Annapurna Circuit, Deel 1
Door: Kira van Dorsser
Blijf op de hoogte en volg Kira
28 April 2016 | Nepal, Kathmandu
Hee allemaal!
Hier m'n tweede reisverslag over de trekking die Malou en ik hebben gedaan door het Annapurna gebergte in de Himalaya. Het is vrij lang geworden haha, maar hopelijk genieten jullie ervan om het te lezen!
Dag 1:
Joepie het is 5:30 en de wekker gaat voor weer een nieuwe vroege dag met veel op de planning! Met de taxi worden we naar de busparkeerplaats gebracht waar we de goeie bus moeten zien te vinden. Een man zegt meteen "Besishahar? This bus!" Maar als we instappen blijkt iedereen een stoel nummer te hebben en wij niet. Bij het navragen zegt die "geen probleem dit is de enige bus naar Besishahar en de buschauffeur zal er voor zorgen dat iedereen erin past". Zo gezegd; zo gedaan. Drie minuten later zitten we voorin aan de zijkant met z'n drieën (Malou ik en nog een Duitse jongen) op een mini bankje gepropt. Echt ruimte voor onze benen is er niet, vooral niet zodra een Nepalese vrouw met twee kinderen nog binnenkomt en ook op het bankje en het soort van blok in het midden moet gaan zitten. Goed tegen elkaar aangeklemd kan de 4 uur durende busreis dan na een half uur eindelijk beginnen. Het is een zonnige dag en al snel lopen de temperaturen hoog op. Ook komen er tot onze verbazing bij verschillende stops telkens meer mensen bij die zich weer ergens tussen moeten wringen. De twee kleine Nepalese kindjes kijken ons in het begin maar een beetje bang aan, maar na een tijdje komt het oudste meisje (denk zo'n 5 jaar) tussen ons in te zitten omdat er in het midden geen plek meer is. Bij de eerstvolgende stop na ongeveer twee uurtjes moeten we wisselen van plek en komen er nog meer mensen bij, wat resulteert in een bijzonder volgepropte bus waarbij Malou een random Nepalees kind op d'r schoot krijgt en ik nog net niet bovenop de buschauffeur kom te zitten met m'n voeten in de versnellingsbak. Erg comfortabel is het niet, maar toch kunnen we er hard om lachen. Dit is nou echt integreren met de locals (aangezien verder alle reizigers achterin op normale stoelen zitten en wij hier de enige tussen alle Nepalezen zijn). Ondertussen kunnen we ook mooi bekijken hoe we zo'n tien keer net niet van de weg af worden gereden door tegenliggers en hoe het 1 keer in een bocht bijna compleet mis gaat wanneer een tegenligger niet van tevoren heeft getoeterd (wat hier een teken is van stop ik kom de hoek om, maar gas loslaten ho maar). Al met al is het een interessante busreis waarbij we veel zien van de omgeving en leuke gesprekken hebben. Malou zit er ondertussen bij als een echte mama aangezien het meisje al een uur lang vredig op d'r schoot ligt/zit te slapen en zelfs d'r handje vasthoudt. Met name de laatste paar kilometers rijden we over een erg smal weggetje en zodra er een tegenligger aankomt is het passen en meten om te zorgen dat geen van de twee de afgrond invalt. Dan bereiken we heelhuids (maar wel zwaar oververhit haha) Besishahar. Hier hebben we een lekkere lunch (of eigenlijk ontbijt) om vervolgens met 9 anderen de jeep te pakken richting Chyamche. Dit is een stuk dat je in het principe ook kunt lopen, maar het pad loopt vrijwel alleen maar langs de weg. Vandaar dat we ervoor kiezen om het af te leggen met de jeep en zo wat dagen te winnen om bijvoorbeeld een mooie side trek richting het Tilicho meer te kunnen doen als we in Manang zijn. Echter is deze rit ook zeker niet zonder gevaar, want een weg is het niet echt te noemen. Het is een soort van pad opgebouwd uit losse stenen en zand waar we met een four wheel drive met heel wat gehobbel overheen gaan "it's gonna be a bumpy ride" was errug toepasselijk. 3 uur en heel wat gehobbel later zijn we aangekomen in Chyamche, maar helaas is het weer volledig omgeslagen en regent het erg hard. Ons plan om door te lopen naar Tal wat een erg leuk plekje schijnt te zijn, gaat dus waarschijnlijk niet lukken. Wel hebben we twee paar leuke mensen leren kennen in de jeep dus we besluiten samen een plek te zoeken om te overnachten. We komen uit bij een ouderwets maar gezellig guesthouse waar we opwarmen met een kop verse gemberthee met onze favoriete verse honing. Hoewel het pas half 5 is hebben we al vrij veel honger dus we besluiten rond half 6 wat te eten, even in ons boek te lezen en ruim optijd ons bed in te duiken. Er is hier geen stroom of elektriciteit, dus we eten met kaarslicht en zijn de rest van de avond aangewezen op onze zeer modieuze groene head torch. Het kamertje is klein, maar knus. Het lijkt een beetje op een hutje met twee bedden, een laag hout plafond en houten muurtjes. Rond half 8 kruipen we in onze slaapzak en kunnen we in bed luisteren naar de onweer en storm die buiten gaande is. Ergens heeft het wel wat leuks zo primitief maar knus. We hebben met een ander duo die ook richting Tal willen afgesproken om om 5 uur op te staan en te vertrekken (mits het een beetje is opgeklaard) en dan in Tal te ontbijten. Hoe ver we willen/kunnen gaan lopen weten we niet, maar daar zullen we morgen snel genoeg achter komen denk ik. Nu eerst maar even bidden dat het weer snel beter wordt en dat we lekker wat slaap in kunnen halen.
Dag 2:
De wekker gaat om 5 uur en als we naar buiten kijken zien we dat het nog pikke donker is. Was het wel zo'n goed idee om nu al op te staan vragen we ons af?... Wanneer we 10 minuten later nog een keer kijken is het ineens bijna licht, wauw dat ging snel. Maargoed de dag kan beginnen; we poetsen onze tanden, trekken onze hiking outfit aan (bestaande uit een afritstbroek, sport t-shirt, fleece vest, wandelsokken, bergschoenen, wandelstokken en petje tegen de zon), drinken een Masala thee en we zijn ready to go. We vertrekken tegelijk met het duo dat we in de jeep hebben leren kennen; een man van 59 die al 25 jaar aan t reizen is en z'n vrouw uit Griekenland die hij in India heeft leren kennen. Na ongeveer 1,5 uur komen we aan bij Tal, maar het blijkt helemaal onderaan de rivier te liggen. Om daar te gaan ontbijten zouden we dus eerst de berg af moeten om er vervolgens weer op te klimmen, dus we besluiten maar door te lopen. Een eindje verderop (het andere stel zijn we inmiddels uit het oog verloren) eten we 2 muesli repen en maken we wat foto's van de enorm mooie omgeving en de grote roofvogels die continue overvliegen. Ook ritsen we onze broeken af en gaat onze fleece uit aangezien we in de zon komen te lopen en dit vrij warm is. Rond een uur of half 11 komen we aan in Dharapani waar we ontbijten bij een schattige familie met twee enorm blije kids. Het jongetje vraagt met een big smile als we aan komen lopen "you want lunch?" Als we ja zeggen is die helemaal gelukkig. Hij komt de bestellingen opnemen, checkt zo'n tien keer of het klopt en rent dan de keuken in om het door te geven aan z'n vader. Even later komt die het trots brengen met nogsteeds zo'n grote lach op z'n gezicht. Zo mooi om te zien hoe de kinderen hier zo gelukkig zijn met zo weinig. Vervolgens lopen we door naar Danaqyu waar we lunchen en ook besluiten te blijven. Het volgende dorpje is namelijk ruim 2 uur stijl omhoog lopen en we hebben er onderhand al 6 uur opzitten. Nu pas merken we hoe pijn alles eigenlijk doet, met name onze rug, schouders en voeten, maar gelukkig is het pas 1 uur dus hebben we nog alle tijd om bij te rusten! We doen korte een powernap en wanneer we wakker worden zien we dat de Duitse jongen waarmee we gisteren in de bus en jeep zaten (maar die een dorpje eerder was uitgestapt) ook hier is. Hij had schijnbaar bij de check post in het vorige dorpje gevraagd of wij al voorbij waren gekomen (je hebt dus een soort trekking permit en die moet je bij elk check point af laten tekenen zodat ze een beetje bij kunnen houden waar je ongeveer bent) en toen hadden die mensen hem verteld dat we hierheen waren gegaan. Ook ontmoeten we een stelletje uit Schotland en met z'n vijven hebben we avondeten en praten we nog een tijdje na aan tafel. Rond een uur of 8 besluiten we naar bed te gaan, maar wanneer ik eenmaal in bed lig krijg ik (en vooral Malou) de schrik van ons leven. Boven m'n hoofd zit een HUGE maar dan ook echt mega grote spin. We rennen de kamer uit en kloppen aan bij Hannes (onze Duitse vriend) met de woorden "OMG HELP you have to save us!!!". Hij denkt dat de halve wereld vergaat maar niks is minder waar. Omdat we m niet echt zelf kunnen vangen kloppen we aan bij de eigenaren. Het kleine Nepalese vrouwtje begint hard te lachen "Spider?!", ze pakt en stok en roept ook haar man. Haar tactiek blijkt als volgt: met de stok naar de spin slaan en hij rent vast weg. Yeah right, maar een goede nachtrust zit er voor ons dan niet meer in hahaha. Gelukkig komt daar onze held, haar man, die een soort knijp tang uit de keuken heeft meegenomen. Ik wijs onder het bed en hij weet m te vangen en nog even voor m'n gezicht te houden zodat ik echt kan zien dat ze m hebben. Alsnog vinden ze het allemaal erg grappig, terwijl arme Malou staat dood te gaan in een hoekje en ik de hele kamer met m'n head torch op eventueel andere mega spinnen controleer. Na 20 keer alle hoeken van de kamer te hebben gecheckt liggen we weer in bed en weten we toch optijd in slaap te vallen.
Dag 3:
Vandaag gaat de wekker om 5:30 omdat we van plan zijn te stoppen in Chame dat zon vier uur verderop ligt. We besluiten dit keer wel te ontbijten en na een mega bord pap kunnen we wel weer even vooruit. Al snel komen we voor een dilemma te staan, want de weg splits in tweeën en bij beide kanten staat het bordje Timang (waar we heen moeten). Het lijkt erop dat de ene weg het pad volgt waar de jeeps over kunnen rijden en dat het andere pad dwars en stijl omhoog door het bos gaat. Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? Precies, we gaan lekker stijl omhoog. En zonder spijt want het uitzicht is prachtig! Vervolgens komen we weer op het jeep pad terecht en zien we recht voor ons een ander zijpad dat de bossen ingaat. Deze zijweggetjes zijn ons goed bevallen, dus we besluiten rechtdoor te gaan. Na ongeveer een uur beginnen we ons toch af te vragen waarom we nog helemaal geen andere mensen tegen zijn gekomen en of we eigenlijk Timang niet al zouden moeten hebben bereikt. Wanneer we bij een bruggetje over het beekje aankomen, zien we dat deze volledig is gedwarsboomd door drie grote bomen die zijn omgewaaid. Nu snappen we waarom er ergens een random rood kruis op een steen stond. Echter zijn we niet van plan om terug te lopen, dus gaan we opzoek naar een weg om de boom te omzeilen. We klimmen een stukje omhoog en via een modderig pad komen we bij het beekje. Terwijl ik alles film glijdt Malou volledig onderuit en komen we 5 minuten lang niet meer bij van t lachen wat het opstaan ook niet echt vergemakkelijkt. Uiteindelijk zijn we allebei weer te been en kunnen we op de een of andere manier over de boom heen klimmen (ja met backpack en al haha). Een kwartier later staan we weer op het pad #joepie. We blijven maar stijgen en stijgen en op een gegeven moment komen we bij een erg mooie hangbrug die de rivier over gaat. Er staat een pijltje naar Manang, maar we weten niet zeker of dat de goeie richting is. Toch besluiten we er maar overheen te gaan, want we hebben aan de overkant wel een dorpje zien liggen. Vervolgens zien we ook een pijl met ANAC staat, wat de afkorting is voor het annapurna circuit: jeej we zitten toch nog goed! Aan de overkant van de brug chillen we een half uurtje in de zon, eten we wat van onze voedsel voorraad en lopen dan weer verder. Zo'n vier uur later komen we aan in Timang (wat eigenlijk in twee uur te bereiken was). We hebben dus een onverwachtse side trek gedaan, maar het was wel super mooi. Chame is vanaf hier nog zo'n 2,5 uur, dus we besluiten maar meteen door te lopen. Hier komen we een heleboel andere mensen tegen die ook onderweg zijn naar Chame, waaronder Katy en Peter (het Schotse koppel) die ruim twee uur later dan wij vertrokken vanaf Danaqyu. Ze kijken ons verbaasd aan met de vraag wat we al die tijd hebben gedaan, en dan leggen we onze avontuurlijke route uit. Ook zij waren bijna dezelfde fout in gegaan, maar een ander Amerikaans koppel heeft ze de weg gewezen. Ruim twee uur later komen we aan in Chame en we hebben met Hannes, Katy en Peter afgesproken om weer in hetzelfde guesthouse te overnachten. Echter is Chame heel groot (relatief gezien dan, dus niet 1 maar wel 15 hotels) en het enige dat we weten is "na de brug aan de rechterkant". Echter zijn er zo'n drie bruggen en na de laatste brug hebben we ze nog nergens gezien. We besluiten maar te gaan lunchen en daarna verder te kijken. Zon 1,5 uur later zien we vanaf de overkant van de rivier drie mensen zitten, en jawel dat zijn ze! Het hotel heeft een super mooi uitzicht en na een wat ze noemen warme (maar dat betekent niet veel meer dan net niet ijskoude) douche lezen we ons boek in de zon en bedenken we hoe ver we de volgende dag willen lopen. Het hotel zit helemaal vol en 's avonds zitten we met z'n allen in de woonkamer te eten. We komen zelfs nog een meisje uit Zuid Afrika tegen dat we hebben leren kennen in ons eerste hostel in Kathmandu. Na een heerlijke maaltijd (Tibetan Bread with yak cheese en een apple pancake en ginger thee als toetje) is het "al" half 9 en besluiten we naar bed te gaan.
Dag 4:
Ook vandaag gaat de wekker weer vroeg. We staan op in de kou, pakken onze backpack weer in en ontbijten om 6 uur met Katy, Peter en Hannes. We hebben afgesproken vandaag met z'n vijven richting Bhratang te lopen en daar te lunchen. Hannes zal daarna omkeren om weer dezelfde weg terug te gaan omdat hij niet genoeg tijd heeft om het hele circuit te doen, en hij ook al op vrij vroege hoogte moeite kreeg met slapen (1 van de verschijnselen van hoogteziekte). We beginnen lekker optimistisch en vrolijk pratend en we zien een paar mooie watervallen, bruggetjes met de typische Nepalese gekleurde vlaggetjes en sneeuw pieken en gletsjers in de verte. Na zo'n 2 uur komen we aan bij een erg stijl stuk waar we ruim een uur stijl omhoog moeten lopen. Na zo'n 10 minuten merk ik al dat het ademen steeds lastiger gaat en dat m'n longen beginnen te branden. Vervolgens kost elke stap meer moeite en de eerste symptomen van hoogteziekte zijn een feit. Met een aantal stops tussendoor bereik ik uiteindelijk toch de top en vanaf daar gaat de weg alleen nog maar naar beneden (wat erg frustrerend is, want het voelt alsof je al die meters hebt geklommen voor niks haha..). Na zo'n 3,5 uur komen we aan in het dorpje waar we onze laatste lunch hebben samen en daar knap ik wel wat van op. Na afscheid te hebben genomen van Hannes lopen we met z'n vieren verder en dit is zonder twijfel het mooiste stuk tot nu toe. Het is een grote uitgestrekte valley waar Yaks rondlopen en je aan elke kant weer een compleet ander uitzicht hebt op de rest van het gebergte. Gelukkig hebben we de meeste stijging al gehad en na ongeveer 1,5 uur (veel sneller dan verwacht) komen we aan in Upper Pisang. Hier besluiten we naar de top te lopen om daar een guesthouse te zoeken. We vinden een super mooi huis dat helemaal van hout is gemaakt (ook van binnen) en we krijgen er een mooie kamer met privé badkamer heuj. Helaas geen warme douche, maargoed met een beetje wassen zijn we tegenwoordig ook alweer fris en fruitig. We merken meteen dat het hier wel een stuk kouder is, dus we doen wat extra kleren aan. Gelukkig schijnt de zon de hele middag, dus we hebben een prachtig uitzicht en het is lekker warm door de ramen heen. Ik lees een aantal hoofdstukken in m'n boek en besluit wat kleren te wassen nu ze nog kunnen drogen in de zon. Warm water is hier erg schaars aangezien ze het warm moeten maken met hout dat helemaal hierheen getild moet worden door oude vrouwtjes (wanneer ik die met zo'n mega zak de berg op zie lopen, vraag ik me weer extra af waarom ik het zo zwaar heb). Gelukkig kunnen we wel een beetje warm water en waspoeder krijgen om onze kleren te wassen en buiten aan de waslijn te hangen. Het waait enorm hard dus of ze blijven hangen is nog even de vraag, maar we proberen ze zo goed mogelijk vast te maken. Vervolgens lopen we nog een stukje omhoog om een super mooie en vooral enorm kleurrijke tempel te bekijken aan de top van Upper Pisang. Daarna eten we een lekkere Dal Bhat (die onderhand al twee keer zo duur is geworden als onderaan de berg), drinken nog een kop thee en besluiten optijd naar bed te gaan zodat we ons morgen hopelijk weer goed voelen. Ik kan niet echt uitleggen wat het is, maar je voelt je
continue een soort van vaag, moe maar soms juist weer even heel hyper of energiek, echt heel gek haha. Lou heeft tot nu toe vooral last van niet kunnen slapen (ondanks dat je toch erg moe bent) dus we zijn benieuwd hoe het verder gaat. Voor morgen hebben we in ieder geval besloten zelf vroeg te gaan lopen zodat we het rustig aan kunnen doen en veel pauzes kunnen nemen. Ook dan zullen we namelijk weer een flink stuk stijgen (en daarna helaas ook weer dalen) maar het is wel goed voor de acclimatisatie.
Dag 5:
Wanneer de wekker gaat zijn we allebei nog erg moe en hebben we vooral moeite met uit onze slaapzak komen aangezien het zo koud is. Twintig minuten later staan we op om te gaan ontbijten. Daarna pakken we onze tas in, nemen we nog een foto met de mega coole eigenaar van het guesthouse die op een echte indiaan lijkt en vertrekken we uit Upper Pisang. We kunnen twee kanten op, onder langs de weg richting Humde of boven langs een smaller pad richting Ghyaru en zo'n 500 meter stijgen. We besluiten dat laatste te proberen, om zo ook alvast aan de hoogte te kunnen wennen. Het eerste uur gaat vrij steady, maar dan komt de gevreesde berg. Ruim 400 meter stijl omhoog lopen met 9 kilo op je rug en een gebrek aan zuurstof bleek zeker niet makkelijk. Gelukkig is het zonnig en maken we om de paar meter even een stop om weer op adem te komen, wat te drinken en waar nodig even te zitten. Ongeveer een uur later hebben we de top bereikt (althans dat denken we) en genieten we van het super mooie uitzicht. We besluiten verder te lopen naar het volgende dorpje om daar lunch te hebben. Volgens een porter die we tegenkomen is het om de hoek van de volgende berg en is het ongeveer een uur. Helaas is ook dit stuk nog vrij veel omhoog lopen en wanneer we de hoek om komen is er zeker geen dorpje in zicht. We lopen door naar de volgende berg, maar ook daar nogsteeds geen dorpje in zicht. De paden worden steeds smaller en er liggen veel losse stenen, dus we moeten goed op de weg blijven letten en vooral niet teveel naar beneden kijken. Wel is het uitzicht erg mooi en kunnen we een hele hoop ijsbergen in de verte zien. Uiteindelijk bereiken we zo'n twee uur later dan gelukkig het dorpje Ngawal waar we de andere groep van vanochtend tegenkomen die voor ons waren vertrokken. We lunchen met heel lekkere tomatensoep en Tibetan Bread en zitten onderhand op zo'n 3670 meter hoogte. Gelukkig hebben we nu geen last van hoogteziekte op de kortademigheid na dan. Na de lunch kijken we wat de opties zijn voor de rest van de dag, we kunnen weer dalen richting Bhraka maar dat is nog ruim twee uur en eigenlijk zijn we nogal kapot na deze tocht. Wanneer we zien dat ze hier een warme douche hebben (wel betaald, maargoed het is 100 rupies dus iets van 90 cent) besluiten we hier te blijven zodat we ook al een keer op een wat hogere hoogte kunnen slapen en onze haren weer eens kunnen wassen. Na de douche (die wel heel warm was; soms 50 graden) zitten we nog even in de laatste zon en hebben we warme chocomelk yummmm. S avonds koelt het flink af, maar gelukkig is er een woonkamer waar de familie de kachel aansteekt zodat we op kunnen warmen. Ze hebben er zelfs een tv waar we op CNN het nieuws kunnen zien, maar of we daar nu echt blij van worden is maar de vraag; aanslag hier, vuurwerkexplosie daar, en Donald Thrump die koploper is volgens de huidige peilingen.. Dan beseffen we ons hoe fijn het eigenlijk is om hier even in de middle of nowhere te zitten en niet met alles en iedereen uit de rest van de wereld bezig te hoeven zijn. De mensen hier zijn ook continue zo vrolijk en gelukkig, en vooral het meisje van hun familie (ik denk zo'n veertien jaar oud, die overigens de hele dag helpt in de keuken en op het land) vindt het fantastisch om met ons bij de haard te zitten, soms even stiekem te kijken en dan heel hard te lachen (waarom? Geen idee maar we lachen gewoon mee haha). Na het eten gaan de andere gasten naar bed en blijven wij nog even met de familie kijken naar wat traditionele Nepalese videoclips. Dit vinden wij dan weer erg grappig, aangezien de verhalen (voor zo ver ze voor ons te volgen zijn) echt mega random zijn. Een jongen en een meisje zitten in een auto, ze doen allebei een soort schuddende schouder dans en dan ineens zijn er schapen met een rode neus en staan ze stil en komt iemand aanrennen met een pot water en ja logisch is anders haha. Rond half 9 gaan ook wij naar bed in de hoop een goede nachtrust te krijgen op deze 3700 meter hoogte. Gelukkig hebben we drie dekens, want het slapen hier in de hutjes is niet veel anders dan slapen in de open lucht, maar zo komen we de nacht vast door.
Dag 6:
We hebben ervoor gekozen vandaag geen wekker te zetten en we worden rond half 8 uit onszelf wakker (wat relatief gezien heellll laat is). Malou heeft gelukkig de hele nacht goed door kunnen slapen en ik eigenlijk ook op heel wat bizarre dromen en een paar momenten na waarop ik wakker werd en even naar adem moest happen, toch nog niet helemaal gewend aan de verminderde hoeveelheid zuurstof hier denk ik. We ontbijten met een appel pannenkoek en zitten daarna nog even een uurtje in de ochtend zon. We hoeven vandaag namelijk maar zo'n drie uurtje te lopen naar Manang waar we twee dagen zullen blijven om te acclimatiseren. Na met de hele familie op de foto te zijn geweest (waaronder de oma van eind tachtig met alleen maar rimpels en twee tanden in d'r mond) beginnen we aan de daling. Het eerste stuk gaat vrij makkelijk en we kunnen vrolijk pratend in de zon de berg aflopen. Wanneer we beneden een beekje oversteken beginnen we toch te twijfelen of dit het goeie pad is, aangezien we wel erg veel omlaag gaan. Na onze kaartlees kwaliteiten erop los te hebben gelaten komen we toch tot de conclusie dat dit waarschijnlijk het goede pad moet zijn. Een half uurtje later komen we inderdaad bij een check post en dan kan onze weg langs het water worden vervolgd. We komen langs uitgestrekte vlaktes met meertjes, paarden, yaks, koeien en alle soorten dieren. Rond half 1 komen we aan in Bhraka, waar we gaan lunchen bij een fresh local bakery. We bestellen een vegetable burger en deze is echt su-per lekker. Eindelijk een keer normaal brood jeej. Anderhalf uur later lopen we door naar Manang en na alle hotels gecheckt te hebben (voor de beste prijs kwaliteit verhouding) belanden we bij het Yeti Hotel. We komen al meteen een hele hoop mensen tegen die we allemaal ergens anders onderweg tijdens onze trekking zijn tegengekomen. Manang is namelijk de plek waar de meeste trekkers 2 dagen blijven om te acclimatiseren en vanaf hier zijn er ook veel mooie side treks te doen. Een side trek die wij nu overwegen is die naar het Tilicho meer, wat erg mooi schijnt te zijn. Wel horen we nu van wat mensen dat die best gevaarlijk kan zijn, en dat het weer er niet altijd goed genoeg voor is. We moeten dus maar even kijken of het nogsteeds mogelijk is en zo ja, of we hem dan in ieder geval met andere mensen of met een gids kunnen doen. Daarnaast kregen we gisteren het nieuws dat de pass gesloten is omdat er ruim een meter sneeuw is gevallen, iets dat normaalgesproken rond deze tijd van het jaar nooit gebeurt. We houden dus onze fingers crossed dat hij open zal zijn zodra wij er aankomen.
De rest van de middag blijven we in onze kamer om wat bij te slapen, te lezen en foto's en filmpjes terug te kijken. 'S avonds hebben we avondeten hier in het restaurant en al snel komen we Yan tegen die ook weer in dit hotel blijkt te zitten. Yan is de gids van een Duits koppel dat we gisteren in Ngawal hebben leren kennen, hij lacht de hele tijd en vindt alles grappig maar z'n Engels is vrij slecht dus niemand verstaat iets van wat die zegt (het is een soort Engels met Nepalees gemengd gebrabbel). Toch lachen we meestal maar gewoon mee, herhalen we wat Nepalese woordjes en dan is die weer helemaal gelukkig. Ook zij zijn van plan om overmorgen richting het Tilicho Lake te gaan, dus wie weet dat we bij hun aansluiten. Na het eten drinken we nog wat thee, lezen we bij de openhaard en dan gaan we naar onze kamer. Moe zijn we alleen nog niet echt (hoewel het al 9 uur ja) dus we gaan nog even yoga'en en wat mooie vlogs opnemen. Rond
een uur of 10 gaan we uiteindelijk naar bed met het idee dat we morgen een dagje lekker niks hoeven.
Dag 7:
Om half 8 word ik voor de zoveelste keer wakker en nu kan ik niet meer slapen. Ik zie de zon door de gordijnen komen en de lucht is strak blauw, dus het belooft een mooie dag te worden. Malou ligt nog in een diepe slaap dus ik besluit even in m'n boek te gaan lezen. Een uur later val ik toch weer in slaap en daarna worden we om 10 uur opnieuw wakker. We zijn allebei nog een beetje half slaperig, maar de ijskoude douche brengt daar snel verandering in. We willen onze haren wassen, maar onder de douche staan is echt niet te doen (vooral omdat het in de kamer en buiten ook enorm koud is) dus we hangen maar met ons hoofd onder de kraan en proberen op die manier ons haar te wassen. Rond een uur of 11 gaan we ontbijten, de ober is erg verrast wanneer we ontbijt in plaats van lunch bestellen "almost half past 11!", ja normaal ontbijten we ook rond 6, maar vandaag hebben we alle tijd :) Na ons ontbijt besluiten we richting een meer te lopen dat vlak naast Manang ligt. Op de stijle en vooral korrelige afdaling hebben we even spijt dat we onze bergschoenen niet aanhebben, maar toch komen we heelhuids bij het meer aan. Het is inderdaad erg mooi en we drinken er een kop thee en genieten van de zon (wetende dat het vanaf een uur of 1 vrijwel altijd dicht trekt hier). Wanneer de eerste wolken beginnen te komen koelt het snel af en besluiten we samen met een andere Duitse jongen die we hebben leren kennen ergens te lunchen. Malou en Leon proberen de garlic soup aangezien dit erg goed schijnt te werken tegen hoogteziekte en ik houd het bij een omelet aangezien ik bang ben dat m'n maag niet erg blij is met zo'n 15 tenen knoflook in een soep. Om drie uur is er een gratis altitude talk bij de medical post tegenover ons hotel en Lou en ik besluiten erheen te gaan. Ze leggen hier alles uit over de verschijnselen van hoogteziekte, hoe je er mee om moet gaan, hoe je het eventueel kunt voorkomen en waarom wel of geen medicijnen te gebruiken. Hierna besluiten we mee te doen aan een onderzoek waar ze mee bezig zijn, waarbij ze onze hartslag en percentage zuurstof in ons bloed meten. Malou heeft een wonderbaarlijk hoog percentage van maarliefst 97% en ook ik doe het nog best prima met 92%. Wanneer je de pas overgaat is het meestal nog maar 50%, dus ik ben benieuwd hoe dat wordt aangezien ik nu na een steil stuk al het idee heb dat ik vrijwel niet meer kan ademen. Ook onze hartslag is gemiddeld dus helemaal prima. Vervolgens moeten we een aantal vragen beantwoorden over de symptomen van AMS (acute mountain sickness) op dit moment, en dat zullen we dan de komende week elke dag rapporteren. Aangezien veel mensen een rustdag nemen in Manang hebben ze hierop ingespeeld door twee kleine bioscoopjes in het stadje te bouwen. We hebben met Leon afgesproken om om 5 uur naar 7 years in Tibet te gaan, maar wanneer we bij de bioscoop aankomen blijkt er ook een groep te zijn die into the wild willen kijken. Uiteindelijk is de meerderheid toch voor 7 years in Tibet dus kunnen we 2 volle uren van Brad Pitt gaan genieten. Ondertussen krijgen we zelfs verse Masala thee en popcorn en dit alles voor nog geen €2,50. Rond half 8 is de film afgelopen en gaan we terug richting het hotel om wat te eten en optijd naar bed te gaan. Ik heb de lekkerste Dal Bhat tot nu toe en na het eten doen we nog wat kaartspelen met onze grote vriend Yam. We proberen het makkelijkste kaartspel dat we kennen te bedenken en komen tot de conclusie dat dat waarschijnlijk ezelen is. Omdat dit ook nog vrij verwarrend blijkt, laten we het duim op de tafel aspect nog even achterwegen. Na een paar potjes denken we het wel te kunnen introduceren, maar onze Yam merkt het toch altijd als laatste op (behalve de keer toen die het zelf als eerste had en wij het eigenlijk allemaal al doorhadden maar hij toch na een minuut z'n duim op tafel wist te leggen heujjjjj goedzo Yam *high five en n big smile*). Rond half 9 besluiten we naar bed te gaan en de volgende ochtend een beetje optijd op te staan om te kijken of we bij een groep aan kunnen sluiten om naar het Tilicho meer te lopen.
(Het vervolg is te lezen in deel 2)
Hier m'n tweede reisverslag over de trekking die Malou en ik hebben gedaan door het Annapurna gebergte in de Himalaya. Het is vrij lang geworden haha, maar hopelijk genieten jullie ervan om het te lezen!
Dag 1:
Joepie het is 5:30 en de wekker gaat voor weer een nieuwe vroege dag met veel op de planning! Met de taxi worden we naar de busparkeerplaats gebracht waar we de goeie bus moeten zien te vinden. Een man zegt meteen "Besishahar? This bus!" Maar als we instappen blijkt iedereen een stoel nummer te hebben en wij niet. Bij het navragen zegt die "geen probleem dit is de enige bus naar Besishahar en de buschauffeur zal er voor zorgen dat iedereen erin past". Zo gezegd; zo gedaan. Drie minuten later zitten we voorin aan de zijkant met z'n drieën (Malou ik en nog een Duitse jongen) op een mini bankje gepropt. Echt ruimte voor onze benen is er niet, vooral niet zodra een Nepalese vrouw met twee kinderen nog binnenkomt en ook op het bankje en het soort van blok in het midden moet gaan zitten. Goed tegen elkaar aangeklemd kan de 4 uur durende busreis dan na een half uur eindelijk beginnen. Het is een zonnige dag en al snel lopen de temperaturen hoog op. Ook komen er tot onze verbazing bij verschillende stops telkens meer mensen bij die zich weer ergens tussen moeten wringen. De twee kleine Nepalese kindjes kijken ons in het begin maar een beetje bang aan, maar na een tijdje komt het oudste meisje (denk zo'n 5 jaar) tussen ons in te zitten omdat er in het midden geen plek meer is. Bij de eerstvolgende stop na ongeveer twee uurtjes moeten we wisselen van plek en komen er nog meer mensen bij, wat resulteert in een bijzonder volgepropte bus waarbij Malou een random Nepalees kind op d'r schoot krijgt en ik nog net niet bovenop de buschauffeur kom te zitten met m'n voeten in de versnellingsbak. Erg comfortabel is het niet, maar toch kunnen we er hard om lachen. Dit is nou echt integreren met de locals (aangezien verder alle reizigers achterin op normale stoelen zitten en wij hier de enige tussen alle Nepalezen zijn). Ondertussen kunnen we ook mooi bekijken hoe we zo'n tien keer net niet van de weg af worden gereden door tegenliggers en hoe het 1 keer in een bocht bijna compleet mis gaat wanneer een tegenligger niet van tevoren heeft getoeterd (wat hier een teken is van stop ik kom de hoek om, maar gas loslaten ho maar). Al met al is het een interessante busreis waarbij we veel zien van de omgeving en leuke gesprekken hebben. Malou zit er ondertussen bij als een echte mama aangezien het meisje al een uur lang vredig op d'r schoot ligt/zit te slapen en zelfs d'r handje vasthoudt. Met name de laatste paar kilometers rijden we over een erg smal weggetje en zodra er een tegenligger aankomt is het passen en meten om te zorgen dat geen van de twee de afgrond invalt. Dan bereiken we heelhuids (maar wel zwaar oververhit haha) Besishahar. Hier hebben we een lekkere lunch (of eigenlijk ontbijt) om vervolgens met 9 anderen de jeep te pakken richting Chyamche. Dit is een stuk dat je in het principe ook kunt lopen, maar het pad loopt vrijwel alleen maar langs de weg. Vandaar dat we ervoor kiezen om het af te leggen met de jeep en zo wat dagen te winnen om bijvoorbeeld een mooie side trek richting het Tilicho meer te kunnen doen als we in Manang zijn. Echter is deze rit ook zeker niet zonder gevaar, want een weg is het niet echt te noemen. Het is een soort van pad opgebouwd uit losse stenen en zand waar we met een four wheel drive met heel wat gehobbel overheen gaan "it's gonna be a bumpy ride" was errug toepasselijk. 3 uur en heel wat gehobbel later zijn we aangekomen in Chyamche, maar helaas is het weer volledig omgeslagen en regent het erg hard. Ons plan om door te lopen naar Tal wat een erg leuk plekje schijnt te zijn, gaat dus waarschijnlijk niet lukken. Wel hebben we twee paar leuke mensen leren kennen in de jeep dus we besluiten samen een plek te zoeken om te overnachten. We komen uit bij een ouderwets maar gezellig guesthouse waar we opwarmen met een kop verse gemberthee met onze favoriete verse honing. Hoewel het pas half 5 is hebben we al vrij veel honger dus we besluiten rond half 6 wat te eten, even in ons boek te lezen en ruim optijd ons bed in te duiken. Er is hier geen stroom of elektriciteit, dus we eten met kaarslicht en zijn de rest van de avond aangewezen op onze zeer modieuze groene head torch. Het kamertje is klein, maar knus. Het lijkt een beetje op een hutje met twee bedden, een laag hout plafond en houten muurtjes. Rond half 8 kruipen we in onze slaapzak en kunnen we in bed luisteren naar de onweer en storm die buiten gaande is. Ergens heeft het wel wat leuks zo primitief maar knus. We hebben met een ander duo die ook richting Tal willen afgesproken om om 5 uur op te staan en te vertrekken (mits het een beetje is opgeklaard) en dan in Tal te ontbijten. Hoe ver we willen/kunnen gaan lopen weten we niet, maar daar zullen we morgen snel genoeg achter komen denk ik. Nu eerst maar even bidden dat het weer snel beter wordt en dat we lekker wat slaap in kunnen halen.
Dag 2:
De wekker gaat om 5 uur en als we naar buiten kijken zien we dat het nog pikke donker is. Was het wel zo'n goed idee om nu al op te staan vragen we ons af?... Wanneer we 10 minuten later nog een keer kijken is het ineens bijna licht, wauw dat ging snel. Maargoed de dag kan beginnen; we poetsen onze tanden, trekken onze hiking outfit aan (bestaande uit een afritstbroek, sport t-shirt, fleece vest, wandelsokken, bergschoenen, wandelstokken en petje tegen de zon), drinken een Masala thee en we zijn ready to go. We vertrekken tegelijk met het duo dat we in de jeep hebben leren kennen; een man van 59 die al 25 jaar aan t reizen is en z'n vrouw uit Griekenland die hij in India heeft leren kennen. Na ongeveer 1,5 uur komen we aan bij Tal, maar het blijkt helemaal onderaan de rivier te liggen. Om daar te gaan ontbijten zouden we dus eerst de berg af moeten om er vervolgens weer op te klimmen, dus we besluiten maar door te lopen. Een eindje verderop (het andere stel zijn we inmiddels uit het oog verloren) eten we 2 muesli repen en maken we wat foto's van de enorm mooie omgeving en de grote roofvogels die continue overvliegen. Ook ritsen we onze broeken af en gaat onze fleece uit aangezien we in de zon komen te lopen en dit vrij warm is. Rond een uur of half 11 komen we aan in Dharapani waar we ontbijten bij een schattige familie met twee enorm blije kids. Het jongetje vraagt met een big smile als we aan komen lopen "you want lunch?" Als we ja zeggen is die helemaal gelukkig. Hij komt de bestellingen opnemen, checkt zo'n tien keer of het klopt en rent dan de keuken in om het door te geven aan z'n vader. Even later komt die het trots brengen met nogsteeds zo'n grote lach op z'n gezicht. Zo mooi om te zien hoe de kinderen hier zo gelukkig zijn met zo weinig. Vervolgens lopen we door naar Danaqyu waar we lunchen en ook besluiten te blijven. Het volgende dorpje is namelijk ruim 2 uur stijl omhoog lopen en we hebben er onderhand al 6 uur opzitten. Nu pas merken we hoe pijn alles eigenlijk doet, met name onze rug, schouders en voeten, maar gelukkig is het pas 1 uur dus hebben we nog alle tijd om bij te rusten! We doen korte een powernap en wanneer we wakker worden zien we dat de Duitse jongen waarmee we gisteren in de bus en jeep zaten (maar die een dorpje eerder was uitgestapt) ook hier is. Hij had schijnbaar bij de check post in het vorige dorpje gevraagd of wij al voorbij waren gekomen (je hebt dus een soort trekking permit en die moet je bij elk check point af laten tekenen zodat ze een beetje bij kunnen houden waar je ongeveer bent) en toen hadden die mensen hem verteld dat we hierheen waren gegaan. Ook ontmoeten we een stelletje uit Schotland en met z'n vijven hebben we avondeten en praten we nog een tijdje na aan tafel. Rond een uur of 8 besluiten we naar bed te gaan, maar wanneer ik eenmaal in bed lig krijg ik (en vooral Malou) de schrik van ons leven. Boven m'n hoofd zit een HUGE maar dan ook echt mega grote spin. We rennen de kamer uit en kloppen aan bij Hannes (onze Duitse vriend) met de woorden "OMG HELP you have to save us!!!". Hij denkt dat de halve wereld vergaat maar niks is minder waar. Omdat we m niet echt zelf kunnen vangen kloppen we aan bij de eigenaren. Het kleine Nepalese vrouwtje begint hard te lachen "Spider?!", ze pakt en stok en roept ook haar man. Haar tactiek blijkt als volgt: met de stok naar de spin slaan en hij rent vast weg. Yeah right, maar een goede nachtrust zit er voor ons dan niet meer in hahaha. Gelukkig komt daar onze held, haar man, die een soort knijp tang uit de keuken heeft meegenomen. Ik wijs onder het bed en hij weet m te vangen en nog even voor m'n gezicht te houden zodat ik echt kan zien dat ze m hebben. Alsnog vinden ze het allemaal erg grappig, terwijl arme Malou staat dood te gaan in een hoekje en ik de hele kamer met m'n head torch op eventueel andere mega spinnen controleer. Na 20 keer alle hoeken van de kamer te hebben gecheckt liggen we weer in bed en weten we toch optijd in slaap te vallen.
Dag 3:
Vandaag gaat de wekker om 5:30 omdat we van plan zijn te stoppen in Chame dat zon vier uur verderop ligt. We besluiten dit keer wel te ontbijten en na een mega bord pap kunnen we wel weer even vooruit. Al snel komen we voor een dilemma te staan, want de weg splits in tweeën en bij beide kanten staat het bordje Timang (waar we heen moeten). Het lijkt erop dat de ene weg het pad volgt waar de jeeps over kunnen rijden en dat het andere pad dwars en stijl omhoog door het bos gaat. Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? Precies, we gaan lekker stijl omhoog. En zonder spijt want het uitzicht is prachtig! Vervolgens komen we weer op het jeep pad terecht en zien we recht voor ons een ander zijpad dat de bossen ingaat. Deze zijweggetjes zijn ons goed bevallen, dus we besluiten rechtdoor te gaan. Na ongeveer een uur beginnen we ons toch af te vragen waarom we nog helemaal geen andere mensen tegen zijn gekomen en of we eigenlijk Timang niet al zouden moeten hebben bereikt. Wanneer we bij een bruggetje over het beekje aankomen, zien we dat deze volledig is gedwarsboomd door drie grote bomen die zijn omgewaaid. Nu snappen we waarom er ergens een random rood kruis op een steen stond. Echter zijn we niet van plan om terug te lopen, dus gaan we opzoek naar een weg om de boom te omzeilen. We klimmen een stukje omhoog en via een modderig pad komen we bij het beekje. Terwijl ik alles film glijdt Malou volledig onderuit en komen we 5 minuten lang niet meer bij van t lachen wat het opstaan ook niet echt vergemakkelijkt. Uiteindelijk zijn we allebei weer te been en kunnen we op de een of andere manier over de boom heen klimmen (ja met backpack en al haha). Een kwartier later staan we weer op het pad #joepie. We blijven maar stijgen en stijgen en op een gegeven moment komen we bij een erg mooie hangbrug die de rivier over gaat. Er staat een pijltje naar Manang, maar we weten niet zeker of dat de goeie richting is. Toch besluiten we er maar overheen te gaan, want we hebben aan de overkant wel een dorpje zien liggen. Vervolgens zien we ook een pijl met ANAC staat, wat de afkorting is voor het annapurna circuit: jeej we zitten toch nog goed! Aan de overkant van de brug chillen we een half uurtje in de zon, eten we wat van onze voedsel voorraad en lopen dan weer verder. Zo'n vier uur later komen we aan in Timang (wat eigenlijk in twee uur te bereiken was). We hebben dus een onverwachtse side trek gedaan, maar het was wel super mooi. Chame is vanaf hier nog zo'n 2,5 uur, dus we besluiten maar meteen door te lopen. Hier komen we een heleboel andere mensen tegen die ook onderweg zijn naar Chame, waaronder Katy en Peter (het Schotse koppel) die ruim twee uur later dan wij vertrokken vanaf Danaqyu. Ze kijken ons verbaasd aan met de vraag wat we al die tijd hebben gedaan, en dan leggen we onze avontuurlijke route uit. Ook zij waren bijna dezelfde fout in gegaan, maar een ander Amerikaans koppel heeft ze de weg gewezen. Ruim twee uur later komen we aan in Chame en we hebben met Hannes, Katy en Peter afgesproken om weer in hetzelfde guesthouse te overnachten. Echter is Chame heel groot (relatief gezien dan, dus niet 1 maar wel 15 hotels) en het enige dat we weten is "na de brug aan de rechterkant". Echter zijn er zo'n drie bruggen en na de laatste brug hebben we ze nog nergens gezien. We besluiten maar te gaan lunchen en daarna verder te kijken. Zon 1,5 uur later zien we vanaf de overkant van de rivier drie mensen zitten, en jawel dat zijn ze! Het hotel heeft een super mooi uitzicht en na een wat ze noemen warme (maar dat betekent niet veel meer dan net niet ijskoude) douche lezen we ons boek in de zon en bedenken we hoe ver we de volgende dag willen lopen. Het hotel zit helemaal vol en 's avonds zitten we met z'n allen in de woonkamer te eten. We komen zelfs nog een meisje uit Zuid Afrika tegen dat we hebben leren kennen in ons eerste hostel in Kathmandu. Na een heerlijke maaltijd (Tibetan Bread with yak cheese en een apple pancake en ginger thee als toetje) is het "al" half 9 en besluiten we naar bed te gaan.
Dag 4:
Ook vandaag gaat de wekker weer vroeg. We staan op in de kou, pakken onze backpack weer in en ontbijten om 6 uur met Katy, Peter en Hannes. We hebben afgesproken vandaag met z'n vijven richting Bhratang te lopen en daar te lunchen. Hannes zal daarna omkeren om weer dezelfde weg terug te gaan omdat hij niet genoeg tijd heeft om het hele circuit te doen, en hij ook al op vrij vroege hoogte moeite kreeg met slapen (1 van de verschijnselen van hoogteziekte). We beginnen lekker optimistisch en vrolijk pratend en we zien een paar mooie watervallen, bruggetjes met de typische Nepalese gekleurde vlaggetjes en sneeuw pieken en gletsjers in de verte. Na zo'n 2 uur komen we aan bij een erg stijl stuk waar we ruim een uur stijl omhoog moeten lopen. Na zo'n 10 minuten merk ik al dat het ademen steeds lastiger gaat en dat m'n longen beginnen te branden. Vervolgens kost elke stap meer moeite en de eerste symptomen van hoogteziekte zijn een feit. Met een aantal stops tussendoor bereik ik uiteindelijk toch de top en vanaf daar gaat de weg alleen nog maar naar beneden (wat erg frustrerend is, want het voelt alsof je al die meters hebt geklommen voor niks haha..). Na zo'n 3,5 uur komen we aan in het dorpje waar we onze laatste lunch hebben samen en daar knap ik wel wat van op. Na afscheid te hebben genomen van Hannes lopen we met z'n vieren verder en dit is zonder twijfel het mooiste stuk tot nu toe. Het is een grote uitgestrekte valley waar Yaks rondlopen en je aan elke kant weer een compleet ander uitzicht hebt op de rest van het gebergte. Gelukkig hebben we de meeste stijging al gehad en na ongeveer 1,5 uur (veel sneller dan verwacht) komen we aan in Upper Pisang. Hier besluiten we naar de top te lopen om daar een guesthouse te zoeken. We vinden een super mooi huis dat helemaal van hout is gemaakt (ook van binnen) en we krijgen er een mooie kamer met privé badkamer heuj. Helaas geen warme douche, maargoed met een beetje wassen zijn we tegenwoordig ook alweer fris en fruitig. We merken meteen dat het hier wel een stuk kouder is, dus we doen wat extra kleren aan. Gelukkig schijnt de zon de hele middag, dus we hebben een prachtig uitzicht en het is lekker warm door de ramen heen. Ik lees een aantal hoofdstukken in m'n boek en besluit wat kleren te wassen nu ze nog kunnen drogen in de zon. Warm water is hier erg schaars aangezien ze het warm moeten maken met hout dat helemaal hierheen getild moet worden door oude vrouwtjes (wanneer ik die met zo'n mega zak de berg op zie lopen, vraag ik me weer extra af waarom ik het zo zwaar heb). Gelukkig kunnen we wel een beetje warm water en waspoeder krijgen om onze kleren te wassen en buiten aan de waslijn te hangen. Het waait enorm hard dus of ze blijven hangen is nog even de vraag, maar we proberen ze zo goed mogelijk vast te maken. Vervolgens lopen we nog een stukje omhoog om een super mooie en vooral enorm kleurrijke tempel te bekijken aan de top van Upper Pisang. Daarna eten we een lekkere Dal Bhat (die onderhand al twee keer zo duur is geworden als onderaan de berg), drinken nog een kop thee en besluiten optijd naar bed te gaan zodat we ons morgen hopelijk weer goed voelen. Ik kan niet echt uitleggen wat het is, maar je voelt je
continue een soort van vaag, moe maar soms juist weer even heel hyper of energiek, echt heel gek haha. Lou heeft tot nu toe vooral last van niet kunnen slapen (ondanks dat je toch erg moe bent) dus we zijn benieuwd hoe het verder gaat. Voor morgen hebben we in ieder geval besloten zelf vroeg te gaan lopen zodat we het rustig aan kunnen doen en veel pauzes kunnen nemen. Ook dan zullen we namelijk weer een flink stuk stijgen (en daarna helaas ook weer dalen) maar het is wel goed voor de acclimatisatie.
Dag 5:
Wanneer de wekker gaat zijn we allebei nog erg moe en hebben we vooral moeite met uit onze slaapzak komen aangezien het zo koud is. Twintig minuten later staan we op om te gaan ontbijten. Daarna pakken we onze tas in, nemen we nog een foto met de mega coole eigenaar van het guesthouse die op een echte indiaan lijkt en vertrekken we uit Upper Pisang. We kunnen twee kanten op, onder langs de weg richting Humde of boven langs een smaller pad richting Ghyaru en zo'n 500 meter stijgen. We besluiten dat laatste te proberen, om zo ook alvast aan de hoogte te kunnen wennen. Het eerste uur gaat vrij steady, maar dan komt de gevreesde berg. Ruim 400 meter stijl omhoog lopen met 9 kilo op je rug en een gebrek aan zuurstof bleek zeker niet makkelijk. Gelukkig is het zonnig en maken we om de paar meter even een stop om weer op adem te komen, wat te drinken en waar nodig even te zitten. Ongeveer een uur later hebben we de top bereikt (althans dat denken we) en genieten we van het super mooie uitzicht. We besluiten verder te lopen naar het volgende dorpje om daar lunch te hebben. Volgens een porter die we tegenkomen is het om de hoek van de volgende berg en is het ongeveer een uur. Helaas is ook dit stuk nog vrij veel omhoog lopen en wanneer we de hoek om komen is er zeker geen dorpje in zicht. We lopen door naar de volgende berg, maar ook daar nogsteeds geen dorpje in zicht. De paden worden steeds smaller en er liggen veel losse stenen, dus we moeten goed op de weg blijven letten en vooral niet teveel naar beneden kijken. Wel is het uitzicht erg mooi en kunnen we een hele hoop ijsbergen in de verte zien. Uiteindelijk bereiken we zo'n twee uur later dan gelukkig het dorpje Ngawal waar we de andere groep van vanochtend tegenkomen die voor ons waren vertrokken. We lunchen met heel lekkere tomatensoep en Tibetan Bread en zitten onderhand op zo'n 3670 meter hoogte. Gelukkig hebben we nu geen last van hoogteziekte op de kortademigheid na dan. Na de lunch kijken we wat de opties zijn voor de rest van de dag, we kunnen weer dalen richting Bhraka maar dat is nog ruim twee uur en eigenlijk zijn we nogal kapot na deze tocht. Wanneer we zien dat ze hier een warme douche hebben (wel betaald, maargoed het is 100 rupies dus iets van 90 cent) besluiten we hier te blijven zodat we ook al een keer op een wat hogere hoogte kunnen slapen en onze haren weer eens kunnen wassen. Na de douche (die wel heel warm was; soms 50 graden) zitten we nog even in de laatste zon en hebben we warme chocomelk yummmm. S avonds koelt het flink af, maar gelukkig is er een woonkamer waar de familie de kachel aansteekt zodat we op kunnen warmen. Ze hebben er zelfs een tv waar we op CNN het nieuws kunnen zien, maar of we daar nu echt blij van worden is maar de vraag; aanslag hier, vuurwerkexplosie daar, en Donald Thrump die koploper is volgens de huidige peilingen.. Dan beseffen we ons hoe fijn het eigenlijk is om hier even in de middle of nowhere te zitten en niet met alles en iedereen uit de rest van de wereld bezig te hoeven zijn. De mensen hier zijn ook continue zo vrolijk en gelukkig, en vooral het meisje van hun familie (ik denk zo'n veertien jaar oud, die overigens de hele dag helpt in de keuken en op het land) vindt het fantastisch om met ons bij de haard te zitten, soms even stiekem te kijken en dan heel hard te lachen (waarom? Geen idee maar we lachen gewoon mee haha). Na het eten gaan de andere gasten naar bed en blijven wij nog even met de familie kijken naar wat traditionele Nepalese videoclips. Dit vinden wij dan weer erg grappig, aangezien de verhalen (voor zo ver ze voor ons te volgen zijn) echt mega random zijn. Een jongen en een meisje zitten in een auto, ze doen allebei een soort schuddende schouder dans en dan ineens zijn er schapen met een rode neus en staan ze stil en komt iemand aanrennen met een pot water en ja logisch is anders haha. Rond half 9 gaan ook wij naar bed in de hoop een goede nachtrust te krijgen op deze 3700 meter hoogte. Gelukkig hebben we drie dekens, want het slapen hier in de hutjes is niet veel anders dan slapen in de open lucht, maar zo komen we de nacht vast door.
Dag 6:
We hebben ervoor gekozen vandaag geen wekker te zetten en we worden rond half 8 uit onszelf wakker (wat relatief gezien heellll laat is). Malou heeft gelukkig de hele nacht goed door kunnen slapen en ik eigenlijk ook op heel wat bizarre dromen en een paar momenten na waarop ik wakker werd en even naar adem moest happen, toch nog niet helemaal gewend aan de verminderde hoeveelheid zuurstof hier denk ik. We ontbijten met een appel pannenkoek en zitten daarna nog even een uurtje in de ochtend zon. We hoeven vandaag namelijk maar zo'n drie uurtje te lopen naar Manang waar we twee dagen zullen blijven om te acclimatiseren. Na met de hele familie op de foto te zijn geweest (waaronder de oma van eind tachtig met alleen maar rimpels en twee tanden in d'r mond) beginnen we aan de daling. Het eerste stuk gaat vrij makkelijk en we kunnen vrolijk pratend in de zon de berg aflopen. Wanneer we beneden een beekje oversteken beginnen we toch te twijfelen of dit het goeie pad is, aangezien we wel erg veel omlaag gaan. Na onze kaartlees kwaliteiten erop los te hebben gelaten komen we toch tot de conclusie dat dit waarschijnlijk het goede pad moet zijn. Een half uurtje later komen we inderdaad bij een check post en dan kan onze weg langs het water worden vervolgd. We komen langs uitgestrekte vlaktes met meertjes, paarden, yaks, koeien en alle soorten dieren. Rond half 1 komen we aan in Bhraka, waar we gaan lunchen bij een fresh local bakery. We bestellen een vegetable burger en deze is echt su-per lekker. Eindelijk een keer normaal brood jeej. Anderhalf uur later lopen we door naar Manang en na alle hotels gecheckt te hebben (voor de beste prijs kwaliteit verhouding) belanden we bij het Yeti Hotel. We komen al meteen een hele hoop mensen tegen die we allemaal ergens anders onderweg tijdens onze trekking zijn tegengekomen. Manang is namelijk de plek waar de meeste trekkers 2 dagen blijven om te acclimatiseren en vanaf hier zijn er ook veel mooie side treks te doen. Een side trek die wij nu overwegen is die naar het Tilicho meer, wat erg mooi schijnt te zijn. Wel horen we nu van wat mensen dat die best gevaarlijk kan zijn, en dat het weer er niet altijd goed genoeg voor is. We moeten dus maar even kijken of het nogsteeds mogelijk is en zo ja, of we hem dan in ieder geval met andere mensen of met een gids kunnen doen. Daarnaast kregen we gisteren het nieuws dat de pass gesloten is omdat er ruim een meter sneeuw is gevallen, iets dat normaalgesproken rond deze tijd van het jaar nooit gebeurt. We houden dus onze fingers crossed dat hij open zal zijn zodra wij er aankomen.
De rest van de middag blijven we in onze kamer om wat bij te slapen, te lezen en foto's en filmpjes terug te kijken. 'S avonds hebben we avondeten hier in het restaurant en al snel komen we Yan tegen die ook weer in dit hotel blijkt te zitten. Yan is de gids van een Duits koppel dat we gisteren in Ngawal hebben leren kennen, hij lacht de hele tijd en vindt alles grappig maar z'n Engels is vrij slecht dus niemand verstaat iets van wat die zegt (het is een soort Engels met Nepalees gemengd gebrabbel). Toch lachen we meestal maar gewoon mee, herhalen we wat Nepalese woordjes en dan is die weer helemaal gelukkig. Ook zij zijn van plan om overmorgen richting het Tilicho Lake te gaan, dus wie weet dat we bij hun aansluiten. Na het eten drinken we nog wat thee, lezen we bij de openhaard en dan gaan we naar onze kamer. Moe zijn we alleen nog niet echt (hoewel het al 9 uur ja) dus we gaan nog even yoga'en en wat mooie vlogs opnemen. Rond
een uur of 10 gaan we uiteindelijk naar bed met het idee dat we morgen een dagje lekker niks hoeven.
Dag 7:
Om half 8 word ik voor de zoveelste keer wakker en nu kan ik niet meer slapen. Ik zie de zon door de gordijnen komen en de lucht is strak blauw, dus het belooft een mooie dag te worden. Malou ligt nog in een diepe slaap dus ik besluit even in m'n boek te gaan lezen. Een uur later val ik toch weer in slaap en daarna worden we om 10 uur opnieuw wakker. We zijn allebei nog een beetje half slaperig, maar de ijskoude douche brengt daar snel verandering in. We willen onze haren wassen, maar onder de douche staan is echt niet te doen (vooral omdat het in de kamer en buiten ook enorm koud is) dus we hangen maar met ons hoofd onder de kraan en proberen op die manier ons haar te wassen. Rond een uur of 11 gaan we ontbijten, de ober is erg verrast wanneer we ontbijt in plaats van lunch bestellen "almost half past 11!", ja normaal ontbijten we ook rond 6, maar vandaag hebben we alle tijd :) Na ons ontbijt besluiten we richting een meer te lopen dat vlak naast Manang ligt. Op de stijle en vooral korrelige afdaling hebben we even spijt dat we onze bergschoenen niet aanhebben, maar toch komen we heelhuids bij het meer aan. Het is inderdaad erg mooi en we drinken er een kop thee en genieten van de zon (wetende dat het vanaf een uur of 1 vrijwel altijd dicht trekt hier). Wanneer de eerste wolken beginnen te komen koelt het snel af en besluiten we samen met een andere Duitse jongen die we hebben leren kennen ergens te lunchen. Malou en Leon proberen de garlic soup aangezien dit erg goed schijnt te werken tegen hoogteziekte en ik houd het bij een omelet aangezien ik bang ben dat m'n maag niet erg blij is met zo'n 15 tenen knoflook in een soep. Om drie uur is er een gratis altitude talk bij de medical post tegenover ons hotel en Lou en ik besluiten erheen te gaan. Ze leggen hier alles uit over de verschijnselen van hoogteziekte, hoe je er mee om moet gaan, hoe je het eventueel kunt voorkomen en waarom wel of geen medicijnen te gebruiken. Hierna besluiten we mee te doen aan een onderzoek waar ze mee bezig zijn, waarbij ze onze hartslag en percentage zuurstof in ons bloed meten. Malou heeft een wonderbaarlijk hoog percentage van maarliefst 97% en ook ik doe het nog best prima met 92%. Wanneer je de pas overgaat is het meestal nog maar 50%, dus ik ben benieuwd hoe dat wordt aangezien ik nu na een steil stuk al het idee heb dat ik vrijwel niet meer kan ademen. Ook onze hartslag is gemiddeld dus helemaal prima. Vervolgens moeten we een aantal vragen beantwoorden over de symptomen van AMS (acute mountain sickness) op dit moment, en dat zullen we dan de komende week elke dag rapporteren. Aangezien veel mensen een rustdag nemen in Manang hebben ze hierop ingespeeld door twee kleine bioscoopjes in het stadje te bouwen. We hebben met Leon afgesproken om om 5 uur naar 7 years in Tibet te gaan, maar wanneer we bij de bioscoop aankomen blijkt er ook een groep te zijn die into the wild willen kijken. Uiteindelijk is de meerderheid toch voor 7 years in Tibet dus kunnen we 2 volle uren van Brad Pitt gaan genieten. Ondertussen krijgen we zelfs verse Masala thee en popcorn en dit alles voor nog geen €2,50. Rond half 8 is de film afgelopen en gaan we terug richting het hotel om wat te eten en optijd naar bed te gaan. Ik heb de lekkerste Dal Bhat tot nu toe en na het eten doen we nog wat kaartspelen met onze grote vriend Yam. We proberen het makkelijkste kaartspel dat we kennen te bedenken en komen tot de conclusie dat dat waarschijnlijk ezelen is. Omdat dit ook nog vrij verwarrend blijkt, laten we het duim op de tafel aspect nog even achterwegen. Na een paar potjes denken we het wel te kunnen introduceren, maar onze Yam merkt het toch altijd als laatste op (behalve de keer toen die het zelf als eerste had en wij het eigenlijk allemaal al doorhadden maar hij toch na een minuut z'n duim op tafel wist te leggen heujjjjj goedzo Yam *high five en n big smile*). Rond half 9 besluiten we naar bed te gaan en de volgende ochtend een beetje optijd op te staan om te kijken of we bij een groep aan kunnen sluiten om naar het Tilicho meer te lopen.
(Het vervolg is te lezen in deel 2)
