me hopelijk snel weer beter te voelen :)