Reisverslag 4: Varanasi, Dharamsala en Amritsar, 1
Blijf op de hoogte en volg Kira
15 Juni 2016 | India, Benares
Met een klein beetje vertraging hier alsnog het reisverslag over het vervolg van onze reis door India!
Daar staan we dan; met onze backpacks in 45 graden op een overvol station, geen idee waar we eigenlijk precies heen moeten. Onze trein vertrekt pas over 2 uur dus we hebben in ieder geval alle tijd om het uit te zoeken. Bij een boekshop koop ik een nieuw boek, Gone Girl, aangezien m'n andere boek uit is en we in de trein veel tijd hebben om te lezen. We vinden een bank naast perron 1 en besluiten hier een uurtje te zitten en te lezen. Vervolgens zien we op het bord dat onze trein een half uur vertraging heeft. Dit half uur wordt uiteindelijk drie kwartier en dan een uur. We besluiten toch maar om half 8 (de tijd dat die eigenlijk zou gaan) richting het perron te lopen om alvast te kijken hoe of wat. Wanneer we aan komen lopen zien we een trein wegrijden met vrijwel hetzelfde nummer, en even zijn we bang dat we verkeerd hebben gekeken en dat we eigenlijk hierin hadden moeten zitten. Wanneer we het navragen aan een man blijkt hij gelukkig inderdaad vertraging te hebben en nog te moeten komen. Hij zegt dat hij en z'n familie ook in dezelfde trein moeten en dat we wel met hen kunnen wachten zodat ze ons uit kunnen leggen waar we de trein in moeten. Een uur later komt de trein aanrijden en vertellen ze dat de klasse waar wij inzitten helemaal aan het einde van de trein is. In de trein is namelijk een duidelijk verschil tussen de coupés. Je hebt sleeper classes waar je een bed heb, waarbij de bedden weer erg verschillen per subklasse. Ook heb je coupés waarin geen bedden zitten en iedereen volledig op elkaar staat gepropt. Malou en ik hebben gelukkig een plek in de sleeper klasse en wanneer we de coupe inlopen zien we al meteen dat het allemaal nette en aardige mensen zijn. Het gedeelte waar ons bed is, bestaat uit 3 bedden boven elkaar en dan twee rijen tegenover elkaar dus in het totaal lig je er met z'n zessen. Aangezien de rest nog aan het eten is, zijn de bovenste bedden nog opgeklapt en zitten we met z'n allen op de onderste twee banken. Malou en ik hebben uitgebreid geluncht en wat chips en bananen meegenomen voor in de trein. De vrouw naast ons vraagt meteen of dat wel genoeg is als avondeten voor ons, en biedt ons wat van haar eigen eten aan. Echt iedereen hier deelt alles qua eten en drinken en overal waar je komt wordt meteen wat te drinken aangeboden, dat blijkt een belangrijk aspect van hun cultuur. De vrouw is zelf lerares op de basisschool en onderweg naar een plaatsje in de buurt van Varanasi. We hebben het nog even over de cultuurverschillen, zij vindt het bijvoorbeeld bijzonder dat onze ouders ons op deze leeftijd zelfstandig laten reizen. Ze heeft zelf ook een dochter, maar die zou van haar nooit in haar eentje ergens heen mogen reizen. Dit zou pas een optie zijn als ze getrouwd is zodat ze met haar man kan gaan. Ook haar zoon van 23 moet haar altijd opbellen voordat hij iets mag beslissen, al gaat het bijvoorbeeld over het kopen van een broek. Ook vinden ze het gek dat wij niet meer met onze ouders wonen of niet van plan zijn weer terug bij onze ouders te gaan wonen als we klaar zijn met studeren. In onze coupe zit ook een Indiaas meisje die mechanical engineering studeert in Jaipur en dus niet meer bij haar ouders woont, maar haar vader reist nu wel met haar mee in de trein omdat ze niet in haar eentje mag reizen. In het blok naast ons zit een rijke familie met 3 kinderen die goed Engels spreken en een gesprek met ons beginnen. "Didi?" (dat zeggen ze hier tegen een vrouw die ouder is dan zij) "where are you from?". De moeder kijkt trots toe hoe haar kinderen een gesprek kunnen voeren met westerse mensen, en ze zijn ook extreem beleefd. Even later vraagt het jongetje uit welke caste we komen. Wij leggen uit dat we dat in Nederland niet kennen, maar het is duidelijk dat ze zelf uit een van de hoogste casten hier komen. Een uurtje later worden de bedden uitgeklapt en klim ik in het middelste bed van de drie. Het is niet erg groot, maar het ligt prima. De kinderen van hiernaast komen ons nog 1 voor 1 "goodnight and sweet dreams" wensen en daarna val ik vrij snel in slaap. 's Nachts worden we regelmatig wakker bij verschillende stations, nieuwe mensen komen binnen, krijgen een discussie over wie op welk bed hoort te liggen en ook komen er nog regelmatig mensen voorbij die water of andere dingen verkopen. Ook vang ik op dat we ondertussen al zo'n drie uur vertraging op hebben gelopen. Opzich voor ons geen heel groot probleem, want we zouden aankomen om 4:55, maar dat wordt nu dan zo'n 7:55, toch wel een iets chillere tijd. Vanaf 7 uur besluiten we voor de zekerheid maar wakker te blijven en rond kwart voor 8 komen we aan bij ons station. Wanneer we uitstappen worden we meteen benaderd door een man die vraagt waar we heen moeten en zegt dat die ons met z'n tuktuk kan brengen. We besluiten eerst maar even te kijken of die een beetje een redelijke prijs heeft, maar 550 lijkt ons veel te veel. Wel komen we erachter dat we een heel eind van het centrum af zitten en de rest allemaal ook minimaal 500 vraagt. Uiteindelijk neemt die ons mee voor 400. Het hotel dat we hebben geboekt ligt dicht bij de Ganges en heeft n mooi uitzicht. We hebben gelukkig een kamer met airconditioning want ook hier ligt de temperatuur weer heel wat hoger dan normaalgesproken rond deze tijd van het jaar. We besluiten even wat te lezen en dan nog wat slaap in te halen van vannacht, aangezien het nu wss toch te warm is om buiten iets te gaan ondernemen. Een paar uur later worden we wakker, nemen we een douche en besluiten we een stukje langs de Ganges te lopen. Bij een restaurantje langs de rivier besluiten we wat te eten (superrrr lekkere thali) en dan besluiten we ergens aan het water bij een soort plein te gaan zitten. Mensen zijn vanalles aan het voorbereiden en t wordt ook steeds drukker, dus we hebben zo'n vermoeden dat er straks iets gaat gebeuren. Wanneer eenmaal 1 persoon heeft gevraagd of ze met ons op de foto mogen, volgen er een hele hoop. 1 familie vertelt ons dat er dadelijk een ceremonie van start zal gaan en ook bieden ze ons een chai thee aan. We drinken m samen met de familie op en dan begint de ceremonie. 3 jongens op rij beginnen een ritueel met een hoop vuur, rook, water en offers dat ongeveer een uur duurt. Het is erg mooi om te zien, vooral doordat ze het allemaal erg synchroon doen. Ondertussen wordt er gezongen en worden er twee grote klokken door twee mannen geluid. De ceremonie is afgelopen om 8 uur en omdat we alweer vrij moe zijn, besluiten we maar langzamerhand terug richting het hotel te lopen. Hier aangekomen wassen we een gedeelte van onze kleren en zoeken we op wat voor dingen we morgen allemaal hier kunnen zien en doen.
De volgende ochtend staan we optijd op en na een verfrissende douche en wat ontbijt gaan we opzoek naar een bootje voor een tocht over de Ganges. Er zijn wel 8 verschillende boot mannen die ons mee willen nemen, dus we stappen maar in bij de eerste die we tegenkwamen. Het is een oud krakkemikkig bootje maar we passen er goed in met z'n tweeën. Hij roeit het bootje vooruit met behulp van twee grote van bamboe gemaakte peddels. We hebben op internet vanalles gelezen over de lijkverbrandingen waar Varanasi bekend om staat, en dat je vaak ook een dood lijk in het water kunt zien drijven. Bij elk ding dat we zien drijven denken we dat het zo ver is, maar gelukkig is het meestal iets van afval. Ondertussen kijken we toe hoe de hele stad ontwaakt, iedereen zich wast in de Ganges, sommige mensen drinken er zelfs uit en veel kinderen spelen en zwemmen in het rond. Ook wassen veel mensen hun kleren hier op de stenen met wat zeep. Na ongeveer een half uur komen we aan bij de eerste verbrandingsplaats, dit is een kleine gath waar op dit moment 1 vuur te zien is van een afstandje. We besluiten wat verder te gaan en daar uit te stappen om door te lopen naar de main gath waar de grote verbrandingsplaats dichtbij in de buurt ligt. Na ongeveer een half uurtje lopen komen we doorweekt van het zweet aan bij de plek. Ik voel een raar gevoel door m'n lichaam gaan omdat ik niet goed weet wat ik kan verwachten, en dan zie ik de eerste familie met een lijk naar beneden lopen. Gelukkig zijn ze helemaal ingewikkeld in doeken en liggen ze meestal op een soort brancard van bamboestokken. Een jongen komt naar ons toegelopen en zegt dat we met hem mee kunnen lopen naar een plek vanaf waar we de ceremonie goed kunnen bekijken. Hij spreekt goed Engels en legt ons alles uit over wat er te zien valt. Als eerste valt het ons op dat er alleen mannen te zien zijn, maar er is idd afgesproken dat vrouwen meestal niet bij dit moment aanwezig mogen/kunnen zijn. De reden hiervoor is dat vrouwen vrijwel altijd moeten huilen en soms zelf ook in het vuur springen wanneer het bijvoorbeeld hun man is die is gestorven. Huilen zou ervoor zorgen dat de ziel niet vrijuit kan gaan omdat er nog een vorm van attachment is. Mensen van over heel India reizen af naar Varanasi om hier te sterven of hier verbrand te worden, omdat dit een heilige plek is en daarom de enige mogelijke plek om de cirkel van reïncarnatie te beëindigen waardoor je ziel vrij verder kan. Wel moet iemand nadat die overleden is binnen 12 uur in Varanasi aankomen, anders heeft het geen zin meer. Op de dag zelf wordt de persoon dus meestal door de mannen uit de familie hierheen gedragen. Het lichaam wordt thuis gemasseerd met allerlei oliën en dan ingewikkeld in een wit doek. Ook worden alle sieraden en andere kostbare dingen erbij in gewikkeld. Wat we wel opvallend vinden, is dat een groep mannen ernaast in het water alle as aan het filteren is om de sieraden er weer uit te halen. Wanneer we vragen wat hiermee gebeurt, zegt de jongen dat al deze sieraden naar de eigenaar van deze plek gaan, die ze vervolgens weer verkoopt. Hij wordt hier dus enorm rijk mee, en woont ook in het grootste huis van heel Varanasi. Als het lichaam aankomt bij de Ganges wordt er een ander doek overheen gelegd, waarbij de kleur een bepaalde betekenis heeft, zoals bijvoorbeeld goud voor oude mensen en oranje voor jonge mannen. Het lichaam wordt nog 1 laatste keer ondergedompeld in het water, dan moet het 10 minuten drogen op de kant en dan kan de verbranding beginnen. De familie koopt zoveel hout als nodig en het eerste vuur wordt altijd vanuit dezelfde plek in de tempel die ernaast staat aangestoken. De gehele verbranding duurt zo'n drie uur. Na twee uur wordt de schedel kapot geslagen zodat de ziel vrij kan komen. Het is uiteindelijk erg belangrijk dat het ritueel wordt afgesloten zonder nog om te kijken zodat de ziel vrijuit kan gaan. Malou en ik kunnen alles bekijken vanaf de bovenkant van de tempel en het is erg indrukwekkend om te zien. Ergens is het minder schokkend dan ik had verwacht, en doordat ze speciaal hout gebruiken hangt er helemaal geen nare lucht. Het ritueel ziet er eerder mooi uit dan dat ik het akelig vind. Even later komen we bij een soort heilige oude vrouw en zij spreekt een zegen over ons en onze familie uit. Ook geven we een bijdrage voor hout voor families en dakloze mensen die niet genoeg geld hebben om genoeg hout te kunnen kopen voor als er iemand is overleden. Een ander opvallend feit dat we te weten komen, is dat niet iedereen kan of mag worden verbrand. Zo worden kinderen onder de 10 jaar niet verbrand, maar met een zware steen om hun lichaam de Ganges in gegooid. Dit doen ze omdat de Ganges symbool staat voor de moeder van hun geloof, en ze geloven dat ze op deze manier de kinderen terug kunnen geven aan hun moeder. Hetzelfde gebeurt met zwangere vrouwen. Ook mensen met bepaalde ziektes mogen niet worden verbrand en worden daarom richting de bodem van de Ganges gebracht met een steen om hun lichaam.
Verder zie je veel mensen rondlopen met een kaalgeschoren hoofd, dit is een van de regels die bij het ritueel hoort. Wanneer een man overlijdt, scheert bijvoorbeeld de oudste zoon al zijn haar af op 1 plukje na. De 30 daaropvolgende dagen zal de familie elke dag witte kleding dragen. Overigens mag er na het verbrandingsritueel wel gerouwd en gehuild worden, alleen dus niet op het moment zelf.
Na ongeveer een uur te hebben toegekeken zijn Lou en ik weer heel wat meer te weten gekomen over dit bijzondere geloof met de bijzondere rituelen die daarbij horen. Gedurende 1 dag worden er zo'n 200 tot 300 mensen verbrand en 20 mensen met een steen de Ganges in gebracht en dit gaat 24 uur per dag door. De mensen hier vinden het dus allemaal erg normaal, maar ik vind het toch nog best een raar idee.
We besluiten even verder te lopen richting het stadje en de kleinere straatjes te gaan bekijken. We komen voorbij een shop waar een soort van waarzegger zit waarbij je verschillende dingen kunt laten voorspellen. Dit lijkt ons best grappig om eens te horen, dus we besluiten een kijkje te nemen. Echter is het allemaal erg uitgebreid en vooral te duur voor wat wij eraan uit zouden willen geven. Hij vertelt over hoe hij terug kan kijken in je vorige levens en eventueel ook levens uit je toekomst kan voorspellen. Ook zegt die aan healing te doen. Malou en ik bedanken hem voor de uitleg, maar zeggen het toch te duur te vinden. Hij zegt dat dit geen probleem is, en dat die zo een ceremonie gaat doen waar we eventueel bij kunnen zitten als we dat willen. We besluiten dit te doen en kijken toe hoe hij van een laken een soort luier maakt, deze aandoet en dan allerlei dingen begint te brabbelen en rondjes begint te lopen door de kamer met een heule hoop wierook (we zitten allebei flink te huilen door de rook haha maar mogen niet praten of n geluid maken). Wanneer hij iets aan de andere man duidelijk probeert te maken gaat dit ook niet met woorden, maar met een soort van binnensmonds gebrabbel en wat gebaren. Na ongeveer 10 minuten is die alle goden langs geweest, is alles schijnbaar helemaal gereinigd en gaan wij weer naar buiten om te kijken of we de Blue Lassi shop ergens kunnen vinden. De meisjes die we tegenkwamen in Udaipur zeiden namelijk dat we hier echt heen moesten gaan als we een goeie lassi wilden in Varanasi. We volgen alle pijlen die op de muur staan; Blue Lassi shop 400m, wat uiteindelijk drie keer die afstand blijkt te zijn maargoed we vinden m wel! Ondertussen komen we langs een kilometer lange rij met op elkaar gepropte mensen die allemaal een offer in hun hand hebben en wachten om ergens naar binnen te kunnen, maar we snappen niet precies waarvoor het is. Het zal wel erg belangrijk zijn aangezien ze er een uur voor buiten in de hitte gaan staan. Bij de Lassi shop aangekomen hebben ze veel verschillende opties, ik kies een pomegranate coconut lassi en Malou kiest er een met mango en papaya. Ze worden vers voor ons gemaakt en zijn idd super lekker zoals ze hadden gezegd! Wel ook weer geserveerd in een soort bloempot, maar daar zijn we ondertussen al aan gewend. Na de lassi te hebben gedronken, besluiten we even terug richting het hotel te gaan omdat we in deze hitte toch vrijwel niks kunnen doen. We zitten helemaal aan de andere kant van de stad, dus besluiten een riksha terug te nemen voor nog geen euro. We passen met z'n tweeën net op het bankje dat achter de fiets hangt en de man die ons rijdt weet ons heelhuids door alle chaos heen te fietsen in deze 45 graden. Hij vraagt of we al plannen voor morgen hebben, omdat hij ons anders in de ochtend wel de rest van de stad kan laten zien. We hebben nog geen plannen en willen nog een paar plekken zien, dus we besluiten morgenochtend om 8:30 met hem af te spreken. "You'll really be there right?" Vraagt hij twee keer voor de zekerheid, en we bevestigen hem dat we er zeker zullen zijn. In het hotel rusten we even uit, lezen we in ons boek en praten we nog even na over het hele lijkverbrandingsgebeuren. Vanavond zijn we van plan weer terug richting de main gath te gaan om het avondritueel daar te kunnen aanschouwen. Het begint om 7 uur, maar doordat we in slaap zijn gevallen vertrekken we pas rond kwart voor 7. Het is ruim een half uur lopen, dus we besluiten weer een riksha te nemen en dan s avonds terug te lopen. We vinden een aardige man die ons erheen kan brengen op z'n fiets. Echter blijkt dit niet het beste idee ooit, want het is rush hour. Al om de hoek van de straat komen we zo'n kwartier lang vast te staan op een kruispunt waar nul beleid is en dus iedereen maar een beetje random toetert, auto's scooters en fietsers van alle kanten in proberen te voegen en de koeien uiteraard ook nog een groot gedeelte van de weg blokkeren. Er zit gewoon nul beweging in eigenlijk. Als we naar voren kijken zien we ook ineens onze riksha chauffeur niet meer hahaha whut, we waren zo druk met praten dat we niks hadden gemerkt. Even later zien we m bij een kraampje op straat wat eten en daarna komt die weer terug. Volgens mij is die ook aardig stoned, marihuana is schijnbaar legaal in Varanasi en onze vriend vindt alles grappig en lacht veel. Maargoed, hij weet z'n fiets na ongeveer een kwartier toch voorbij het kruispunt te krijgen en ons ruim een half uur later in de buurt van de main gate te droppen. Vanaf hier is het nog 1 grote drukke straat doorlopen en dan zijn we er. Het lijkt een beetje op wat we gisteren zagen, maar dan veel groter en ook een stuk drukker. In het water liggen zo'n 40 verschillende boten met een hele hoop toeristen erop die alles filmen en vastleggen. Ook drijven er veel offers met kaarsjes in het water. We kijken het laatste half uur van de ceremonie, maken wat foto's en filmpjes en gaan dan opzoek naar een plek om te eten. We belanden in een restaurant waar het gelukkig iets kouder is dan buiten en waar ze lekker eten schijnen te hebben. Vervolgens lopen we terug richting het water om langs het water terug te lopen naar ons hotel. We komen nog langs de kleinere verbrandingsplaats waar inderdaad ook nu nog een aantal brandstapels te zien zijn en na ongeveer een half uur zijn we terug bij het hotel. Rond 11 uur gaan we naar bed en zetten we de wekker om 7 uur zodat we optijd klaar zullen zijn om met onze riksha vriend door Varanasi te toeren.
De volgende ochtend pakken we alvast onze tassen in, we moeten namelijk om 12 uur uitschenken van onze kamer. We hebben gevraagd of het mogelijk was om wat langer in de kamer te blijven, omdat we pas rond 6 richting de trein hoeven, maar dat kan alleen als we 700 rupie extra betalen. Dat gaan we dus mooi niet doen haha. Om stipt half 9 staan we op de afgesproken plek, we denken hem al te zien en zwaaien, maar dan blijkt het toch iemand anders te zijn. Ik vind iedereen hier vaak zoveel op elkaar lijken, net als dat iedereen van mij en Lou denkt dat we zusjes zijn "you look so similar!!" wat we dan zelf weer niet helemaal zien haha. We wachten 10 minuten, 20 minuten, maar nogsteeds is die niet in zicht. Of hij is het vergeten of misschien heeft die iemand anders gevonden die die ergens heen kon brengen voor meer geld, we denken iig niet dat die nog gaat komen. Uiteindelijk besluiten we maar verder te lopen, en worden we aangesproken door een andere riksha driver die ons graag alles wil laten zien. We stappen achterin en worden eerst door het universiteitsgedeelte van de stad gefietst. Het zijn allemaal mooie grote gebouwen, elke faculteit heeft zijn eigen gebouw. Ze hebben er enorm veel verschillende studies, maar hij legt uit dat het allemaal privé colleges zijn dus dat je er alleen heen kunt als je ouders echt veel geld hebben. Er zijn ook universiteiten vanuit de overheid waar je naartoe kunt, maar die worden als veel minder goed gezien. Vervolgens komen we aan bij een grote Shiva Tempel waar we even naar binnen gaan en door de tuin lopen die er omheen is gebouwd. Wel mooi dat je hier vanwege de Ganges relatief gezien meer groen ziet dan in de andere steden die we tot nu toe hebben gezien. Op de terugweg kopen we maar even een fles water voor onze driver, het zweet drupt van z'n rug en we vinden het eigenlijk maar zielig dat die ons rond moet fietsen met deze hitte (al is hij wss erg blij dat die z'n dagelijkse inkomen weer rond heeft maar toch). Hij wil het eerst niet aannemen, maar is er uiteindelijk toch erg blij mee. Vervolgens gaan we naar de Monkey Temple, waar wel een paar aapjes rondlopen maar niet zoveel als in Jaipur. We lopen even rond, bekijken hoe mensen op de grond allerlei rituelen aan het uitvoeren zijn en gaan dan terug naar onze riksha om vervolgens verder te gaan naar nog twee: tempels, surprise surprise! Ik denk dat we zelfs niet meer op 10 handen kunnen tellen in hoeveel tempels we de afgelopen weken zijn geweest. Meestal zijn ze allemaal wel weer anders, maar ook vaak proberen ze uit de kleinste dingen weer geld te halen. 2 minuten op je slippers "passen": 10 rupies, een ongevraagde rode vlek op je voorhoofd: 10 rupies, een rondje rond de tempel lopen met ze: 10 rupies. Gelukkig zijn we er ondertussen aan gewend en weten we steeds beter hoe we er mee om moeten gaan. Twee uur later worden we weer bij ons hotel gedropt en lopen we nog even door de markstraat. We pakken onze laatste spullen in, laten onze tassen bij de receptie staan en besluiten op zoek te gaan naar een plek waar we de rest van de middag kunnen chillen, lezen en vooral uit de hitte kunnen zitten. We vinden een restaurantje met wat lage tafeltjes, kussens en een airconditioning; perfect! Het restaurant wordt gerund door twee jonge jongetjes die erg blij zijn dat ze klanten hebben. We drinken lassi's, hebben lunch en daarna ook wat als avondeten. Ondertussen zijn we allebei druk aan t lezen in onze boeken, mijne is zo spannendddd ik wil m het liefste in 1 keer uitlezen. Ook kijken we samen met de jongens naar een stukje uit de film Ghabi die we in Jaipur in de bioscoop hebben gezien (en die zij schijnbaar al op hun mobiel hebben kunnen downloaden). Ze laten ons wat Indiase muziek horen en zingen wat mee, 1 van de jongens is van plan later zelf ook zanger te worden. Rond half 6 zijn we klaar met eten en besluiten we maar richting het hotel te gaan, onze spullen te pakken en richting de trein te gaan. Hij vertrekt om 19:30 en de man bij de receptie zei dat t 15 minuten met de tuktuk was, dus dat zouden we prima moeten halen. Wanneer we om 6 uur bij het hotel aankomen blijkt het echter 50 ipv 15 minuten te zijn, dus we moeten toch even opschieten haha. We vinden een tuktuk die ons kan brengen met grote speakers achterin dus onderweg is het #party. We worden nog bijna overreden door een bulldozer, maar komen uiteindelijk ruim optijd aan op het station. De trein staat er al en als twee kleine kinderen begeleidt een man ons naar het juiste gedeelte, loopt mee naar de winkel om aan te wijzen waar we water kunnen kopen en laat zien op welke plekken in de trein we zitten. We hebben weer een sleeperclass en zullen er zo'n 12 uur over doen om van Varanasi terug naar Delhi te reizen. De rit verloopt vrij soepel en om half 8 (dus zonder vertraging #tada) komen we aan in Delhi. Shafi (degene bij wie we de tour geboekt hadden) had ons laten weten dat we onze spullen de hele dag in zijn office kunnen laten en dat hij ons naar de busparking zal brengen voor vanavond. Wanneer we een paar straten van het station vandaan zijn gelopen, hoor ik ineens m'n naam "Kira!". We kijken om en dan zien we Arit, een andere driver en vriend van Bumpy die schijnbaar naar het station was gestuurd om ons op te pikken. Bij Shafi aangekomen krijgen we meteen thee en toast aangeboden en hij is erg benieuwd naar hoe we het hebben gehad. We vertellen dat het een hele belevenis was waarvan we erg hebben genoten, vooral met Bumpy als goeie lieve driver. Daarna besluiten we wat van Delhi te gaan bekijken, en hij zegt dat we dat t beste met de metro kunnen doen. Voor 150 rupies kopen we een dagticket waarmee we de hele dag kunnen reizen. Echter kom ik erachter dat ik, georganiseerd als ik ben, dat ding alweer kwijt ben na de eerste halte haha waar ging t mis.. De man bij de poortjes gaat nog even moeilijk doen dat ik extra moet betalen omdat ik m kwijt ben, maar dat gaan we dus mooi even niet doen. Al stom genoeg dat ik nu voor de andere ritten weer opnieuw moet gaan betalen, dus ze verdienen er sowieso al aan. Uiteindelijk kunnen we dus toch naar buiten en gaan we opzoek naar een hoog pilaar achtig geval dat hier in de buurt schijnt te zijn. Buiten wordt ons uiteraard verteld dat het heel ver weg is en dat we echt met de tuktuk moeten. We vragen het aan een andere man en die zegt dat het idd wel zo'n 40 minuten lopen is langs de snelweg. Laten we dan maar voor 20 cent een tuktuk nemen haha. De man wil eerst twee keer zoveel geld, maar vervolgens komt die met een verhaal dat die ons nog een extra paleis zal laten zien onderweg, normaal kost het entree maar vandaag is het gratis want het is dinsdag ofzo. We stappen in en komen erachter dat het paleis waar die het over had een winkel is waar we weer vanalles krijgen aangesmeerd in de hoop dat we het kopen. We zijn dus binnen een minuut weer buiten, want we hebben al genoeg van dit soort winkels gezien en gaan toch niks kopen. We vragen of die ons gewoon rechtstreeks naar dat soort paleis kan brengen en stappen weer in. Schijnbaar was dit het paleis want we rijden nu rechtstreeks door naar de pilaar (weet niet meer hoe het heet haha). Hier aangekomen blijkt het 500 rupies te kosten om naar binnen te gaan en er een rondje omheen te kunnen lopen, dat lijkt ons dus geldverspilling. We besluiten dan naar het park te lopen dat er zogenaamd tegenover lag, waar veel wilde pauwen te zien zijn enzo. Echter blijkt dit er natuurlijk niet tegenover (zoals lijkt op de kaart) maar ook weer bijna een uur lopen. We zijn er een beetje klaar mee vooral in deze hitte (het is vandaag de warmste dag uit de geschiedenis horen we achteraf; namelijk 51 graden). We besluiten maar naar een ander soort bos te lopen dat wel in de buurt ligt en daar chillen we een tijdje in de schaduw onder de bomen. Daarna pakken we weer de metro richting de Lotus tempel die erg mooi moet zijn. Hij doet me vooral denken aan het opera house in Sydney aangezien het dezelfde driehoekige witte punten heeft, maar dan meer in de vorm van een Lotus. Het is ondertussen half 3 en we hebben nog niet echt iets gegeten, maar nergens zijn restaurants te vinden. We besluiten dus maar vast terug te gaan richting het centrum en daar wat te eten voordat we terug gaan om onze spullen op te pakken. We belanden bij de KFC haha jazeker en dat als vegetariërs. Toch zijn we errug blij met onze frietjes, ketchup, groenteburger en een koude cola. Als we bij Shafi aankomen horen we dat onze bus vertraagd is, dus we zitten nog even een uurtje op de WiFi en worden dan naar de busstop gebracht door een jongen die nauwelijks Engels spreekt en er zelf volgens mij weinig van begrijpt. Ik vraag of we onderweg nog wat fruit en eten kunnen kopen, dus hij zegt dat die wel een plek weet. We lopen een heel eind en vragen uiteindelijk of we het nog wel halen voor de bus vertrekt. Hij zegt dat die gaat om 5 uur en als we vragen hoe laat het is blijkt het 16:57. We leggen uit dat we dus maar snel naar de bus moeten gaan, maar daar aangekomen is t uiteraard chaos en niet duidelijk welke bus we moeten hebben. We hebben geen ticket of iets, maar hij zegt uiteindelijk dat de chauffeur weet dat we in de bus mee zullen gaan en dat t goed is zo. Wanneer we het navragen blijkt dat we eerst een uur in deze bus moeten richting Benari en daarna over moeten stappen op een andere bus richting Dharamsala. Er zijn zo'n 20 anderen die dit ook hebben, en aangezien er geen stoelen meer vrij zijn komen we gezellig met z'n allen in het middenpad van de bus te zitten #ontgroeningstaferelen. Een uur later staat er gelukkig idd een andere bus op ons te wachten waar we wel allemaal een plek op een stoel hebben. We zitten vooral met Israëliërs in de bus, die schijn je heel veel tegen te komen hier in het noorden net zoals in Nepal. Ik lees een heel stuk in m'n boek dat nu bijna bij de ontknoping is en rond een uur of 11 proberen we wat te slapen. Echt slapen is het niet te noemen, maar zo'n 6 uur later komen we aan in Dharamsala. Dharamsala zelf ligt wat lager in de bergen en is vrij groot, maar zelf rijden we door naar McCleod Ganj, een dorpje dat hoger in de bergen ligt en vooral populair is onder backpackers. Rond 6 uur s ochtends komen we aan en nemen we een taxi naar ons guesthouse. Het blijkt nog een stukje hoger in de bergen te liggen met een heel mooi uitzicht over de hele stad. Wanneer we binnenkomen zien we niemand en weten we niet of we al in onze kamer kunnen. Dan kijken we achter de balie en daar ligt iemand te slapen. Hier is dat heel normaal, dat mensen slapen op de plek waar ze ook werken dus in dit geval de receptie. Maar niet alleen 's nachts, ook overdag zie je dit erg vaak. Hij wordt wakker van onze stemmen en zegt dat we pas vanaf een uur of 9 in de kamer zullen kunnen. We besluiten dus even naar het dorpje te lopen om te kijken of we ergens kunnen ontbijten. We vinden een leuk tentje waar we super lekkere yoghurt met vers fruit en granola krijgen #loveeeit haha. We lopen nog wat rond, kijken waar we eventueel morgen yoga kunnen doen en kopen wat fruit en koekjes in een winkeltje langs de straat. Rond 10 uur zijn we terug en kunnen we in onze kamer. We nemen een douche (na 48 uur niet douchen joepie) en lezen in ons boek in de zon op ons balkon. 's Middags halen we even wat slaap in en in de avond gaan we richting de andere kant van het dorpje waar ook een hoop restaurantjes zijn. Wel zijn we verbaasd over het feit dat we vrijwel alleen maar Indiase toeristen zien terwijl iedereen zei dat hier erg veel backpackers zitten. We gaan opzoek naar een yoga school waar ze morgenochtend een drop-in class hebben om alvast te kijken waar het is. De man van het restaurant legt uit dat we een straatje moeten nemen die de berg opgaat, en wanneer we daar een stukje in zijn gelopen zien we de een na de andere backpacker of eigenlijk stuk voor stuk mega hippies. Het is erg grappig om te zien hoe iedereen erbij loopt, het voelt bijna alsof we van het een op het andere moment in een soort andere wereld zijn beland. Er zijn erg veel leuke kleine winkeltjes en restaurantjes en nadat we de yoga school hebben gevonden besluiten we even ergens een drankje te doen. We drinken een lassi en ondertussen worden we vermaakt door een jongen die allerlei goocheltrucs aan het uitvoeren is. Rond een uur of 10 besluiten we maar weer terug richting ons hotel te gaan en optijd te slapen zodat we morgenvroeg de yoga klas kunnen doen.
We zijn vanochtend om 7 uur opgestaan maar voordat we ons ontbijt hadden en klaar waren om te gaan, was het ruim een uur later. We besluiten dus maar een klas later te doen van 10 tot half 12. Als we aankomen blijkt het een beginnersklas te zijn, maar we zijn maar met z'n drieën dus de lerares kan veel aandacht besteden aan onze houding in alle poses. Het is Hatha yoga, dus een stuk anders dan de vorige keer in Udaipur maar na afloop zijn we weer helemaal gestretcht. 's Avonds besluiten we te eten bij het restaurantje waar we gisteravond wat hadden gedronken en waar al het eten er erg lekker uitzag. We vragen ons alleen af of er ook een kortere route is naar het plaatsje, dus we besluiten een binnendoor weg door het bos te proberen. Dit is natuurlijk 1 groot succes haha want we hebben geen idee waar we eigenlijk lopen en het is al bijna helemaal donker, maar uiteindelijk komen we toch precies op de plek uit waar we heen wilden zonder helemaal naar boven en naar beneden te hoeven lopen. We praten met wat mensen die de Triund trek hebben gedaan, een hiking route van ongeveer 6 uur naar een mooi uitkijkpunt hier boven aan de berg. We hadden idd al gehoord dat het een mooie route is, en we willen ook wel weer even iets actiefs doen dus we besluiten dat morgen te gaan doen.
voor het vervolg zie deel 2!
Daar staan we dan; met onze backpacks in 45 graden op een overvol station, geen idee waar we eigenlijk precies heen moeten. Onze trein vertrekt pas over 2 uur dus we hebben in ieder geval alle tijd om het uit te zoeken. Bij een boekshop koop ik een nieuw boek, Gone Girl, aangezien m'n andere boek uit is en we in de trein veel tijd hebben om te lezen. We vinden een bank naast perron 1 en besluiten hier een uurtje te zitten en te lezen. Vervolgens zien we op het bord dat onze trein een half uur vertraging heeft. Dit half uur wordt uiteindelijk drie kwartier en dan een uur. We besluiten toch maar om half 8 (de tijd dat die eigenlijk zou gaan) richting het perron te lopen om alvast te kijken hoe of wat. Wanneer we aan komen lopen zien we een trein wegrijden met vrijwel hetzelfde nummer, en even zijn we bang dat we verkeerd hebben gekeken en dat we eigenlijk hierin hadden moeten zitten. Wanneer we het navragen aan een man blijkt hij gelukkig inderdaad vertraging te hebben en nog te moeten komen. Hij zegt dat hij en z'n familie ook in dezelfde trein moeten en dat we wel met hen kunnen wachten zodat ze ons uit kunnen leggen waar we de trein in moeten. Een uur later komt de trein aanrijden en vertellen ze dat de klasse waar wij inzitten helemaal aan het einde van de trein is. In de trein is namelijk een duidelijk verschil tussen de coupés. Je hebt sleeper classes waar je een bed heb, waarbij de bedden weer erg verschillen per subklasse. Ook heb je coupés waarin geen bedden zitten en iedereen volledig op elkaar staat gepropt. Malou en ik hebben gelukkig een plek in de sleeper klasse en wanneer we de coupe inlopen zien we al meteen dat het allemaal nette en aardige mensen zijn. Het gedeelte waar ons bed is, bestaat uit 3 bedden boven elkaar en dan twee rijen tegenover elkaar dus in het totaal lig je er met z'n zessen. Aangezien de rest nog aan het eten is, zijn de bovenste bedden nog opgeklapt en zitten we met z'n allen op de onderste twee banken. Malou en ik hebben uitgebreid geluncht en wat chips en bananen meegenomen voor in de trein. De vrouw naast ons vraagt meteen of dat wel genoeg is als avondeten voor ons, en biedt ons wat van haar eigen eten aan. Echt iedereen hier deelt alles qua eten en drinken en overal waar je komt wordt meteen wat te drinken aangeboden, dat blijkt een belangrijk aspect van hun cultuur. De vrouw is zelf lerares op de basisschool en onderweg naar een plaatsje in de buurt van Varanasi. We hebben het nog even over de cultuurverschillen, zij vindt het bijvoorbeeld bijzonder dat onze ouders ons op deze leeftijd zelfstandig laten reizen. Ze heeft zelf ook een dochter, maar die zou van haar nooit in haar eentje ergens heen mogen reizen. Dit zou pas een optie zijn als ze getrouwd is zodat ze met haar man kan gaan. Ook haar zoon van 23 moet haar altijd opbellen voordat hij iets mag beslissen, al gaat het bijvoorbeeld over het kopen van een broek. Ook vinden ze het gek dat wij niet meer met onze ouders wonen of niet van plan zijn weer terug bij onze ouders te gaan wonen als we klaar zijn met studeren. In onze coupe zit ook een Indiaas meisje die mechanical engineering studeert in Jaipur en dus niet meer bij haar ouders woont, maar haar vader reist nu wel met haar mee in de trein omdat ze niet in haar eentje mag reizen. In het blok naast ons zit een rijke familie met 3 kinderen die goed Engels spreken en een gesprek met ons beginnen. "Didi?" (dat zeggen ze hier tegen een vrouw die ouder is dan zij) "where are you from?". De moeder kijkt trots toe hoe haar kinderen een gesprek kunnen voeren met westerse mensen, en ze zijn ook extreem beleefd. Even later vraagt het jongetje uit welke caste we komen. Wij leggen uit dat we dat in Nederland niet kennen, maar het is duidelijk dat ze zelf uit een van de hoogste casten hier komen. Een uurtje later worden de bedden uitgeklapt en klim ik in het middelste bed van de drie. Het is niet erg groot, maar het ligt prima. De kinderen van hiernaast komen ons nog 1 voor 1 "goodnight and sweet dreams" wensen en daarna val ik vrij snel in slaap. 's Nachts worden we regelmatig wakker bij verschillende stations, nieuwe mensen komen binnen, krijgen een discussie over wie op welk bed hoort te liggen en ook komen er nog regelmatig mensen voorbij die water of andere dingen verkopen. Ook vang ik op dat we ondertussen al zo'n drie uur vertraging op hebben gelopen. Opzich voor ons geen heel groot probleem, want we zouden aankomen om 4:55, maar dat wordt nu dan zo'n 7:55, toch wel een iets chillere tijd. Vanaf 7 uur besluiten we voor de zekerheid maar wakker te blijven en rond kwart voor 8 komen we aan bij ons station. Wanneer we uitstappen worden we meteen benaderd door een man die vraagt waar we heen moeten en zegt dat die ons met z'n tuktuk kan brengen. We besluiten eerst maar even te kijken of die een beetje een redelijke prijs heeft, maar 550 lijkt ons veel te veel. Wel komen we erachter dat we een heel eind van het centrum af zitten en de rest allemaal ook minimaal 500 vraagt. Uiteindelijk neemt die ons mee voor 400. Het hotel dat we hebben geboekt ligt dicht bij de Ganges en heeft n mooi uitzicht. We hebben gelukkig een kamer met airconditioning want ook hier ligt de temperatuur weer heel wat hoger dan normaalgesproken rond deze tijd van het jaar. We besluiten even wat te lezen en dan nog wat slaap in te halen van vannacht, aangezien het nu wss toch te warm is om buiten iets te gaan ondernemen. Een paar uur later worden we wakker, nemen we een douche en besluiten we een stukje langs de Ganges te lopen. Bij een restaurantje langs de rivier besluiten we wat te eten (superrrr lekkere thali) en dan besluiten we ergens aan het water bij een soort plein te gaan zitten. Mensen zijn vanalles aan het voorbereiden en t wordt ook steeds drukker, dus we hebben zo'n vermoeden dat er straks iets gaat gebeuren. Wanneer eenmaal 1 persoon heeft gevraagd of ze met ons op de foto mogen, volgen er een hele hoop. 1 familie vertelt ons dat er dadelijk een ceremonie van start zal gaan en ook bieden ze ons een chai thee aan. We drinken m samen met de familie op en dan begint de ceremonie. 3 jongens op rij beginnen een ritueel met een hoop vuur, rook, water en offers dat ongeveer een uur duurt. Het is erg mooi om te zien, vooral doordat ze het allemaal erg synchroon doen. Ondertussen wordt er gezongen en worden er twee grote klokken door twee mannen geluid. De ceremonie is afgelopen om 8 uur en omdat we alweer vrij moe zijn, besluiten we maar langzamerhand terug richting het hotel te lopen. Hier aangekomen wassen we een gedeelte van onze kleren en zoeken we op wat voor dingen we morgen allemaal hier kunnen zien en doen.
De volgende ochtend staan we optijd op en na een verfrissende douche en wat ontbijt gaan we opzoek naar een bootje voor een tocht over de Ganges. Er zijn wel 8 verschillende boot mannen die ons mee willen nemen, dus we stappen maar in bij de eerste die we tegenkwamen. Het is een oud krakkemikkig bootje maar we passen er goed in met z'n tweeën. Hij roeit het bootje vooruit met behulp van twee grote van bamboe gemaakte peddels. We hebben op internet vanalles gelezen over de lijkverbrandingen waar Varanasi bekend om staat, en dat je vaak ook een dood lijk in het water kunt zien drijven. Bij elk ding dat we zien drijven denken we dat het zo ver is, maar gelukkig is het meestal iets van afval. Ondertussen kijken we toe hoe de hele stad ontwaakt, iedereen zich wast in de Ganges, sommige mensen drinken er zelfs uit en veel kinderen spelen en zwemmen in het rond. Ook wassen veel mensen hun kleren hier op de stenen met wat zeep. Na ongeveer een half uur komen we aan bij de eerste verbrandingsplaats, dit is een kleine gath waar op dit moment 1 vuur te zien is van een afstandje. We besluiten wat verder te gaan en daar uit te stappen om door te lopen naar de main gath waar de grote verbrandingsplaats dichtbij in de buurt ligt. Na ongeveer een half uurtje lopen komen we doorweekt van het zweet aan bij de plek. Ik voel een raar gevoel door m'n lichaam gaan omdat ik niet goed weet wat ik kan verwachten, en dan zie ik de eerste familie met een lijk naar beneden lopen. Gelukkig zijn ze helemaal ingewikkeld in doeken en liggen ze meestal op een soort brancard van bamboestokken. Een jongen komt naar ons toegelopen en zegt dat we met hem mee kunnen lopen naar een plek vanaf waar we de ceremonie goed kunnen bekijken. Hij spreekt goed Engels en legt ons alles uit over wat er te zien valt. Als eerste valt het ons op dat er alleen mannen te zien zijn, maar er is idd afgesproken dat vrouwen meestal niet bij dit moment aanwezig mogen/kunnen zijn. De reden hiervoor is dat vrouwen vrijwel altijd moeten huilen en soms zelf ook in het vuur springen wanneer het bijvoorbeeld hun man is die is gestorven. Huilen zou ervoor zorgen dat de ziel niet vrijuit kan gaan omdat er nog een vorm van attachment is. Mensen van over heel India reizen af naar Varanasi om hier te sterven of hier verbrand te worden, omdat dit een heilige plek is en daarom de enige mogelijke plek om de cirkel van reïncarnatie te beëindigen waardoor je ziel vrij verder kan. Wel moet iemand nadat die overleden is binnen 12 uur in Varanasi aankomen, anders heeft het geen zin meer. Op de dag zelf wordt de persoon dus meestal door de mannen uit de familie hierheen gedragen. Het lichaam wordt thuis gemasseerd met allerlei oliën en dan ingewikkeld in een wit doek. Ook worden alle sieraden en andere kostbare dingen erbij in gewikkeld. Wat we wel opvallend vinden, is dat een groep mannen ernaast in het water alle as aan het filteren is om de sieraden er weer uit te halen. Wanneer we vragen wat hiermee gebeurt, zegt de jongen dat al deze sieraden naar de eigenaar van deze plek gaan, die ze vervolgens weer verkoopt. Hij wordt hier dus enorm rijk mee, en woont ook in het grootste huis van heel Varanasi. Als het lichaam aankomt bij de Ganges wordt er een ander doek overheen gelegd, waarbij de kleur een bepaalde betekenis heeft, zoals bijvoorbeeld goud voor oude mensen en oranje voor jonge mannen. Het lichaam wordt nog 1 laatste keer ondergedompeld in het water, dan moet het 10 minuten drogen op de kant en dan kan de verbranding beginnen. De familie koopt zoveel hout als nodig en het eerste vuur wordt altijd vanuit dezelfde plek in de tempel die ernaast staat aangestoken. De gehele verbranding duurt zo'n drie uur. Na twee uur wordt de schedel kapot geslagen zodat de ziel vrij kan komen. Het is uiteindelijk erg belangrijk dat het ritueel wordt afgesloten zonder nog om te kijken zodat de ziel vrijuit kan gaan. Malou en ik kunnen alles bekijken vanaf de bovenkant van de tempel en het is erg indrukwekkend om te zien. Ergens is het minder schokkend dan ik had verwacht, en doordat ze speciaal hout gebruiken hangt er helemaal geen nare lucht. Het ritueel ziet er eerder mooi uit dan dat ik het akelig vind. Even later komen we bij een soort heilige oude vrouw en zij spreekt een zegen over ons en onze familie uit. Ook geven we een bijdrage voor hout voor families en dakloze mensen die niet genoeg geld hebben om genoeg hout te kunnen kopen voor als er iemand is overleden. Een ander opvallend feit dat we te weten komen, is dat niet iedereen kan of mag worden verbrand. Zo worden kinderen onder de 10 jaar niet verbrand, maar met een zware steen om hun lichaam de Ganges in gegooid. Dit doen ze omdat de Ganges symbool staat voor de moeder van hun geloof, en ze geloven dat ze op deze manier de kinderen terug kunnen geven aan hun moeder. Hetzelfde gebeurt met zwangere vrouwen. Ook mensen met bepaalde ziektes mogen niet worden verbrand en worden daarom richting de bodem van de Ganges gebracht met een steen om hun lichaam.
Verder zie je veel mensen rondlopen met een kaalgeschoren hoofd, dit is een van de regels die bij het ritueel hoort. Wanneer een man overlijdt, scheert bijvoorbeeld de oudste zoon al zijn haar af op 1 plukje na. De 30 daaropvolgende dagen zal de familie elke dag witte kleding dragen. Overigens mag er na het verbrandingsritueel wel gerouwd en gehuild worden, alleen dus niet op het moment zelf.
Na ongeveer een uur te hebben toegekeken zijn Lou en ik weer heel wat meer te weten gekomen over dit bijzondere geloof met de bijzondere rituelen die daarbij horen. Gedurende 1 dag worden er zo'n 200 tot 300 mensen verbrand en 20 mensen met een steen de Ganges in gebracht en dit gaat 24 uur per dag door. De mensen hier vinden het dus allemaal erg normaal, maar ik vind het toch nog best een raar idee.
We besluiten even verder te lopen richting het stadje en de kleinere straatjes te gaan bekijken. We komen voorbij een shop waar een soort van waarzegger zit waarbij je verschillende dingen kunt laten voorspellen. Dit lijkt ons best grappig om eens te horen, dus we besluiten een kijkje te nemen. Echter is het allemaal erg uitgebreid en vooral te duur voor wat wij eraan uit zouden willen geven. Hij vertelt over hoe hij terug kan kijken in je vorige levens en eventueel ook levens uit je toekomst kan voorspellen. Ook zegt die aan healing te doen. Malou en ik bedanken hem voor de uitleg, maar zeggen het toch te duur te vinden. Hij zegt dat dit geen probleem is, en dat die zo een ceremonie gaat doen waar we eventueel bij kunnen zitten als we dat willen. We besluiten dit te doen en kijken toe hoe hij van een laken een soort luier maakt, deze aandoet en dan allerlei dingen begint te brabbelen en rondjes begint te lopen door de kamer met een heule hoop wierook (we zitten allebei flink te huilen door de rook haha maar mogen niet praten of n geluid maken). Wanneer hij iets aan de andere man duidelijk probeert te maken gaat dit ook niet met woorden, maar met een soort van binnensmonds gebrabbel en wat gebaren. Na ongeveer 10 minuten is die alle goden langs geweest, is alles schijnbaar helemaal gereinigd en gaan wij weer naar buiten om te kijken of we de Blue Lassi shop ergens kunnen vinden. De meisjes die we tegenkwamen in Udaipur zeiden namelijk dat we hier echt heen moesten gaan als we een goeie lassi wilden in Varanasi. We volgen alle pijlen die op de muur staan; Blue Lassi shop 400m, wat uiteindelijk drie keer die afstand blijkt te zijn maargoed we vinden m wel! Ondertussen komen we langs een kilometer lange rij met op elkaar gepropte mensen die allemaal een offer in hun hand hebben en wachten om ergens naar binnen te kunnen, maar we snappen niet precies waarvoor het is. Het zal wel erg belangrijk zijn aangezien ze er een uur voor buiten in de hitte gaan staan. Bij de Lassi shop aangekomen hebben ze veel verschillende opties, ik kies een pomegranate coconut lassi en Malou kiest er een met mango en papaya. Ze worden vers voor ons gemaakt en zijn idd super lekker zoals ze hadden gezegd! Wel ook weer geserveerd in een soort bloempot, maar daar zijn we ondertussen al aan gewend. Na de lassi te hebben gedronken, besluiten we even terug richting het hotel te gaan omdat we in deze hitte toch vrijwel niks kunnen doen. We zitten helemaal aan de andere kant van de stad, dus besluiten een riksha terug te nemen voor nog geen euro. We passen met z'n tweeën net op het bankje dat achter de fiets hangt en de man die ons rijdt weet ons heelhuids door alle chaos heen te fietsen in deze 45 graden. Hij vraagt of we al plannen voor morgen hebben, omdat hij ons anders in de ochtend wel de rest van de stad kan laten zien. We hebben nog geen plannen en willen nog een paar plekken zien, dus we besluiten morgenochtend om 8:30 met hem af te spreken. "You'll really be there right?" Vraagt hij twee keer voor de zekerheid, en we bevestigen hem dat we er zeker zullen zijn. In het hotel rusten we even uit, lezen we in ons boek en praten we nog even na over het hele lijkverbrandingsgebeuren. Vanavond zijn we van plan weer terug richting de main gath te gaan om het avondritueel daar te kunnen aanschouwen. Het begint om 7 uur, maar doordat we in slaap zijn gevallen vertrekken we pas rond kwart voor 7. Het is ruim een half uur lopen, dus we besluiten weer een riksha te nemen en dan s avonds terug te lopen. We vinden een aardige man die ons erheen kan brengen op z'n fiets. Echter blijkt dit niet het beste idee ooit, want het is rush hour. Al om de hoek van de straat komen we zo'n kwartier lang vast te staan op een kruispunt waar nul beleid is en dus iedereen maar een beetje random toetert, auto's scooters en fietsers van alle kanten in proberen te voegen en de koeien uiteraard ook nog een groot gedeelte van de weg blokkeren. Er zit gewoon nul beweging in eigenlijk. Als we naar voren kijken zien we ook ineens onze riksha chauffeur niet meer hahaha whut, we waren zo druk met praten dat we niks hadden gemerkt. Even later zien we m bij een kraampje op straat wat eten en daarna komt die weer terug. Volgens mij is die ook aardig stoned, marihuana is schijnbaar legaal in Varanasi en onze vriend vindt alles grappig en lacht veel. Maargoed, hij weet z'n fiets na ongeveer een kwartier toch voorbij het kruispunt te krijgen en ons ruim een half uur later in de buurt van de main gate te droppen. Vanaf hier is het nog 1 grote drukke straat doorlopen en dan zijn we er. Het lijkt een beetje op wat we gisteren zagen, maar dan veel groter en ook een stuk drukker. In het water liggen zo'n 40 verschillende boten met een hele hoop toeristen erop die alles filmen en vastleggen. Ook drijven er veel offers met kaarsjes in het water. We kijken het laatste half uur van de ceremonie, maken wat foto's en filmpjes en gaan dan opzoek naar een plek om te eten. We belanden in een restaurant waar het gelukkig iets kouder is dan buiten en waar ze lekker eten schijnen te hebben. Vervolgens lopen we terug richting het water om langs het water terug te lopen naar ons hotel. We komen nog langs de kleinere verbrandingsplaats waar inderdaad ook nu nog een aantal brandstapels te zien zijn en na ongeveer een half uur zijn we terug bij het hotel. Rond 11 uur gaan we naar bed en zetten we de wekker om 7 uur zodat we optijd klaar zullen zijn om met onze riksha vriend door Varanasi te toeren.
De volgende ochtend pakken we alvast onze tassen in, we moeten namelijk om 12 uur uitschenken van onze kamer. We hebben gevraagd of het mogelijk was om wat langer in de kamer te blijven, omdat we pas rond 6 richting de trein hoeven, maar dat kan alleen als we 700 rupie extra betalen. Dat gaan we dus mooi niet doen haha. Om stipt half 9 staan we op de afgesproken plek, we denken hem al te zien en zwaaien, maar dan blijkt het toch iemand anders te zijn. Ik vind iedereen hier vaak zoveel op elkaar lijken, net als dat iedereen van mij en Lou denkt dat we zusjes zijn "you look so similar!!" wat we dan zelf weer niet helemaal zien haha. We wachten 10 minuten, 20 minuten, maar nogsteeds is die niet in zicht. Of hij is het vergeten of misschien heeft die iemand anders gevonden die die ergens heen kon brengen voor meer geld, we denken iig niet dat die nog gaat komen. Uiteindelijk besluiten we maar verder te lopen, en worden we aangesproken door een andere riksha driver die ons graag alles wil laten zien. We stappen achterin en worden eerst door het universiteitsgedeelte van de stad gefietst. Het zijn allemaal mooie grote gebouwen, elke faculteit heeft zijn eigen gebouw. Ze hebben er enorm veel verschillende studies, maar hij legt uit dat het allemaal privé colleges zijn dus dat je er alleen heen kunt als je ouders echt veel geld hebben. Er zijn ook universiteiten vanuit de overheid waar je naartoe kunt, maar die worden als veel minder goed gezien. Vervolgens komen we aan bij een grote Shiva Tempel waar we even naar binnen gaan en door de tuin lopen die er omheen is gebouwd. Wel mooi dat je hier vanwege de Ganges relatief gezien meer groen ziet dan in de andere steden die we tot nu toe hebben gezien. Op de terugweg kopen we maar even een fles water voor onze driver, het zweet drupt van z'n rug en we vinden het eigenlijk maar zielig dat die ons rond moet fietsen met deze hitte (al is hij wss erg blij dat die z'n dagelijkse inkomen weer rond heeft maar toch). Hij wil het eerst niet aannemen, maar is er uiteindelijk toch erg blij mee. Vervolgens gaan we naar de Monkey Temple, waar wel een paar aapjes rondlopen maar niet zoveel als in Jaipur. We lopen even rond, bekijken hoe mensen op de grond allerlei rituelen aan het uitvoeren zijn en gaan dan terug naar onze riksha om vervolgens verder te gaan naar nog twee: tempels, surprise surprise! Ik denk dat we zelfs niet meer op 10 handen kunnen tellen in hoeveel tempels we de afgelopen weken zijn geweest. Meestal zijn ze allemaal wel weer anders, maar ook vaak proberen ze uit de kleinste dingen weer geld te halen. 2 minuten op je slippers "passen": 10 rupies, een ongevraagde rode vlek op je voorhoofd: 10 rupies, een rondje rond de tempel lopen met ze: 10 rupies. Gelukkig zijn we er ondertussen aan gewend en weten we steeds beter hoe we er mee om moeten gaan. Twee uur later worden we weer bij ons hotel gedropt en lopen we nog even door de markstraat. We pakken onze laatste spullen in, laten onze tassen bij de receptie staan en besluiten op zoek te gaan naar een plek waar we de rest van de middag kunnen chillen, lezen en vooral uit de hitte kunnen zitten. We vinden een restaurantje met wat lage tafeltjes, kussens en een airconditioning; perfect! Het restaurant wordt gerund door twee jonge jongetjes die erg blij zijn dat ze klanten hebben. We drinken lassi's, hebben lunch en daarna ook wat als avondeten. Ondertussen zijn we allebei druk aan t lezen in onze boeken, mijne is zo spannendddd ik wil m het liefste in 1 keer uitlezen. Ook kijken we samen met de jongens naar een stukje uit de film Ghabi die we in Jaipur in de bioscoop hebben gezien (en die zij schijnbaar al op hun mobiel hebben kunnen downloaden). Ze laten ons wat Indiase muziek horen en zingen wat mee, 1 van de jongens is van plan later zelf ook zanger te worden. Rond half 6 zijn we klaar met eten en besluiten we maar richting het hotel te gaan, onze spullen te pakken en richting de trein te gaan. Hij vertrekt om 19:30 en de man bij de receptie zei dat t 15 minuten met de tuktuk was, dus dat zouden we prima moeten halen. Wanneer we om 6 uur bij het hotel aankomen blijkt het echter 50 ipv 15 minuten te zijn, dus we moeten toch even opschieten haha. We vinden een tuktuk die ons kan brengen met grote speakers achterin dus onderweg is het #party. We worden nog bijna overreden door een bulldozer, maar komen uiteindelijk ruim optijd aan op het station. De trein staat er al en als twee kleine kinderen begeleidt een man ons naar het juiste gedeelte, loopt mee naar de winkel om aan te wijzen waar we water kunnen kopen en laat zien op welke plekken in de trein we zitten. We hebben weer een sleeperclass en zullen er zo'n 12 uur over doen om van Varanasi terug naar Delhi te reizen. De rit verloopt vrij soepel en om half 8 (dus zonder vertraging #tada) komen we aan in Delhi. Shafi (degene bij wie we de tour geboekt hadden) had ons laten weten dat we onze spullen de hele dag in zijn office kunnen laten en dat hij ons naar de busparking zal brengen voor vanavond. Wanneer we een paar straten van het station vandaan zijn gelopen, hoor ik ineens m'n naam "Kira!". We kijken om en dan zien we Arit, een andere driver en vriend van Bumpy die schijnbaar naar het station was gestuurd om ons op te pikken. Bij Shafi aangekomen krijgen we meteen thee en toast aangeboden en hij is erg benieuwd naar hoe we het hebben gehad. We vertellen dat het een hele belevenis was waarvan we erg hebben genoten, vooral met Bumpy als goeie lieve driver. Daarna besluiten we wat van Delhi te gaan bekijken, en hij zegt dat we dat t beste met de metro kunnen doen. Voor 150 rupies kopen we een dagticket waarmee we de hele dag kunnen reizen. Echter kom ik erachter dat ik, georganiseerd als ik ben, dat ding alweer kwijt ben na de eerste halte haha waar ging t mis.. De man bij de poortjes gaat nog even moeilijk doen dat ik extra moet betalen omdat ik m kwijt ben, maar dat gaan we dus mooi even niet doen. Al stom genoeg dat ik nu voor de andere ritten weer opnieuw moet gaan betalen, dus ze verdienen er sowieso al aan. Uiteindelijk kunnen we dus toch naar buiten en gaan we opzoek naar een hoog pilaar achtig geval dat hier in de buurt schijnt te zijn. Buiten wordt ons uiteraard verteld dat het heel ver weg is en dat we echt met de tuktuk moeten. We vragen het aan een andere man en die zegt dat het idd wel zo'n 40 minuten lopen is langs de snelweg. Laten we dan maar voor 20 cent een tuktuk nemen haha. De man wil eerst twee keer zoveel geld, maar vervolgens komt die met een verhaal dat die ons nog een extra paleis zal laten zien onderweg, normaal kost het entree maar vandaag is het gratis want het is dinsdag ofzo. We stappen in en komen erachter dat het paleis waar die het over had een winkel is waar we weer vanalles krijgen aangesmeerd in de hoop dat we het kopen. We zijn dus binnen een minuut weer buiten, want we hebben al genoeg van dit soort winkels gezien en gaan toch niks kopen. We vragen of die ons gewoon rechtstreeks naar dat soort paleis kan brengen en stappen weer in. Schijnbaar was dit het paleis want we rijden nu rechtstreeks door naar de pilaar (weet niet meer hoe het heet haha). Hier aangekomen blijkt het 500 rupies te kosten om naar binnen te gaan en er een rondje omheen te kunnen lopen, dat lijkt ons dus geldverspilling. We besluiten dan naar het park te lopen dat er zogenaamd tegenover lag, waar veel wilde pauwen te zien zijn enzo. Echter blijkt dit er natuurlijk niet tegenover (zoals lijkt op de kaart) maar ook weer bijna een uur lopen. We zijn er een beetje klaar mee vooral in deze hitte (het is vandaag de warmste dag uit de geschiedenis horen we achteraf; namelijk 51 graden). We besluiten maar naar een ander soort bos te lopen dat wel in de buurt ligt en daar chillen we een tijdje in de schaduw onder de bomen. Daarna pakken we weer de metro richting de Lotus tempel die erg mooi moet zijn. Hij doet me vooral denken aan het opera house in Sydney aangezien het dezelfde driehoekige witte punten heeft, maar dan meer in de vorm van een Lotus. Het is ondertussen half 3 en we hebben nog niet echt iets gegeten, maar nergens zijn restaurants te vinden. We besluiten dus maar vast terug te gaan richting het centrum en daar wat te eten voordat we terug gaan om onze spullen op te pakken. We belanden bij de KFC haha jazeker en dat als vegetariërs. Toch zijn we errug blij met onze frietjes, ketchup, groenteburger en een koude cola. Als we bij Shafi aankomen horen we dat onze bus vertraagd is, dus we zitten nog even een uurtje op de WiFi en worden dan naar de busstop gebracht door een jongen die nauwelijks Engels spreekt en er zelf volgens mij weinig van begrijpt. Ik vraag of we onderweg nog wat fruit en eten kunnen kopen, dus hij zegt dat die wel een plek weet. We lopen een heel eind en vragen uiteindelijk of we het nog wel halen voor de bus vertrekt. Hij zegt dat die gaat om 5 uur en als we vragen hoe laat het is blijkt het 16:57. We leggen uit dat we dus maar snel naar de bus moeten gaan, maar daar aangekomen is t uiteraard chaos en niet duidelijk welke bus we moeten hebben. We hebben geen ticket of iets, maar hij zegt uiteindelijk dat de chauffeur weet dat we in de bus mee zullen gaan en dat t goed is zo. Wanneer we het navragen blijkt dat we eerst een uur in deze bus moeten richting Benari en daarna over moeten stappen op een andere bus richting Dharamsala. Er zijn zo'n 20 anderen die dit ook hebben, en aangezien er geen stoelen meer vrij zijn komen we gezellig met z'n allen in het middenpad van de bus te zitten #ontgroeningstaferelen. Een uur later staat er gelukkig idd een andere bus op ons te wachten waar we wel allemaal een plek op een stoel hebben. We zitten vooral met Israëliërs in de bus, die schijn je heel veel tegen te komen hier in het noorden net zoals in Nepal. Ik lees een heel stuk in m'n boek dat nu bijna bij de ontknoping is en rond een uur of 11 proberen we wat te slapen. Echt slapen is het niet te noemen, maar zo'n 6 uur later komen we aan in Dharamsala. Dharamsala zelf ligt wat lager in de bergen en is vrij groot, maar zelf rijden we door naar McCleod Ganj, een dorpje dat hoger in de bergen ligt en vooral populair is onder backpackers. Rond 6 uur s ochtends komen we aan en nemen we een taxi naar ons guesthouse. Het blijkt nog een stukje hoger in de bergen te liggen met een heel mooi uitzicht over de hele stad. Wanneer we binnenkomen zien we niemand en weten we niet of we al in onze kamer kunnen. Dan kijken we achter de balie en daar ligt iemand te slapen. Hier is dat heel normaal, dat mensen slapen op de plek waar ze ook werken dus in dit geval de receptie. Maar niet alleen 's nachts, ook overdag zie je dit erg vaak. Hij wordt wakker van onze stemmen en zegt dat we pas vanaf een uur of 9 in de kamer zullen kunnen. We besluiten dus even naar het dorpje te lopen om te kijken of we ergens kunnen ontbijten. We vinden een leuk tentje waar we super lekkere yoghurt met vers fruit en granola krijgen #loveeeit haha. We lopen nog wat rond, kijken waar we eventueel morgen yoga kunnen doen en kopen wat fruit en koekjes in een winkeltje langs de straat. Rond 10 uur zijn we terug en kunnen we in onze kamer. We nemen een douche (na 48 uur niet douchen joepie) en lezen in ons boek in de zon op ons balkon. 's Middags halen we even wat slaap in en in de avond gaan we richting de andere kant van het dorpje waar ook een hoop restaurantjes zijn. Wel zijn we verbaasd over het feit dat we vrijwel alleen maar Indiase toeristen zien terwijl iedereen zei dat hier erg veel backpackers zitten. We gaan opzoek naar een yoga school waar ze morgenochtend een drop-in class hebben om alvast te kijken waar het is. De man van het restaurant legt uit dat we een straatje moeten nemen die de berg opgaat, en wanneer we daar een stukje in zijn gelopen zien we de een na de andere backpacker of eigenlijk stuk voor stuk mega hippies. Het is erg grappig om te zien hoe iedereen erbij loopt, het voelt bijna alsof we van het een op het andere moment in een soort andere wereld zijn beland. Er zijn erg veel leuke kleine winkeltjes en restaurantjes en nadat we de yoga school hebben gevonden besluiten we even ergens een drankje te doen. We drinken een lassi en ondertussen worden we vermaakt door een jongen die allerlei goocheltrucs aan het uitvoeren is. Rond een uur of 10 besluiten we maar weer terug richting ons hotel te gaan en optijd te slapen zodat we morgenvroeg de yoga klas kunnen doen.
We zijn vanochtend om 7 uur opgestaan maar voordat we ons ontbijt hadden en klaar waren om te gaan, was het ruim een uur later. We besluiten dus maar een klas later te doen van 10 tot half 12. Als we aankomen blijkt het een beginnersklas te zijn, maar we zijn maar met z'n drieën dus de lerares kan veel aandacht besteden aan onze houding in alle poses. Het is Hatha yoga, dus een stuk anders dan de vorige keer in Udaipur maar na afloop zijn we weer helemaal gestretcht. 's Avonds besluiten we te eten bij het restaurantje waar we gisteravond wat hadden gedronken en waar al het eten er erg lekker uitzag. We vragen ons alleen af of er ook een kortere route is naar het plaatsje, dus we besluiten een binnendoor weg door het bos te proberen. Dit is natuurlijk 1 groot succes haha want we hebben geen idee waar we eigenlijk lopen en het is al bijna helemaal donker, maar uiteindelijk komen we toch precies op de plek uit waar we heen wilden zonder helemaal naar boven en naar beneden te hoeven lopen. We praten met wat mensen die de Triund trek hebben gedaan, een hiking route van ongeveer 6 uur naar een mooi uitkijkpunt hier boven aan de berg. We hadden idd al gehoord dat het een mooie route is, en we willen ook wel weer even iets actiefs doen dus we besluiten dat morgen te gaan doen.
voor het vervolg zie deel 2!
