Annapurna Circuit, Deel 2

Haha sorry, omdat het zo lang is past het niet in één verslag. Hier gaat die vanaf dag 8 verder :)

Dag 8:
We hebben allebei goed geslapen en na een bord porridge met appel (heel origineel ja) zijn we klaar om te gaan. We hebben een groep Israëliërs ontmoet die ook richting Tilicho willen en besluiten dus bij hen aan te sluiten. Het is opmerkelijk hoeveel Israëliërs er hier zijn, ik denk dat we er onderhand al minimaal 40 hebben ontmoet. Ze schijnen zelfs bij alle plekken de speciale "Israël deal" te krijgen, waarmee ze gratis mogen overnachten zodra ze daar ook avondeten. Dit willen wij ook wel proberen, al zien we er helaas niet echt uit alsof we uit Israël komen. We komen ook steeds meer te weten over hun cultuur, het geloof en de bizarre regelingen die ze daar nogsteeds hebben waar wij geen idee van hadden, zoals het feit dat alle jongens en meisjes vanaf hun 18e verplicht 3 jaar het leger in moeten. Dat is dan ook de reden dat we zoveel van hen tegenkomen op reis. Zodra ze klaar zijn met hun tijd in het leger trekken ze er allemaal massaal op uit om te reizen en meer van de wereld te zien. Ze vinden het dan ook erg gek om te horen dat ik 21 ben en m'n bachelor al heb afgerond, dat zou daar nooit kunnen. Eenmaal op pad blijkt het eerste stuk vrij makkelijk te lopen, maar na een uur of twee kan het echte stijgen beginnen. Zo'n twee uur en een paar honderd meter hoger zijn we uitgeput, maar hebben we onze eerste overnachtingsplek bereikt. We hebben een goeie lunch en besluiten daarna nog een stukje door de omgeving te lopen. Nu we zo hoog zitten lijkt het echt alsof je de ijstoppen in de verte bijna aan kunt raken. Wel een bizar idee dat we over twee dagen ook door de sneeuw zullen lopen en het hoogste meer ter wereld mogen bekijken. Gelukkig schijnt de zon de hele middag, dus zodra we uit de wind zitten is het nog enigszins warm. Vervolgens verplaatsen we naar binnen en krijgen Lou en ik een typisch Israëlisch kaartspel uitgelegd van de jongens. Het heet Kabu en er zijn 1001 regels en dingen die je moet onthouden dus in het begin is het nog lastig, maar daarna maken we ze bijna in haha. 'S avonds eten we met z'n allen bij het restaurantje dat bij het hotel hoort en ohja big news; ook wij hebben voor vannacht de Israël deal weten te scoren #2eurobespaard. Daarna gaat de openhaard aan, warmen we even op om vervolgens in onze ijskoude kamer te gaan slapen.

Dag 9:
Vannacht was een vrij onrustige nacht aangezien ik zo'n drie keer m'n warme bed uit moest om te plassen. Je kunt je niet voorstellen hoe erg het is om wakker te worden in je slaapzak met twee dekens erover en dan te beseffen dat je toch echt door de kou naar de fantastische hurk wc een aantal meter verderop zal moeten rennen. Maargoed er zit weinig anders op, het schijnt ook met de hoogte te maken te hebben, dus head torch aan en rennen maar. 'S ochtends besluiten we eens een keer wat anders te proberen, dus bestellen we tsjampa porridge in plaats van oat porridge. Echter blijkt dit het slechtste idee ooit te zijn, want het is een soort van dikke kleverige pap die we echt bijna niet weg krijgen. Een half uur later hebben we onze spullen gepakt en zijn we (enigszins misselijk, met name ik) klaar om te gaan. Twee jongens hebben ons gisteren verteld dat het eerste uur vrij steil en zwaar is, maar dat het vanaf daarna goed te doen is. De eerste 1,5 uur blijkt idd niet niks, en vooral het klimmen gaat me niet echt makkelijk af aangezien m'n longen helaas weer niet echt meewerken. Met genoeg pauzes tussendoor hebben we op een gegeven moment toch de top bereikt. Althans dat denken we, want het ergste stuk moet schijnbaar nog komen. Wanneer we de volgende hoek om gaan zien we weer een stuk stijl omhoog, en het stuk daarna blijkt een land slide area. Wat dit inhoudt is dat er zo ongeveer elke paar meter stenen naar beneden kunnen rollen en je met heel wat pech een heel stuk land naar beneden ziet schuiven. Het is een stijle gladde vlakte waar je bovenaan de rotsen ziet en onderaan de rivier. Ergens in het midden loopt een soort randje met losse grint kiezels wat het "pad" blijkt te zijn dus daar moeten we overheen. Ik voel me ondertussen wel weer wat beter aangezien adrenaline even de overhand neemt en ik het eigenlijk juist wel leuk en avontuurlijk vind, even wat anders. Lou aan de andere kant vond t trekken prima maar vindt dit dood eng, dus we vullen elkaar goed aan haha. Het ene na het andere korrelige pas volgt en het lijkt haast niet op te houden. Uiteindelijk bereiken we (gelukkig voor Lou en minder gelukkig voor mij) weer het normale pad waar we nogggg een keer omhoog moeten (screw all these people who said this was an easy walk...). God zij dank zien we na de volgende berg het Tilicho basecamp liggen en dan zijn de laatste meters in zicht #party. Wanneer we aankomen bij het hotel is er gelukkig nog een kamer vrij en ik plof meteen op bed. Malou heeft juist lekker veel energie en besluit wat kleren te gaan wassen. Ook ik besef dat dit geen heel verkeerd idee is, dus ga ook wat kleren wassen. Alles hier is heel primitief, ze hebben geen douche en de kamers zijn een soort hutjes en het wassen doen we met een emmer en wat shampoo in water dat uit de bergen komt. Vervolgens besluit ik alsnog 1,5 uur te gaan slapen en daarna voel ik me gelukkig weer fit. We komen toevallig het Schotse koppel tegen waarmee we in het begin een paar dagen hebben gelopen, en ook de groep Israëliërs zitten in het hetzelfde hotel (ja ze noemen het een hotel, maar dat schept denk ik wel een verkeerd beeld haha). 'S avonds besluiten we een pizza te proberen, die heel anders is dan degene die wij gewend zijn, maar toch best prima! Vervolgens lezen we nog wat in ons boek, praten na met iedereen over de landslides en wat ons morgen te wachten staat en dan gaan we naar bed.

Dag 10:
Het is zo ver: vandaag gaan we richting het Tilicho Lake lopen! De wekker gaat om 5:20, we pakken onze spullen (gelukkig alleen een klein rugzakje met water, handschoenen, een muts, wc papier en muesli repen) hebben ontbijt om 6 en daarna kunnen we gaan. Het schijnt beter te zijn om vroeg te gaan ivm de land slides, want s middags draait de wind en kunnen de stenen sneller naar beneden vallen. Het lopen zonder onze mega backpack is erg fijn voor een dag. Toch voel ik me nogsteeds erg zwak en m'n benen en de rest van m'n lichaam lijkt er niet echt zin meer in te hebben. Ik betwijfel het succes van ons plan om naar Tilicho te gaan (wetende dat we vandaag zo'n 1000 meter moeten stijgen en dan weer moeten dalen) en dan straks ook nog eens de pass over moeten. Ook snap ik niet waarom ik de hele tijd het gevoel heb dat mn longen m'n lichaam uit branden, maargoed gelukkig heb ik Lou die op en top fit is en me er doorheen weet te slepen met dr positive talk! Op een gegeven moment voel ik me zelfs best prima en lijkt het allemaal wel mee te vallen, voor we het weten zien we de eerste sneeuw in de verte en worden we ENTHOUSIAST (zoals Jos zou zeggen haha). Alle mensen die we tegenkomen zijn super aardig, iedereen zegt "you're almost there, just the last few minutes, it's amazing!" En iemand vertelt ons dat we zelfs warme thee en Snickers kunnen krijgen bovenaan de berg; dan zijn we niet meer te stoppen. Na een half uur door de sneeuw te hebben gelopen met echt een mega adembenemend mooi uitzicht, zien we in de verte het meer liggen jeeej. Zodra we er aankomen maken we eerst wat foto's en filmpjes en vervolgens besluiten we naar het "restaurantje" aka hutje te lopen waar ze warme thee en wat te eten hebben. Het hele meer is bevroren, maar toch ziet het er super mooi uit. We warmen even op met een ginger tea en een snickers en een mars en dan besluiten we terug te lopen. We maken nog een paar mooie vrolijke vlogs; het voelt echt als een overwinning als je na alle pijn en moeite ineens daar bovenop de berg naast het hoogste meer ter wereld staat. De terugweg gaat ruim twee keer zo snel aangezien het vrijwel alleen maar dalen is, dus gelukkig even geen last van m'n longen en ook m'n benen lijken dit een stuk fijner te vinden. Rond half 1 zijn we terug bij Tilicho Basecamp en lijkt het me een goed idee om eens een douche te nemen (wat ondertussen twee dagen geleden is oeps). Helaas blijkt de douche niet te werken dus dan maar terug naar de jaren nul; ik vraag om een bucket, vul hem met water en probeer er op de een of andere manier m'n haar in te hangen, het te wassen en ook de rest van m'n lichaam even te wassen. Na deze primitieve maar toch verfrissende douche voel ik me als herboren. We hebben een egg curry als lunch (met het idee dat wat meer proteïne me misschien goed doet) en hoewel die heel pittig is, vinden we m toch erg lekker. Ik lees nog even wat in m'n boek en na het avondeten ben ik helemaal kapot en besluit ik optijd (19:30) naar bed te gaan zodat ik me hopelijk morgen weer wat fitter voel. Malou is de rest van de nacht druk bezig met een Franse jongen die erg veel verschijnselen van HACE vertoond en de hele nacht in een ... bag moet blijven (die om de 5 seconden gepompt moet worden om hem van zuurstof te voorzien) om de druk voor z'n hersenen zoveel mogelijk te verlagen voordat de helikopter hem op kan komen halen (een andere mogelijkheid is er niet hier in het afgelegen base camp). Ze wisselen af met shifts van 1,5 uur pompen en tussendoor proberen te slapen en rond 5 uur kan Lou eindelijk echt naar bed. We besluiten het morgen rustig aan te doen na deze onrustige nacht en ook ik voel me nog niet top. Gelukkig kan Sam de volgende ochtend om 8 uur eindelijk met de helikopter worden opgehaald en naar het ziekenhuis in Kathmandu worden gebracht.

Dag 11:
Aan het ontbijt praten we nog even na over wat we nu eigenlijk hebben meegemaakt en hoe het zo ver heeft kunnen komen bij Sam. Uiteindelijk blijkt dat ze veel signalen niet eerder hebben opgepikt of niet serieus hebben genomen. Lou en ik checken elkaar in ieder geval nog elke dag of we nog weten wat 7x8 is haha. Vervolgens besluiten we wat de verdere planning van onze trek zal worden en komen we erachter dat we eigenlijk al vrij dichtbij zijn. De half Engelse half Australische jongen die eigenlijk met Sam en Inesh mee reisde besluit bij ons aan te sluiten en we beginnen aan onze weg richting Siri Karka. Dit keer zullen we weer al deze fantastische landslides passeren (ik heb er oprecht best zin in haha, zij wat minder), maar dan vanaf de andere kant en dus vooral omhoog gaan (waar ik dan weer tegenop zie). Het gaat nu wel een stuk makkelijker en vooral sneller omdat we weten waar we op moeten letten en er ondertussen redelijk aan gewend zijn. Na ruim een uur is de landslide area voorbij en is het nog een klein stukje omhoog om vervolgens alleen nog maar te dalen (joepie). Zo'n 3 uur later komen we aan in Siri Karga en verheugen we ons al op de warme (en gratis) douche die ze hier hebben. Nadat we allemaal weer fris zijn hebben we lunch en leren we wat andere mensen kennen die ook van plan zijn om de rest van de dag hier te blijven. In de middag spelen we Boeren Bridge (weer wat nieuwe regels geleerd en bijna gewonnen op 1 punt na :o) en daarna besluiten Simon en Lou nog wat slaap in te halen van vannacht. 'S avonds eet ik een lekkere vegetable curry en gaan we weer optijd naar bed om ons voor te bereiden op morgen. Wel een bizar idee dat we (als alles goed gaat) over 3 dagen al de pass over zijn! Tilicho was zeker een goeie oefening en nu ik dat heb overleefd denk/hoop ik dat de pass ook wel moet lukken.

Dag 12:
In de ochtend besluit ik een keer geen ontbijt te bestellen en in plaats daarvan een pakje crackers te eten aangezien ik zo vaak misselijk ben het eerste uur. Vandaag staat er een behoorlijk lange dag op de planning en het eerste stuk gaat vrij stijl omhoog. Ook Malou heeft dit keer meer last van het ademhalen, maar gelukkig hebben we Simon die vrolijk zingend voorop loopt en nergens last van heeft. Wanneer we de top van de (eerste) berg hebben bereikt, hebben we een super mooi uitzicht en zien we een mega roofvogel zon twee meter boven ons zweven. Zo blij als we zijn om te zien dat we de top hebben bereikt en het volgende dorpje al kunnen zien liggen, zo zwaar voelt het als we zien dat we eerst de hele berg weer af zullen moeten dalen om de rivier over te steken om vervolgens weer helemaal omhoog te lopen. Echter zit er niet veel anders op en het dalen is best prima. Aan de overkant van de rivier drinken we even een cola en dan hebben we weer genoeg energie om de berg op te gaan. Voor we het weten zijn we in Yak Yarka en besluiten we te lunchen bij een van de guesthouses. Het volgende dorpje is nog maar een uurtje lopen, alleen wel zon 200 meter hoger. We zitten vrij vol van de lunch, maar na een tijdje besluiten we toch door te lopen naar Ledar aangezien we dan 200 meter hoger slapen en morgen eventueel door naar high camp kunnen lopen. Binnen een half uurtje bereiken we Ledar al en daar komen we wonderbaarlijk genoeg Julia weer tegen! Ze liep twee dagen achter op ons, maar heeft ons zo ingehaald met d'r snelle tempo. We besluiten met z'n allen hier te blijven want de weersvoorspelling lijkt niet erg goed. Een uur later begint het te sneeuwen en het stopt niet meer tot dat alles buiten helemaal wit is. We zijn blij dat we niet morgenochtend de pass hoeven te doen. S avonds eten we naar mijn mening echt het lekkerste eten tot nu toe (namelijk een veg curry met echte veggies zoals bloemkool, spinazie en paksoi in plaats van reepjes wortel ui en kool wat je normaal krijgt) en gaan we optijd naar bed. 'S nachts wordt ik wel 5 keer wakker omdat ik het zo koud heb en besluit ik uiteindelijk toch maar uit m'n warme slaapzak te kruipen om een extra trui en paar sokken te zoeken.

Dag 13:
De volgende ochtend is alles nogsteeds wit maar het sneeuwt in ieder geval niet meer. Omdat het niet ontbijten me gisteren erg goed was bevallen doe ik dat dit keer weer niet (eindelijk niet misselijk jeej, en ik eet het er allemaal wel weer aan zodra we in een dorpje zijn aangekomen en niet meer hoeven te wandelen haha). We besluiten eerst richting Thorong Phedi te lopen, dit is de plek vanaf waar veel mensen aan de weg naar de pass beginnen. Echter kun je er ook voor kiezen om 500 meter hoger te slapen in high camp (op 4910 meter) zodat je de volgende dag nog maar 500 ipv 1000 meter hoeft te klimmen. Veel mensen raden het af omdat je je op deze hoogte vrij beroerd kunt voelen of soms zelfs helemaal niet slaapt, maar ik ken mezelf onderhand en weet dat ik stijgen niet al te geweldig vind omdat het me zoveel moeite kost met zo weinig zuurstof. Wanneer we bij Thorong Phedi aankomen blijken ze een verse bakkerij te hebben, dus Malou en ik bestellen allebei een cinamon roll en delen een stuk apple crumble pie (beetje enthousiast inderdaad maar wel echt heel lekker). Hier ontmoeten we Jack, een Amerikaanse jongen die ook van plan is om naar High Camp te lopen en dus bij ons aansluit. Zo'n 1,5 uur later besluiten we te gaan, het is een enorm stijl stuk maar daardoor kun je het wel in een uur afleggen. Julia en Jack lopen voorop en Simon wat verder achteraan met Lou en mij op slakkentempo haha jeej. Maargoed we hebben eigenlijk ook totaal geen haast want als je eenmaal boven bent is er niet heel veel meer te doen terwijl het uitzicht vanaf hier ook prachtig is. Na een uur en 10 min komen we aan bij high camp en toch vrij veel mensen blijken dezelfde keuze te hebben gemaakt. Binnen is het relatief gezien warm en druk, dus wel gezellig. We zien weer veel dezelfde mensen als die we al eerder tijdens de trekking zijn tegen gekomen en er is veel om over bij te praten. Wel zijn we allemaal erg dood en willen we eigenlijk om 3 uur s middags al naar bed haha. Toch besluiten we nog 50 meter omhoog te lopen naar een view point waar je 360 graden rond over de bergen uit kunt kijken. Het is echt prachtig en we zitten een half uur lang in de laatste zon te genieten en terug te kijken op alle stukken die we al hebben gelopen. We besluiten eten te bestellen voor half 6, dan al onze spullen te pakken en alles voor te bereiden voor morgenochtend en uiteindelijk om 7 uur lekker naar bed te gaan. Ik zorg dat ik alvast al m'n kleren aanheb die ik morgen tijdens de trek aan zal doen (dus zo'n 4 lagen) en dan is de kou nog best te doen en val ik binnen een half uurtje in slaap.

Dag 14:
4:30 de wekker gaat en dit is THE DAY!!! De dag waar ik al zo lang naar uitkijk en waar we het allemaal voor hebben gedaan; we gaan Thorong-La Pass over. Om 5 uur hebben we ontbijt en rond half 6 als het net licht is zijn we (Simon, Jack, Julia, Malou en ik) ready to go! We zullen zo'n 600 meter omhoog moeten klimmen, verspreid over 4 kilometer dus dat is opzich nog te doen. Desalniettemin is het vroeg, ijskoud en het beginnen is altijd eventjes lastig. We besluiten het gewoon rustig aan te doen en het is duidelijk te merken dat de zuurstof minder wordt met elke stap die je stijgt. Ik zet m'n gedachte op nul; we zijn er bijna en gewoon step by step dan komen we er wel. Een voordeel is dat ik vrijwel al m'n kleren aanheb, waardoor m'n rugzak een stuk lichter is. Ruim twee en een half uur later zitten we uit te rusten op een steen in de sneeuw en ons af te vragen hoe lang we dit nog vol moeten houden als we een hele hoop gejuich horen. Het is dus in ieder geval niet meer ver!! Adrenaline komt op en de laatste meters zijn in zicht. Wanneer we de hoek om lopen zien we de vlaggetjes en daar is het dan jeeej. Een laatste "eindsprint" en dan kunnen we zelf juichen, high fiven, en Malou en ik hebben een intens blije hug dat we het gewoon hebben gehaald haha wie had dat ooit gedacht?! We kunnen natuurlijk niet door zonder eerst 100 foto's te hebben gemaakt en nog even een extra 50 meter omhoog te klimmen naar de erg mooie top waar je ook 360 graden rond kunt kijken en overal een ander gedeelte van het gebergte kunt bewonderen. Ook zien we de mega weg die we af zullen moeten leggen naar beneden (ruim 1700 meter), maargoed naar beneden gaan boeit me op het moment niet meer zo, wantttt dan krijgen we in ieder geval weer zuurstof yay. Na een half uur op de top te zijn geweest, beginnen we aan de weg naar beneden. Het zijn vrij steile stukken en de helft van de tijd moet je echt opletten dat je niet naar beneden glijdt over de losliggende stenen. Toch gaat het allemaal prima en zo'n 3 uur (en 1300 meter) lager hebben we lunch bij het eerste restaurantje dat we tegenkomen. Ze hebben er zelfs verse juices dus ik ben helemaal gelukkig (aangezien je in de bergen vrij weinig groente en fruit hebt). Vervolgens lopen we nog ongeveer 1,5 uur naar beneden en komen we aan in Muktinath, een erg leuk en kleurrijk dorpje. Hier zien we een andere jongen die we ook in basecamp hadden ontmoet en die adviseert ons een leuk hotel met gratis warme douche, WiFi en een dakterras. We kunnen niet wachten om eindelijk te douchen na deze 3 dagen en besluiten ook wat van onze kleren te wassen. Na even door het dorpje te hebben gelopen zitten we nog even in de zon op het dakterras (het is weer zo wennen dat je gewoon lekker buiten kunt zitten zonder dood te vriezen) doen we wat kaartspelen en komen erachter dat ze hier erg lekker Mexicaans eten hebben. We bestellen enchilada's, wat heel chill is na twee weken alleen maar rijst. 's Avonds is iedereen dood en na het eten (waarop we 1,5 uur moeten wachten) lig ik al zo ongeveer op de tafel te slapen. We besluiten om 8 uur naar bed te gaan en binnen een paar minuten ben ik in een diepe slaap beland.

Dag 15:
We hebben een wekker gezet om 7 uur aangezien we om half 9 de bus richting Tatopani willen nemen, maar wonder boven wonder word ik om half 7 uit mezelf wakker en voel ik me te fit om nog verder te slapen. Wie had gedacht dat ik ooit in zo'n ritme kon komen?! Niemand denk ik haha. Ik kom erachter dat de WiFi werkt (meestal is dat alleen s nachts tijdens de uren dat ze ook elektriciteit hebben) dus besluit meteen even wat dingen op te zoeken voor ons visum voor India dat we nog moeten regelen. Om 7 uur spring ik nog even onder de douche (gewoon omdat die soort van warm is en omdat het nu kan) en dan pakken we onze tas in en gaan ontbijten. Na het ontbijt lopen we richting de jeep stop waar we als het goed is een jeep richting Johmson kunnen nemen. Lopen van Muktinath naar Johmsom schijnt namelijk vrijwel alleen maar over de weg te zijn en Malou en ik twijfelen of we er nog wel de tijd voor hebben. We worden weer in een zogenaamde tourist bus gestopt met alleen maar locals en ook dit keer is het weer passen en meten om zonder neerstorten de stijle berg af te komen. Ruim 2 uur later zijn we in Johmson en vanaf hier zouden we een bus naar Tatopani kunnen pakken was ons verteld. Echter blijkt deze bus vol te zitten en ze weten niet of er nog een volgende gaat, dat ligt eraan of ze weer 25 mensen bij elkaar kunnen vinden. We vinden wat andere reizigers die hetzelfde probleem hebben en met z'n dertienen besluiten we op zoek te gaan naar een jeep. We gaan het hele dorp door om de beste prijs te kunnen vinden, maar voor minder dan €12 per persoon willen ze ons nergens meenemen. We besluiten uiteindelijk maar akkoord te gaan en worden met z'n dertienen in 1 jeep gepropt (waar eigenlijk 10 mensen in passen haha). Het is weer een chaotische mega hobbelige rit met 100 bochten en vooral overal stenen op de "weg". Halverwege zie ik iets langs het raam flitsen en dit blijkt Simon z'n tas te zijn die van het dak is afgevallen, oeps gelukkig nog optijd gezien dus. Ze zeggen dat het drie uurtjes rijden is, dus dat is nog wel vol te houden. Echter blijkt het na 3 uur ineens nog een uur te zijn en de regen barst los. We dekken onze tassen op het dak af met een veel te klein stuk zeil en gaan weer terug in de jeep voor het laatste uurtje. Wanneer we in Tatopani aankomen is het een uur of 4 en hoewel we eigenlijk speciaal naar deze plek toe wilden voor de hotsprings, slaan we die toch maar even over in deze stromende regen. We vinden een kamer bij het eerste beste hotel en bestellen wat snacks (pakoda's en fried chili potato's yummmm) met een kop thee om op te warmen. Eerst dachten we dat de regen nog wel over zou waaien maar dat is zeker niet het geval. We besluiten morgen nog een dag te blijven, dan naar de hotsprings te gaan en eventueel een dag trek te doen in de hoop dat het wat is opgeklaard. 'S avonds rond half 8 bestellen we ons avondeten, niet wetende dat we dit uiteindelijk pas om 9 uur krijgen wanneer we alweer half in slaap zijn gevallen haha. Na het eten lees is nog wat in m'n boek en dan val ik snel in slaap.

Dag 16:
Weer worden we rond kwart voor 7 uit onszelf wakker en de regen is in ieder geval opgehouden. De lucht is nogsteeds vrij grijs en het is vooral erg vochtig, maar dat mag de pret niet drukken lol. Lou loopt richting de hotsprings en checkt de bussen richting Pokhara en ik doe wat yoga omdat ik m'n halve lichaam niet meer kan bewegen van de stijfheid en spierpijn (vooral m'n kuiten zijn stervende na al dat dalen). Om 8 uur hebben we ontbijt en besluiten we wat meer uit te zoeken over de dagtochten die je vanaf hier kunt doen, het is wel een erg mooi gebied namelijk. Ook komen we erachter dat ons hotel voor vanavond helemaal zit volgeboekt, dus we zullen even opzoek moeten gaan naar een andere plek hier in Tatopani. Nadat we een ander leuk guesthouse om de hoek hebben gevonden, besluiten we richting de waterval te lopen die een stukje verderop bij de rivier uitkomt. Het is zo bizar om te zien hoe anders de omgeving er aan deze kant van de berg uitziet in vergelijking met de andere kant van de berg waar we zijn begonnen. De vegetatie is meer te vergelijken met een regenwoud, heel veel groen, verschillende soorten bomen, planten en een wild stromende grijze rivier (waar die aan de andere kant van de berg nog helemaal helder licht blauw was). Vrijwel elk huis hier heeft z'n eigen moestuintje en er is erg veel landbouw te zien en overal lopen kippen en geiten rond. Je ziet oude vrouwtjes gebogen over het land staan met een schoffel in hun hand en ik vraag me af of ze überhaupt nog ooit rechtop kunnen lopen of dat ze voor altijd deze bochel zullen houden. Sommige hebben baby's in een draagzak op hun rug, bij andere huizen zie je de kleine kindjes vrolijk met de tuinslang of ander gereedschap spelen. Wanneer je voorbij loopt en Namaste zegt lachen ze allemaal terug, vouwen hun handjes voor hun borst en zeggen Namaste terug. Ook komen de kinderen vaak achter je aangerend om te vragen om candy of ander zoetjes. Na een half uur zien we de waterval in de verte liggen, maar we weten niet zeker hoe we er het beste kunnen komen aangezien een hek een gedeelte van de weg afsluit. Voor een van de huisjes zit een man op een bankje en hij komt al op ons afgelopen om ons te helpen. Op z'n blote voeten loopt hij een heel stuk met ons mee om ons de weg te wijzen naar een zijpaadje vanaf waar we naar boven richting de waterval kunnen klimmen. Het is een vrij lang stuk omhoog, maar het uitzicht bovenaan is prachtig. We komen uit bij een klein tempeltje recht naast de waterval en zitten hier een tijdje te genieten van de zon en het geluid van de grote waterval. Ruim een half uur later horen we in de verte onweer en als we naar de lucht kijken ziet die er een stuk verder boven de bergen echt pikzwart uit. We besluiten dat het misschien een goed idee is om alvast terug te gaan lopen in de hoop de grote bui voor te blijven. Een uur later zijn we weer terug en het is gelukkig nog droog, alleen niet meer zonnig maar donker grijs. We hebben een lekkere lunch en praten met een ander koppel in ons guesthouse die naar de hotsprings zijn geweest. Zij vertellen ons dat er naast de toeristische hier in de straat ook nog een hotspring is waar de locals heengaan en waar het een stuk authentieker en bovendien gratis is. We besluiten erheen te lopen en te zien of we het überhaupt aankunnen om erin te gaan, want zij vonden het namelijk veel te heet. Het is even zoeken maar na wat zij-weggetjes komen we bij de hotspring aan waar inderdaad alleen maar locals zijn. In het begin voelen we ons enigszins ongemakkelijk en de mensen kijken je ook zonder gene aan met de vraag wat wij hier als toeristen komen doen. We besluiten maar gewoon uitgebreid hallo te zeggen tegen iedereen en richting de hotspring te lopen. Wanneer we onze voeten in het water doen, merken we dat het inderdaad echt me-ga heet is. Als je niet beweegt is het nog te doen, maar zodra je bijvoorbeeld je voet beweegt voel je de hitte branden. Toch komen we stapje voor stapje in het bad tot dat we uiteindelijk zitten. De vrouwen hebben in ieder geval een hoop lol om Malou en mij. Na een paar minuten besluiten we er maar weer uit te gaan en ons nog even af te spoelen in het riviertje ernaast wat de locals ook doen. Echter gaan alle locals nadat ze uit de hotspring komen onder een soort vuilniszak liggen om er een half uur later weer in te gaan, zichzelf daarna schoon te schubben met stenen en vervolgens weer in de vuilniszak te gaan liggen. Het nut hiervan ontgaat ons even, maar we besluiten dit stuk maar over te slaan haha en weer terug langs de rivier richting ons guesthouse te lopen. Onderweg komen we weer allerlei schattige kindjes tegen. 1 jongetje loopt tussen z'n moeder en oma in, althans lopen is het niet echt te noemen want hij valt om de paar stappen op de grond en staat dan met een grote lach weer op. Ook oma en mama vinden het erg grappig en wanneer we voorbij lopen en Namaste zeggen klimt het jongetje overeind, vouwt z'n handjes voor z'n borst en zegt vrolijk Namaste terug: zo lieeeef we smelten even. Teruggekomen bij het hostel vragen de Israëliërs of we het leuk zouden vinden om vanavond met ze te eten. In Israël is het vandaag een nationale feestdag en die vieren ze altijd door met z'n allen samen te eten, dus als we willen zijn we van harte welkom. We doen nog een paar kaartspelletjes en om half 8 verzamelen we beneden om te eten. Ze hebben wijn gekocht en kaarsjes op tafel gezet, het ziet er erg leuk uit en we bedanken ze nog een keer dat ze ons hebben uitgenodigd. Ook een andere jongen uit Amerika eet mee. Tijdens het eten bespreken we wat iedereens vervolg plannen zijn en natuurlijk kunnen we niet naar bed voordat we weer een paar Israëlische kaartspelen hebben gedaan. Vooral het spel waarbij iedereen een winkel bezit en je snel moet onderhandelen over wat je van elkaars winkel wilt zorgt voor heel wat sensatie. Iedereen is mega fanatiek en de meest random dingen komen voorbij; vooral veel lachen dus. Rond een uur of 11 gaat iedereen naar bed want morgenochtend om 8 uur nemen we de bus richting Pokhara.

Dag 17:
Na een snel maar lekker ontbijt pakken we onze spullen en lopen we richting de bus. Hij zit al behoorlijk vol dus Simon Malou en ik komen met z'n drieën op de achterbank te zitten. Ze zeggen dat het zo'n twee uur zal zijn tot Beni, maar de rit voelt als uuuren. We vliegen een paar keer bijna tegen t dak aan door alle hobbels en stenen op de weg en proberen ondertussen onszelf te vermaken door het fantastische dierenspel te spelen (al gaat dit in het Engels wel iets moeilijker). Na een uur of 3 komen we aan in Beni, kopen we iets te snacken en een flesje cola en gaan we door in de volgende bus. Deze rit duurt het 4/5 uur, maar is wel over de "snelweg" (wat hier inhoudt dat er iig een wegdek is ipv zand en stenen). Onderweg worden nog veel locals opgepikt en ik maak een praatje met wat verschillende mensen: een jongetje van 15 die dit busbedrijf runt met z'n tien jaar oudere broer, een meisje van 20 die net van school afkomt en een gids van een Engels meisje die ook net het Annapurna circuit hebben gedaan. Het is leuk om te horen wat zij allemaal in Nepal doen, en ookal zijn ze soms lastig te verstaan, meestal begrijpen we elkaar wel met wat gebarentaal. Na 5 uur komen we aan in Pokhara, en ergens voelt dit als thuiskomen. We besluiten eerst onze gehuurde slaapzak en winterjas terug te brengen en vervolgens onze spullen op te halen bij het guesthouse waar we de vorige keer verbleven. Aangezien ze hier geen vrije kamers meer hebben, gaan we opzoek naar een guesthouse aan de overkant van de weg en daar krijgen we een goeie deal. 'S avonds eten we bij de enige echte Godfathers Pizzeria met Simon en Jack en daarna gaan we naar een barretje een beetje aan de andere kant van het meer. Hier komen we weer een aantal mensen tegen van de trek en zelfs mensen die we hebben ontmoet in Kathmandu, wat lijkt de wereld toch klein. Het is een soort hippie barretje waar een aantal muziekinstrumenten staan en mensen samen improviseren en leuke nummers spelen. Een uurtje later staat bijna iedereen te dansen en rond een uur of 1 zijn we kapot na deze toch wel slopende dag en besluiten we (samen met een mega stoet zwerfhonden) terug te lopen richting ons guesthouse.

Onderweg bespreken we nog hoe bizar het is dat de trekking nu klaar is, het rondje is rond en wat is het eigenlijk snel gegaan. We hebben er in ieder geval volop van genoten en dit was zeker een trek om nooit meer te vergeten. Aanstaande donderdag zullen we doorvliegen naar India, dus dat zal wel weer even de nodige cultuurschok, hitte en chaos opleveren waar we in Nepal net aan gewend waren. Desalniettemin hebben we er enorm veel zin in en zijn we heel benieuwd wat dat land ons gaat brengen.

Nepal, je was fantastisch.
Namasté!

(deel 2/2)