Reisverslag 5: Vietnam Deel 2
Blijf op de hoogte en volg Kira
13 Juli 2016 | Vietnam, Hanoi
De volgende ochtend gaat het gelukkig eindelijk iets beter en na ons ontbijt besluiten we de bus richting Dalat te boeken voor morgenavond. Als ze bij de receptie de bus organisatie bellen, zeggen ze dat deze al helemaal vol zit. We hebben nog maar 5 dagen voordat we doorvliegen vanuit Ho Chi Min, dus we moeten deze bus eigenlijk echt hebben. Omdat we 24 uur van tevoren boeken (en dit de enige voorwaarde was) besluiten we naar het hoofdkantoor te gaan om te kijken wat er te regelen valt. Eerst krijgen we 4 keer te horen dat het niet mogelijk is, maar wanneer we vragen met de manager te mogen spreken kunnen we uiteindelijk toch op een andere bus worden geplaatst die ook op dezelfde tijd naar Dalat gaat. Teruggekomen bij het hotel boeken we een snorkeltour voor morgen zodat we nog wat kunnen zien van de stranden en eilanden hier. We hebben avondeten in het oude stadsgedeelte dat heel schattig is met allemaal lampionnetjes en een grote rivier in het midden. Wanneer we langs een winkel lopen met allemaal zelfgemaakte leren tassen, vraagt een van de vrouwen of we niet zelf een tas zouden willen laten maken. Malou had al een keer gezegd dat ze dit misschien wel wilde dus we besluiten even naar binnen te gaan en rond te kijken. Een half uur later hebben we alledrie vet random een soort leer uitgekozen, het gewenste ontwerp voor onze tas doorgegeven en morgenmiddag kunnen we ze op komen halen. Eenmaal terug pakken we onze tas in en gaan we optijd slapen omdat we morgen om 8 stipt zullen worden opgehaald.
Wanneer de wekker gaat voelt het wat vroeg, maar we gaan meteen naar beneden om ontbijt te bestellen om een keer optijd klaar te zijn haha. Terwijl ik wacht op ons ontbijt (ze zijn hier niet al te snel) gaan Malou en Sanne nog even geld pinnen. Na een lekkere bak fruit met yoghurt worden we opgepikt door het busje om richting de haven te gaan. Het is een mooie boot met bovenop een dek met ligstoelen waar we kunnen chillen. De eerste snorkelplek heeft erg veel mooi en kleurrijk koraal, qua vissen iets minder spectaculair en vooral veel kwallen maaar wel dikke fun (vooral door Sanne met d'r snorkel bril die 5 keer zo groot is dan d'r hoofd). Op de tweede plek zijn meerdere vissen en dingen te zien waaronder veel nemoooo's cute en lange trompet vissen en een groene trigger fish. Wanneer we weer aan boord zijn, varen we richting een eiland waar we lunch hebben en nog even op het strand en in de zee kunnen chillen. Volgens de tour zouden we om half 5 weer bij ons hostel worden afgezet, wat precies optijd zou zijn omdat we om 5 uur bij de bus moeten zijn. De vrouw van ons hostel had nog extra gebeld om te checken of dit zou lukken en ze zeiden dat dit geen probleem was. Wanneer we echter terug op de boot stappen is het al 4 uur en nog ruim een half uur naar de haven en dan nog in het busje langs de hotels. De bus zou rond half 6 vertrekken, dus we hebben wel een beetje speling maar we moeten eigenlijk ook onze zelf ontworpen tassen nog ophalen. We komen iets na 5 bij het hostel aan, springen snel met z'n drieën tegelijk onder de douche om t zout even af te spoelen voordat we dadelijk 18 uur in de bus zitten en we vragen de receptioniste de organisatie van de bus te bellen voor geval we iets later zijn. We springen in een taxi en onderweg naar het busstation halen we onze tassen op (die allemaal precies zo zijn geworden als we wilden joepie). Om stipt half 6 komen we aan, maar uiteraard is er nog geen bus te zien. De mensen die ook staan te wachten zeggen dat zij dachten dat de bus om 6 of half 7 zou gaan dus stress voor niks haah. Om iets na 6 komt de bus aanrijden en kan onze langste tocht tot nu toe beginnen. We zitten met z'n drieën helemaal achterin waar we een paar potjes Kabu doen en dan wat lezen en slapen. Om 11 uur s avonds worden we wakker gemaakt voor een stop met avondeten bij een of ander skir wegrestaurant en dan gaan we hoppa weer verder. Om 5 uur s nachts komen we aan in Natrang en blijken we in een andere bus verder te moeten. We zitten ergens met een paar anderen op een stoepje met onze backpacks en zullen moeten wachten tot 7 uur #fissa. Rond 6 uur komt een vrouwtje haar straatkraampje met wat te eten openen. Ze blijkt ook La Vache Qui Rit te hebben, dus we krijgen een warm stokbroodje met kaas, komkommer en tomaat. Een uur later komt een klein busje aan waar we ingaan om onze hobbelige tocht door de bergen voort te zetten. Wanneer we in Dalat aankomen is het een uur of 2 en we besluiten een taxi te nemen naar een hostel dat een ander meisje ons had aanbevolen. Wanneer we aankomen worden we meteen super enthousiast begroet en het meisje achter de balie vraagt of we honger hebben. "Just leave your bags here and follow me!". We worden aan een tafel gezet bij allemaal andere Backpackers en het een na het andere heerlijke gerecht wordt op tafel gezet. Het hostel heet "family hostel" en dat is ook precies wat het is en hoe het voelt. De oma van het stelt komt aangerend met al haar vers gekookte maaltijden, ze hebben pompoen, boontjes, loempia's, gemixte groenten, aardappeltjes, rijst, kip, beef echt alles dat je maar kunt bedenken en t is zoo lekker. Als nagerecht krijgen we de lekkerste banaan pannenkoek die ik ooit in m'n leven zal eten denk ik. Dit is hun gebruikelijke welkomslunch die ze aan iedereen geven die aankomt, wij zijn in ieder geval meteen helemaal gelukkig. Daarna rusten we even uit, leren we wat andere Nederlanders kennen en in de avond kunnen we weer aanschuiven voor een heerlijk diner gemaakt door de enige echt mama (de oma van t stel, maar iedereen noemt haar mama). Ze is continue aan het dansen en zingen en ook de anderen van de familie zijn allemaal hilarisch. Na het eten hebben we wat drankjes met een hoop anderen en we boeken onze canyoning trip voor morgen.
De volgende ochtend worden we opgepikt om 9 uur en gaan we richting het gebied om te canyonen. We zitten in een groep met 8 Britten, 1 andere Nederlander en een Deens meisje. Onze gids, little guy, is een schattig enthousiast Vietnamees mannetje die ons alles uitlegt over het abseilen en hoe het verder in z'n werk gaat. Als we het allemaal een keer hebben geoefend in het bos, kan de echte tocht beginnen. De eerste waterval waar we af gaan is 15 meter hoog en gelukkig hangen we niet volledig in de waterval zelf, maar kunnen we via de rotswand die ernaast loopt (fijnnnn na m'n "ik verdrink en kom niet meer uit de waterval" trauma in Australie hahah). Daarna komen we bij de tweede waterval die 18 meter is en waar we allemaal ook best steady naar beneden gaan. In het begin ben ik nog bang dat ik met m'n schoenen snel van de rots zal glijden, maar het valt mee en we kunnen zelfs de meeste stukken naar beneden hoppen ipv stappen. We klimmen nog een eindje door de rivier en dan zijn we bij onze plek aangekomen om te lunchen. Ik weet niet hoe ze het allemaal mee hebben genomen, maar we krijgen een uitgebreide lunch met broodjes, vlees, kaas, groente en veel vers fruit. Wanneer we net klaar zijn met lunchen barst ineens de regen los en komt het met bakken uit de lucht vallen. Opzich waren we toch al nat, maar dit maakt het wel ineens heel koud. We komen bij een rots aan waar we vanaf 7 en 11 meter naar beneden kunnen springen en vervolgens drijven we verder in t water richting een "natural slide". Het is een soort klein watervalletje dat zo is gevormd dat je er vooruit en achteruit liggend vanaf kan. We doen dit een paar keer en dan gaan we door naar onze laatste en hoogste abseil van de dag; ook wel de washing machine genoemd (dat kan niet veel goeds betekenen als je t mij vraagt.. Haha). Little Guy legt uit hoe je hier naar beneden moet, met als belangrijkste onderdeel de helicopter; vanaf een bepaald punt kun je niet meer tegen de rots aan lopen dus moet je je naar beneden laten helikopteren (jezelf laten zakken) richting de waterval. Onze stoere Engelse vrienden gaan eerst (terwijl ze als kleine meisjes klagen over de regen en t feit dat ze wss in de waterval gaan verdrinken hahaha) en aan hun geroep en gelach te horen was het idd een wasmachine. Sanne en ik zijn als allerlaatste en dan begrijp ik wat ze bedoelden met wasmachine. Halverwege moet je dus helikopteren langs de waterval wat natuurlijk uitloopt op helikopteren ín de waterval met als einde een fantastische sleur onderwater hahh maargoed was funs. Maar dan moet t leukste stuk nog komen, we moeten omhoog zien te lopen/klimmen richting de weg waar we worden opgepikt door t busje. Doordat het zo hard regent is het een grote modderbaan en dit keer is het Malou die nul houvast heeft met d'r schoenen en daardoor om de 3 seconden uitglijdt. Sanne en ik proberen d'r redden door haar allebei vast te houden met als gevolgd dat we met z'n drieën volop bovenop 1 van onze gidsen vallen die t gelukkig allemaal helemaal grappig vindt. Ruim een half uur later bereiken we dan eindelijk de top (terwijl de rest er al 10 minuten is haha) en even later zitten we weer met z'n allen dit keer lekker doorweekt in t busje. Bij het hostel springen we onder een warme douche en kleden we ons om voor vanavond waar het #party gaat worden omdat ik om 12 uur jarig ben.
Wederom verzorgt mama een heerlijk diner en we proberen de Passion Mojito die n groot succes blijkt te zijn. Vervolgens verslaan we bijnaaa de huidige bierpong kampioenen en blijk ik nog best goed te zijn in flip cup. Rond 10 uur gaan we met de taxi richting de maze bar. Dit is een bar die bestaat uit een groot doolhof van houten trappetjes, gangetjes, vreemde figuren en echt een soort Efteling idee. Als je er helemaal doorheen loopt kom je bovenaan uit bij de rooftop bar waar we wat te drinken bestellen. Ook de Engelse van de canyoning trip en een aantal Nederlanders uit ons hostel komen hier later heen. Ik heb geprobeerd ervoor te zorgen dat niemand wist dat ik jarig zou zijn (hou niet van al die aandacht en awkward in t midden staan tijdens lang zal ze leven haa ya know) maar helaas daar dachten Sanne en Malou anders over. Gelukkig is een andere jongen ook om 12 jarig dus kunnen we samen gezellig op de tafel staan. De bar gaat wel om 12 dicht, dus we besluiten met een groep naar een karaoke bar te gaan. We pakken een taxi en worden afgezet bij een soort obscuur gebeuren waar we 5 trappen op moeten om in een kamertje met 3 banken, een tafel, een tv en een karaoke set te worden gedropt. De muziek gaat aan en we zingen 3 uur lang de sterren van de hemel met z'n allen #not. Desalniettemin was het een erg geslaagd begin van m'n verjaardag :)
De volgende ochtend zullen we om 7 uur worden opgehaald met de bus om door te reizen naar Muin Hee. Wanneer we na twee uurtjes slaap ons bed uitkruipen en op de bus wachten, komt die uiteindelijk om kwart over 8 aanrijden. De weg gaat dwars door de bergen en de chauffeur is zeker niet van plan rustig te rijden, dus een hele hoop mensen gaan volledig slecht. Na 4 uur komen we aan in Muin Hee waar we een hostel hebben geboekt dat erg chill schijnt te zijn (en ook vrijwel het enige hostel daar blijkt te zijn). Als we aankomen blijkt echter dat onze boeking niet is doorgekomen en dat ze vol zitten. Gelukkig zegt ze even later dat ze toch nog een kamer met 3 bedden hebben waar we wel 1 nacht kunnen slapen. Het hostel heeft een groot zwembad met ligstoelen en een leuke bar ernaast. We liggen de rest van de middag aan het zwembad om uit te brakken en wat slaap in te halen en in de avond gaan we uiteten bij een leuk Mexicaans restaurant. Ook komen we weer onze Britse vrienden tegen die vanaf morgen ook in ons hostel blijken te zitten. In de avond spelen we uno met wat mensen die er weinig van begrijpen haha en dan gaan we lekker saai om 10 uur s avonds naar bed (en dat nog wel op m'n verjaardag jaja). Maarr niet zonder reden want morgenochtend gaan we de zonsopkomst in de zandduinen te bekijken.
Om 4 uur gaat de wekker en we slepen onszelf uit bed om met 3 jeeps richting de duinen te rijden. Daar aangekomen lopen we naar de top van een van de voorste duinen waar we een goed uitzicht hebben op de zee. Nog geen minuut nadat we bij de top zijn aangekomen, zien we de zon uit de zee omhoog komen en een paar minuten later lijkt die alweer ver in de lucht te staan. We zitten nog een tijdje in de duinen en lopen dan terug naar de Jeep om naar de volgende stop te gaan. Dit zijn de rode zandduinen die een stukje verderop liggen. Ik moet zeggen dat de kleur wel mooi is, maar er ligt veel afval en het is erg druk en toeristisch waardoor ik de witte duinen toch mooier vond. Onze derde stop is het vissersdorpje waar een geur hangt waar je niet echt gelukkig van wordt. Wel is het bijzonder om te zien hoe ze alle vissen in grote getale uit het water halen en vervolgens bij elk kraampje een aantal mensen op de grond zitten die alle vissen sorteren. Er zijn tal verschillende kraampjes met alle soorten vissen en zeedieren die je je maar kunt bedenken. Tot slot gaan we nog naar een gedeelte in di natur dat wat weg heeft van de Grand Canyon. We lopen een heel stuk door een rivier langs hoge rood/oranje gekleurde rotsen. Rond 9 uur zijn we weer terug bij ons hostel (het voelt inmiddels al als 3 uur s middags) en krijgen we ontbijt. Vanmiddag moeten we om 4 uur weer met de bus richting Ho Chi Min, maar gelukkig kunnen we nog de hele dag in t hostel chillen en aan het zwembad liggen. De busrit is dit keer gelukkig weer in een normale slaapbus en na een beetje half geslapen te hebben komen we om 9 uur aan in Ho Chi Min. Ons hostel ligt tegenover de afzet plek van de bus dus dat scheelt weer een hoop moeite met mensen uit proberen te leggen waar we heen moeten haha. We komen erachter dat we bij een vriend van de groep Engelsen die we hebben leren kennen op de kamer liggen en doen nog een drankje bij de rooftop bar van het hostel op 9 verdiepingen hoog.
De volgende ochtend staan we optijd op om richting het war museum te gaan dat hier in de buurt ligt. In dit museum is alles te zien en te lezen dat te maken heeft met de 17 jaar durende oorlog die Vietnam heeft meegemaakt. We komen erachter dat we eigenlijk zo weinig weten over de oorlogen waar nederland niet direct bij was betrokken en ook de rol die Amerika heeft gehad in deze oorlog. Wij hebben vooral geleerd dat zij de helden van de tweede wereldoorlog waren, niet wetende dat ze nog geen paar jaar later zelf zo'n gruwelijke oorlog zijn begonnen die zo lang heeft geduurd. Hetgeen wat ik het heftigste vond, was om te zien hoe heel veel inwoners zijn verminkt door giftige stoffen die het Amerikaanse leger gebruikte om alle bossen in Vietnam te doden. Doordat Vietnam zoveel bossen en begroeiing heeft, was dit natuurlijk een goede plek om kampen te bouwen en je te verschuilen tijdens de oorlog. De Amerikanen zijn daarom met vliegtuigen alle begroeide gebieden overgevlogen om agent orange (de giftige stof) hierboven los te laten. Al het groen in het hele land verdween waardoor er een soort kale grijze ghost towns overbleven, maar daarnaast had het ook veel gevolgen op de mensen die er woonden. De daaropvolgende generatie kent veel kinderen met ernstige handicaps of verminkingen, en deze foto's waren toch wel erg schokkend om te zien. Nogsteeds worden er elk jaar veel van dit soort kinderen geboren. Na 3 uur rond te hebben gelopen in het museum gaan we terug naar het hostel en hebben we lunch samen met een ander Nederlands meisje die we al in Hoi An hadden leren kennen. Om 1 uur worden we opgehaald voor onze volgende tour die aansluit bij ons bezoek aan het museum; we gaan namelijk de Chu Chi tunnels bekijken. Dit zijn tunnels die veel werden gebruikt tijdens de oorlog tegen Amerika. Aangezien Vietnam zelf weinig geld en wapens had, moesten ze zich op een andere manier zien te verdedigen en verschuilen, en dat deden ze door een heel tunnelnetwerk onder de grond te bouwen. Het is zo'n twee uur rijden en we stoppen onderweg bij een sociale werkplaats waar mensen werken die gehandicapt zijn door de gevolgen van agent orange. Eenmaal daar aangekomen krijgen we eerst te zien wat voor "traps" de Vietnamezen gebruikten om zich tegen de Amerikanen te beschermen zodra ze in hun gebied in het bos kwamen. Even later krijgen we ook zelf de kans om een stukje door 1 van deze tunnels te lopen. Of nouja lopen is niet mogelijk, want de tunnels zijn heel klein (en schijnbaar is deze zelfs al groter gemaakt voor toeristen). We kruipen 120 meter, moeten sommige stukjes zelfs glijden en komen dan uiteindelijk weer boven de grond uit. Echt bizar wel om te bedenken dat mensen hier vroeger in leefden. Aan het eind kijken we nog een stukje van een documentaire en twee uur later gaan we weer met de bus terug.
Wanneer we uit de bus stappen besluiten we meteen wat te eten bij een straattentje op de hoek. Het wordt soep met een soort van gehaktballetjes en noodles, maar het is prima lekker. Voor de avond hebben we afgesproken om onze laatste avond in Vietnam te gaan drinken met de groep Engelsen en wat andere Nederlanders. We zitten eerst boven bij de rooftopbar en verplaatsen daarna naar de stad. Malou en ik vliegen morgen (vannacht) om 7 uur s ochtends, dus het plan is om maar gewoon direct in de taxi te stappen na t uitgaan en naar het vliegveld te gaan. Om half 4 zijn we terug bij t hostel, nemen we afscheid van iedereen en even later stappen we in de taxi richting het vliegveld. Na een fantastische taxirit lopen we naar binnen om in te checken maar de balie is nog niet open. We wachten op een bankje (in mijn geval naast het bankje want ik val er met 2 koprollen vanaf omdat ik in slaap val hahaha) en dan maakt Malou me gelukkig optijd wakker om in te checken. Wanneer we door de douane moeten proberen we zo normaal mogelijk te doen (wat niet helemaal lukt omdat onze spullen op de grond vallen hahaa) en dan kunnen we gelukkig doorlopen richting het vliegtuig. De hele vliegreis hebben we in coma gelegen dus voor we het weten zijn we alweer geland in Singapore. Hier aangekomen zijn we brak en hebben we honger dus we ontbijten met een chicken burger menu bij de burger king yay. Onze tweede vlucht blijkt vertraging te hebben, maar zo'n 9 uur later kunnen we gelukkig instappen en doorvliegen richting Baliiii.
De tijd hier is echt voorbij gevlogen! Het was natuurlijk ook maar 3,5 week waarvan ik ongeveer een week ziek ben geweest, maar toch hebben we super veel leuke mooie en bijzondere dingen gezien en gedaan. Vietnam was weer super anders dan Nepal en India, maar ik denk dat het de perfecte combinatie was van chillen en bijkomen na India met toch veel mooie dingen zien en leuke dingen doen. Het is gewoon een erg makkelijk land om te bereizen en ook leer je er erg snel en makkelijk andere Backpackers kennen omdat vrijwel iedereen dezelfde route van noord naar zuid of zuid naar noord doet. Daarnaast zijn de hostels er echt op ingesteld om veel andere mensen te leren kennen doordat ze veel activiteiten organiseren en meestal een bar hebben enzo. Ik moet wel zeggen dat ik geen heel goed beeld heb kunnen krijgen van de mensen in Vietnam. Ze zijn erg terughoudend en verlegen maar vaak waren ze ook wat onbeleefd en minder behulpzaam dan de mensen in Nepal of India. Misschien dat dit ook gedeeltelijk komt door t feit dat ze gewoon nul Engels spreken en het daardoor heel moeilijk is om aansluiting met ze te vinden. Natuurlijk waren er ook uitzonderingen zoals de familie in het family hostel en mama Ti uit Sapa of wel erg lieve behulpzame mensen die we hebben leren kennen! Daarnaast is het land zo gericht op Backpackers dat het allemaal wat minder authentiek is. Wel denk ik dat er weinig landen zijn met zoveel mooie verschillende bijzondere plekken om te zien. Van de rijstvelden en bergen in Sapa, tot varen door Halong Bay en Tam Coc tot wandelen door de grotten in Phong Na en abseilen in Dalat, het heeft wel echt alles dat een vakantie geweldig maakt. Hoewel ze ook veel mooie stranden hebben, heb ik nog niet echt goed kunnen tannen.. Maar gelukkig gaan we nu nog door naar Indonesië, hopen dat we daar ook volop kunnen genieten van zon zee strand en surfen op Bali!
Wanneer de wekker gaat voelt het wat vroeg, maar we gaan meteen naar beneden om ontbijt te bestellen om een keer optijd klaar te zijn haha. Terwijl ik wacht op ons ontbijt (ze zijn hier niet al te snel) gaan Malou en Sanne nog even geld pinnen. Na een lekkere bak fruit met yoghurt worden we opgepikt door het busje om richting de haven te gaan. Het is een mooie boot met bovenop een dek met ligstoelen waar we kunnen chillen. De eerste snorkelplek heeft erg veel mooi en kleurrijk koraal, qua vissen iets minder spectaculair en vooral veel kwallen maaar wel dikke fun (vooral door Sanne met d'r snorkel bril die 5 keer zo groot is dan d'r hoofd). Op de tweede plek zijn meerdere vissen en dingen te zien waaronder veel nemoooo's cute en lange trompet vissen en een groene trigger fish. Wanneer we weer aan boord zijn, varen we richting een eiland waar we lunch hebben en nog even op het strand en in de zee kunnen chillen. Volgens de tour zouden we om half 5 weer bij ons hostel worden afgezet, wat precies optijd zou zijn omdat we om 5 uur bij de bus moeten zijn. De vrouw van ons hostel had nog extra gebeld om te checken of dit zou lukken en ze zeiden dat dit geen probleem was. Wanneer we echter terug op de boot stappen is het al 4 uur en nog ruim een half uur naar de haven en dan nog in het busje langs de hotels. De bus zou rond half 6 vertrekken, dus we hebben wel een beetje speling maar we moeten eigenlijk ook onze zelf ontworpen tassen nog ophalen. We komen iets na 5 bij het hostel aan, springen snel met z'n drieën tegelijk onder de douche om t zout even af te spoelen voordat we dadelijk 18 uur in de bus zitten en we vragen de receptioniste de organisatie van de bus te bellen voor geval we iets later zijn. We springen in een taxi en onderweg naar het busstation halen we onze tassen op (die allemaal precies zo zijn geworden als we wilden joepie). Om stipt half 6 komen we aan, maar uiteraard is er nog geen bus te zien. De mensen die ook staan te wachten zeggen dat zij dachten dat de bus om 6 of half 7 zou gaan dus stress voor niks haah. Om iets na 6 komt de bus aanrijden en kan onze langste tocht tot nu toe beginnen. We zitten met z'n drieën helemaal achterin waar we een paar potjes Kabu doen en dan wat lezen en slapen. Om 11 uur s avonds worden we wakker gemaakt voor een stop met avondeten bij een of ander skir wegrestaurant en dan gaan we hoppa weer verder. Om 5 uur s nachts komen we aan in Natrang en blijken we in een andere bus verder te moeten. We zitten ergens met een paar anderen op een stoepje met onze backpacks en zullen moeten wachten tot 7 uur #fissa. Rond 6 uur komt een vrouwtje haar straatkraampje met wat te eten openen. Ze blijkt ook La Vache Qui Rit te hebben, dus we krijgen een warm stokbroodje met kaas, komkommer en tomaat. Een uur later komt een klein busje aan waar we ingaan om onze hobbelige tocht door de bergen voort te zetten. Wanneer we in Dalat aankomen is het een uur of 2 en we besluiten een taxi te nemen naar een hostel dat een ander meisje ons had aanbevolen. Wanneer we aankomen worden we meteen super enthousiast begroet en het meisje achter de balie vraagt of we honger hebben. "Just leave your bags here and follow me!". We worden aan een tafel gezet bij allemaal andere Backpackers en het een na het andere heerlijke gerecht wordt op tafel gezet. Het hostel heet "family hostel" en dat is ook precies wat het is en hoe het voelt. De oma van het stelt komt aangerend met al haar vers gekookte maaltijden, ze hebben pompoen, boontjes, loempia's, gemixte groenten, aardappeltjes, rijst, kip, beef echt alles dat je maar kunt bedenken en t is zoo lekker. Als nagerecht krijgen we de lekkerste banaan pannenkoek die ik ooit in m'n leven zal eten denk ik. Dit is hun gebruikelijke welkomslunch die ze aan iedereen geven die aankomt, wij zijn in ieder geval meteen helemaal gelukkig. Daarna rusten we even uit, leren we wat andere Nederlanders kennen en in de avond kunnen we weer aanschuiven voor een heerlijk diner gemaakt door de enige echt mama (de oma van t stel, maar iedereen noemt haar mama). Ze is continue aan het dansen en zingen en ook de anderen van de familie zijn allemaal hilarisch. Na het eten hebben we wat drankjes met een hoop anderen en we boeken onze canyoning trip voor morgen.
De volgende ochtend worden we opgepikt om 9 uur en gaan we richting het gebied om te canyonen. We zitten in een groep met 8 Britten, 1 andere Nederlander en een Deens meisje. Onze gids, little guy, is een schattig enthousiast Vietnamees mannetje die ons alles uitlegt over het abseilen en hoe het verder in z'n werk gaat. Als we het allemaal een keer hebben geoefend in het bos, kan de echte tocht beginnen. De eerste waterval waar we af gaan is 15 meter hoog en gelukkig hangen we niet volledig in de waterval zelf, maar kunnen we via de rotswand die ernaast loopt (fijnnnn na m'n "ik verdrink en kom niet meer uit de waterval" trauma in Australie hahah). Daarna komen we bij de tweede waterval die 18 meter is en waar we allemaal ook best steady naar beneden gaan. In het begin ben ik nog bang dat ik met m'n schoenen snel van de rots zal glijden, maar het valt mee en we kunnen zelfs de meeste stukken naar beneden hoppen ipv stappen. We klimmen nog een eindje door de rivier en dan zijn we bij onze plek aangekomen om te lunchen. Ik weet niet hoe ze het allemaal mee hebben genomen, maar we krijgen een uitgebreide lunch met broodjes, vlees, kaas, groente en veel vers fruit. Wanneer we net klaar zijn met lunchen barst ineens de regen los en komt het met bakken uit de lucht vallen. Opzich waren we toch al nat, maar dit maakt het wel ineens heel koud. We komen bij een rots aan waar we vanaf 7 en 11 meter naar beneden kunnen springen en vervolgens drijven we verder in t water richting een "natural slide". Het is een soort klein watervalletje dat zo is gevormd dat je er vooruit en achteruit liggend vanaf kan. We doen dit een paar keer en dan gaan we door naar onze laatste en hoogste abseil van de dag; ook wel de washing machine genoemd (dat kan niet veel goeds betekenen als je t mij vraagt.. Haha). Little Guy legt uit hoe je hier naar beneden moet, met als belangrijkste onderdeel de helicopter; vanaf een bepaald punt kun je niet meer tegen de rots aan lopen dus moet je je naar beneden laten helikopteren (jezelf laten zakken) richting de waterval. Onze stoere Engelse vrienden gaan eerst (terwijl ze als kleine meisjes klagen over de regen en t feit dat ze wss in de waterval gaan verdrinken hahaha) en aan hun geroep en gelach te horen was het idd een wasmachine. Sanne en ik zijn als allerlaatste en dan begrijp ik wat ze bedoelden met wasmachine. Halverwege moet je dus helikopteren langs de waterval wat natuurlijk uitloopt op helikopteren ín de waterval met als einde een fantastische sleur onderwater hahh maargoed was funs. Maar dan moet t leukste stuk nog komen, we moeten omhoog zien te lopen/klimmen richting de weg waar we worden opgepikt door t busje. Doordat het zo hard regent is het een grote modderbaan en dit keer is het Malou die nul houvast heeft met d'r schoenen en daardoor om de 3 seconden uitglijdt. Sanne en ik proberen d'r redden door haar allebei vast te houden met als gevolgd dat we met z'n drieën volop bovenop 1 van onze gidsen vallen die t gelukkig allemaal helemaal grappig vindt. Ruim een half uur later bereiken we dan eindelijk de top (terwijl de rest er al 10 minuten is haha) en even later zitten we weer met z'n allen dit keer lekker doorweekt in t busje. Bij het hostel springen we onder een warme douche en kleden we ons om voor vanavond waar het #party gaat worden omdat ik om 12 uur jarig ben.
Wederom verzorgt mama een heerlijk diner en we proberen de Passion Mojito die n groot succes blijkt te zijn. Vervolgens verslaan we bijnaaa de huidige bierpong kampioenen en blijk ik nog best goed te zijn in flip cup. Rond 10 uur gaan we met de taxi richting de maze bar. Dit is een bar die bestaat uit een groot doolhof van houten trappetjes, gangetjes, vreemde figuren en echt een soort Efteling idee. Als je er helemaal doorheen loopt kom je bovenaan uit bij de rooftop bar waar we wat te drinken bestellen. Ook de Engelse van de canyoning trip en een aantal Nederlanders uit ons hostel komen hier later heen. Ik heb geprobeerd ervoor te zorgen dat niemand wist dat ik jarig zou zijn (hou niet van al die aandacht en awkward in t midden staan tijdens lang zal ze leven haa ya know) maar helaas daar dachten Sanne en Malou anders over. Gelukkig is een andere jongen ook om 12 jarig dus kunnen we samen gezellig op de tafel staan. De bar gaat wel om 12 dicht, dus we besluiten met een groep naar een karaoke bar te gaan. We pakken een taxi en worden afgezet bij een soort obscuur gebeuren waar we 5 trappen op moeten om in een kamertje met 3 banken, een tafel, een tv en een karaoke set te worden gedropt. De muziek gaat aan en we zingen 3 uur lang de sterren van de hemel met z'n allen #not. Desalniettemin was het een erg geslaagd begin van m'n verjaardag :)
De volgende ochtend zullen we om 7 uur worden opgehaald met de bus om door te reizen naar Muin Hee. Wanneer we na twee uurtjes slaap ons bed uitkruipen en op de bus wachten, komt die uiteindelijk om kwart over 8 aanrijden. De weg gaat dwars door de bergen en de chauffeur is zeker niet van plan rustig te rijden, dus een hele hoop mensen gaan volledig slecht. Na 4 uur komen we aan in Muin Hee waar we een hostel hebben geboekt dat erg chill schijnt te zijn (en ook vrijwel het enige hostel daar blijkt te zijn). Als we aankomen blijkt echter dat onze boeking niet is doorgekomen en dat ze vol zitten. Gelukkig zegt ze even later dat ze toch nog een kamer met 3 bedden hebben waar we wel 1 nacht kunnen slapen. Het hostel heeft een groot zwembad met ligstoelen en een leuke bar ernaast. We liggen de rest van de middag aan het zwembad om uit te brakken en wat slaap in te halen en in de avond gaan we uiteten bij een leuk Mexicaans restaurant. Ook komen we weer onze Britse vrienden tegen die vanaf morgen ook in ons hostel blijken te zitten. In de avond spelen we uno met wat mensen die er weinig van begrijpen haha en dan gaan we lekker saai om 10 uur s avonds naar bed (en dat nog wel op m'n verjaardag jaja). Maarr niet zonder reden want morgenochtend gaan we de zonsopkomst in de zandduinen te bekijken.
Om 4 uur gaat de wekker en we slepen onszelf uit bed om met 3 jeeps richting de duinen te rijden. Daar aangekomen lopen we naar de top van een van de voorste duinen waar we een goed uitzicht hebben op de zee. Nog geen minuut nadat we bij de top zijn aangekomen, zien we de zon uit de zee omhoog komen en een paar minuten later lijkt die alweer ver in de lucht te staan. We zitten nog een tijdje in de duinen en lopen dan terug naar de Jeep om naar de volgende stop te gaan. Dit zijn de rode zandduinen die een stukje verderop liggen. Ik moet zeggen dat de kleur wel mooi is, maar er ligt veel afval en het is erg druk en toeristisch waardoor ik de witte duinen toch mooier vond. Onze derde stop is het vissersdorpje waar een geur hangt waar je niet echt gelukkig van wordt. Wel is het bijzonder om te zien hoe ze alle vissen in grote getale uit het water halen en vervolgens bij elk kraampje een aantal mensen op de grond zitten die alle vissen sorteren. Er zijn tal verschillende kraampjes met alle soorten vissen en zeedieren die je je maar kunt bedenken. Tot slot gaan we nog naar een gedeelte in di natur dat wat weg heeft van de Grand Canyon. We lopen een heel stuk door een rivier langs hoge rood/oranje gekleurde rotsen. Rond 9 uur zijn we weer terug bij ons hostel (het voelt inmiddels al als 3 uur s middags) en krijgen we ontbijt. Vanmiddag moeten we om 4 uur weer met de bus richting Ho Chi Min, maar gelukkig kunnen we nog de hele dag in t hostel chillen en aan het zwembad liggen. De busrit is dit keer gelukkig weer in een normale slaapbus en na een beetje half geslapen te hebben komen we om 9 uur aan in Ho Chi Min. Ons hostel ligt tegenover de afzet plek van de bus dus dat scheelt weer een hoop moeite met mensen uit proberen te leggen waar we heen moeten haha. We komen erachter dat we bij een vriend van de groep Engelsen die we hebben leren kennen op de kamer liggen en doen nog een drankje bij de rooftop bar van het hostel op 9 verdiepingen hoog.
De volgende ochtend staan we optijd op om richting het war museum te gaan dat hier in de buurt ligt. In dit museum is alles te zien en te lezen dat te maken heeft met de 17 jaar durende oorlog die Vietnam heeft meegemaakt. We komen erachter dat we eigenlijk zo weinig weten over de oorlogen waar nederland niet direct bij was betrokken en ook de rol die Amerika heeft gehad in deze oorlog. Wij hebben vooral geleerd dat zij de helden van de tweede wereldoorlog waren, niet wetende dat ze nog geen paar jaar later zelf zo'n gruwelijke oorlog zijn begonnen die zo lang heeft geduurd. Hetgeen wat ik het heftigste vond, was om te zien hoe heel veel inwoners zijn verminkt door giftige stoffen die het Amerikaanse leger gebruikte om alle bossen in Vietnam te doden. Doordat Vietnam zoveel bossen en begroeiing heeft, was dit natuurlijk een goede plek om kampen te bouwen en je te verschuilen tijdens de oorlog. De Amerikanen zijn daarom met vliegtuigen alle begroeide gebieden overgevlogen om agent orange (de giftige stof) hierboven los te laten. Al het groen in het hele land verdween waardoor er een soort kale grijze ghost towns overbleven, maar daarnaast had het ook veel gevolgen op de mensen die er woonden. De daaropvolgende generatie kent veel kinderen met ernstige handicaps of verminkingen, en deze foto's waren toch wel erg schokkend om te zien. Nogsteeds worden er elk jaar veel van dit soort kinderen geboren. Na 3 uur rond te hebben gelopen in het museum gaan we terug naar het hostel en hebben we lunch samen met een ander Nederlands meisje die we al in Hoi An hadden leren kennen. Om 1 uur worden we opgehaald voor onze volgende tour die aansluit bij ons bezoek aan het museum; we gaan namelijk de Chu Chi tunnels bekijken. Dit zijn tunnels die veel werden gebruikt tijdens de oorlog tegen Amerika. Aangezien Vietnam zelf weinig geld en wapens had, moesten ze zich op een andere manier zien te verdedigen en verschuilen, en dat deden ze door een heel tunnelnetwerk onder de grond te bouwen. Het is zo'n twee uur rijden en we stoppen onderweg bij een sociale werkplaats waar mensen werken die gehandicapt zijn door de gevolgen van agent orange. Eenmaal daar aangekomen krijgen we eerst te zien wat voor "traps" de Vietnamezen gebruikten om zich tegen de Amerikanen te beschermen zodra ze in hun gebied in het bos kwamen. Even later krijgen we ook zelf de kans om een stukje door 1 van deze tunnels te lopen. Of nouja lopen is niet mogelijk, want de tunnels zijn heel klein (en schijnbaar is deze zelfs al groter gemaakt voor toeristen). We kruipen 120 meter, moeten sommige stukjes zelfs glijden en komen dan uiteindelijk weer boven de grond uit. Echt bizar wel om te bedenken dat mensen hier vroeger in leefden. Aan het eind kijken we nog een stukje van een documentaire en twee uur later gaan we weer met de bus terug.
Wanneer we uit de bus stappen besluiten we meteen wat te eten bij een straattentje op de hoek. Het wordt soep met een soort van gehaktballetjes en noodles, maar het is prima lekker. Voor de avond hebben we afgesproken om onze laatste avond in Vietnam te gaan drinken met de groep Engelsen en wat andere Nederlanders. We zitten eerst boven bij de rooftopbar en verplaatsen daarna naar de stad. Malou en ik vliegen morgen (vannacht) om 7 uur s ochtends, dus het plan is om maar gewoon direct in de taxi te stappen na t uitgaan en naar het vliegveld te gaan. Om half 4 zijn we terug bij t hostel, nemen we afscheid van iedereen en even later stappen we in de taxi richting het vliegveld. Na een fantastische taxirit lopen we naar binnen om in te checken maar de balie is nog niet open. We wachten op een bankje (in mijn geval naast het bankje want ik val er met 2 koprollen vanaf omdat ik in slaap val hahaha) en dan maakt Malou me gelukkig optijd wakker om in te checken. Wanneer we door de douane moeten proberen we zo normaal mogelijk te doen (wat niet helemaal lukt omdat onze spullen op de grond vallen hahaa) en dan kunnen we gelukkig doorlopen richting het vliegtuig. De hele vliegreis hebben we in coma gelegen dus voor we het weten zijn we alweer geland in Singapore. Hier aangekomen zijn we brak en hebben we honger dus we ontbijten met een chicken burger menu bij de burger king yay. Onze tweede vlucht blijkt vertraging te hebben, maar zo'n 9 uur later kunnen we gelukkig instappen en doorvliegen richting Baliiii.
De tijd hier is echt voorbij gevlogen! Het was natuurlijk ook maar 3,5 week waarvan ik ongeveer een week ziek ben geweest, maar toch hebben we super veel leuke mooie en bijzondere dingen gezien en gedaan. Vietnam was weer super anders dan Nepal en India, maar ik denk dat het de perfecte combinatie was van chillen en bijkomen na India met toch veel mooie dingen zien en leuke dingen doen. Het is gewoon een erg makkelijk land om te bereizen en ook leer je er erg snel en makkelijk andere Backpackers kennen omdat vrijwel iedereen dezelfde route van noord naar zuid of zuid naar noord doet. Daarnaast zijn de hostels er echt op ingesteld om veel andere mensen te leren kennen doordat ze veel activiteiten organiseren en meestal een bar hebben enzo. Ik moet wel zeggen dat ik geen heel goed beeld heb kunnen krijgen van de mensen in Vietnam. Ze zijn erg terughoudend en verlegen maar vaak waren ze ook wat onbeleefd en minder behulpzaam dan de mensen in Nepal of India. Misschien dat dit ook gedeeltelijk komt door t feit dat ze gewoon nul Engels spreken en het daardoor heel moeilijk is om aansluiting met ze te vinden. Natuurlijk waren er ook uitzonderingen zoals de familie in het family hostel en mama Ti uit Sapa of wel erg lieve behulpzame mensen die we hebben leren kennen! Daarnaast is het land zo gericht op Backpackers dat het allemaal wat minder authentiek is. Wel denk ik dat er weinig landen zijn met zoveel mooie verschillende bijzondere plekken om te zien. Van de rijstvelden en bergen in Sapa, tot varen door Halong Bay en Tam Coc tot wandelen door de grotten in Phong Na en abseilen in Dalat, het heeft wel echt alles dat een vakantie geweldig maakt. Hoewel ze ook veel mooie stranden hebben, heb ik nog niet echt goed kunnen tannen.. Maar gelukkig gaan we nu nog door naar Indonesië, hopen dat we daar ook volop kunnen genieten van zon zee strand en surfen op Bali!
